จดหมายถึงลูก "ภัคร" ฉบับที่ ๕๕ ตอนชีวิตการทำงานราชการ

เมื่อวันที่ ๑๘ พฤษภาคม ๒๕๖๑...ช่วงเวลา ๐๙.๐๐ น. เป็นต้นไป มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม ได้จัดให้มีพิธีประดับอินทรธนูให้กับบุคลากรของมหาวิทยาลัย เพื่อแสดงถึงการสร้างขวัญและกำลังใจให้กับบุคลากรทั้งสายวิชาการและสายสนับสนุนวิชาการ...

การประดับอินทรธนู ความหมาย หมายความถึง การแบกภาระหน้าที่ ความรับผิดชอบในการทำงานให้กับแผ่นดิน นี่คือ ความหมายดั่งเดิมที่ข้าราชการสมัยก่อนได้มีการให้คำนิยามคำนี้ไว้ และเพื่อเป็นเกียรติยศต่อตัวเอง ต่อวงศ์ตระกูล ที่ได้มีโอกาสได้รับเกียรตินี้ ซึ่งไม่ใช่ว่าใครทุกคนก็สามารถใส่ได้...แต่สิ่งสำคัญ นั่นคือ การทำงานในหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้เต็มกำลังความสามารถ และทำให้ดีที่สุด เพราะหน้าที่ คือ สิ่งที่ตัวเราเองต้องรับผิดชอบ...ทำงานเพื่อแผ่นดิน เป็นคำที่ยิ่งใหญ่สำหรับคนที่เป็นข้าราชการหรือบุคลากรที่ทำงานให้กับภาครัฐ

ในฐานะที่แม่บุษทำหน้าที่ผู้อำนวยการกองบริหารงานบุคคล จึงได้จัดทำโครงการนี้ขึ้น เพื่อเป็นเกียรติต่อบุคลากรของมหาวิทยาลัย ซึ่งถือว่าเป็นพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ และได้กล่าวคำปฏิญานตนต่อหน้าพระรูปของ ร.๑๐ ถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง แม่บุษทำให้กับบุคลากรทั้งมหาวิทยาลัย เพราะครั้งนี้เป็นครั้งที่ ๒ ที่ได้จัดทำให้ เนื่องจากการบรรจุบุคลากรนั้น จะทะยอยบรรจุ ซึ่งไม่สามารถจัดให้ได้บ่อย ๆ ครั้งนี้จึงถือว่าเป็นครั้งที่ ๒ ในการจัดพิธีนี้ให้

สำหรับอาจารย์ภัคร ลูกของแม่บุษ ก็ได้รับการเข้ารับประดับอินทรธนูในครั้งนี้เช่นกัน...อาจารย์ภัครบรรจุเป็นอาจารย์ประจำตามสัญญาแล้ว ๓ ปี และบรรจุเป็นพนักงานมหาวิทยาลัย พร้อมพ้นทดลองแล้ว รวมเบ็ดเสร็จ จะครบ ๔ ปี แล้วที่ทำงานให้กับมหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม...และได้เข้าร่วมขานนามบัณฑิตต่อหน้า ร.๑๐ มาแล้ว ๒ ครั้ง...ช่วงนี้ กำลังเก็บรวบรวมผลงานต่าง ๆ เพื่อขอเข้ารับการกำหนดตำแหน่งเป็นผู้ช่วยศาสตราจารย์ต่อไป...นี่คือ เส้นทางความก้าวหน้าของลูกแม่...ทำหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด รับผิดชอบงานที่ทำ ทราบถึงหน้าที่ว่าต้องทำสิ่งใดบ้าง ถือว่าเป็นเกียรติอันสูงสุดของชีวิตราชการแล้ว...เก็บภาพแห่งความทรงจำนี้ไว้ "เป็นประวัติศาสตร์ชีวิตของการรับราชการนะลูก"...สำหรับตัวแม่บุษเอง ก็ถือว่า ทำหน้าที่ของแม่สมบูรณ์แล้วที่มีหน้าที่ที่จะต้องสร้างขวัญ กำลังใจให้กับบุคลากรของมหาวิทยาลัยในการทำประโยชน์ต่อแผ่นดิน สมกับหน้าที่ของคำว่า "ข้าราชการ" ต้องมีหน้าที่สร้างขวัญ กำลังใจให้กับรุ่นต่อ ๆ ไป

แม่บุษได้ข้อคิดจากการทำงานในหน้าที่นี้ว่า...แม่ไม่สามารถช่วยลูกของแม่ได้ ลูกพิสูจน์ด้วยตัวของลูกเองเกี่ยวกับผลงาน การทำงาน...นายทำได้ด้วยตัวเอง จงภูมิใจในจุดนี้...ซึ่งในทางตรงกันข้าม แม่สามารถช่วยเหลือคนอื่นได้ โดยดูแลเขาได้ แต่แม่ไม่สามารถช่วยลูกของแม่เหมือนเช่นที่แม่ช่วยเหลือคนอื่นได้...นี่คือ สิ่งที่แม่อยากสะท้อนให้สังคมได้รับทราบว่า...ทุกคนมองถึงแต่ว่า ห้ามคนที่มีส่วนได้ ส่วนเสีย ทำงานให้กัน ซึ่งแม่ก็เช่นกัน แม่ไม่สามารถช่วยลูกได้ แต่แม่ดูแลคนอื่นและช่วยคนอื่นได้...นายจงภูมิใจในจุดนี้ ที่นายทำได้ด้วยตัวของนายเอง...รักลูกมาก ๆ ค่ะ...แม้ว่าคนอื่นจะพูดเช่นไร ขอให้ลูกจงรู้ไว้ว่า นายมาทำงานที่นี่ แลกด้วยผลงาน ความรู้ ของนายด้วยตัวของนายเอง...

และนี่ก็คือ บรรยากาศ ในวันที่ ๑๘ พฤษภาคม ๒๕๖๑ ณ ห้องประชุม ท.๒๐๙ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม (ส่วนทะเลแก้ว)...เป็นการส่งงานกันรุ่นต่อรุ่น...เป็นการสร้างวัฒนธรรมองค์กรที่ดีต่อไป

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ แสงเงิน

๒๐ พฤษภาคม ๒๕๖๑

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

ยินดีกับลูกภัครนะคะ

[บุษยมาศ]

ขอบคุณค่ะ พี่แก้ว