๗๗๐.ปล่อย

ปล่อย
อ้น ธวัชชัย ชูเหมือน

ใครจะชิงใครจะชังมันก็ช่างหัวเขา...แค่ตัวเรารู้เราช่างเค้าประไร

ใครจะชักใครจะแช่งใครจะแกล้งใครจะหยัน ...ก็ให้ช่างหัวมันก็ให้ปล่อยเค้าไป

ใครจะชมใครจะเชิดว่าประเสริฐเลิศหรู...ตัวเรารู้เราอยู่ปล่อยเค้าชมไป

ใครจะรักใครจะเกลียดใครจะเสียด...ใครจะสีก็เรารู้ตัวดีปล่อยเค้าทำไป..

เกิดเป็นมนุษย์สิ้นสุดแค่ตาย...เอาอะไรมากมายในความอนัตตา

โลภไปทำไมช่วงชิงแข่งขัน...สุดท้ายเหมือนกันต้องไปป่าช้า

จะเอาอะไรแค่รักโลภโกรธหลง...ไม่มีความมั่นคงบนกิเลสตัณหา

เกิดแก่เจ็บตายใยจะไปยึดมั่น...สรรพสังขารล้วนอนิจจา

ปล่อยวางมันเสีย ทุกโขติณณา...

ใครจะเมินใครจะมองใยจะต้องไหวหวั่น...ใครจะใส่ร้ายกันใยจะต้องสนใจ 

ใครจะดีใครจะเลวมันก็เรื่องของเขา...ใครจะนินทาเราใยจะต้องทุกข์ใจ 

ใครจะล้อใครจะด่าใยจะต้องว่าตอบ...ใครไม่สนใครไม่ชอบใยจะต้องใส่ใจ 

ใครจะคิดใส่ความใยจะต้องวุ่นจิต...หากตัวเราไม่ผิดจะไปคิดทำไม...

เกิดเป็นมนุษย์สิ้นสุดแค่ตาย...ประดุจดังต้นไม้ล้มทับโลกา

หมดลมเมื่อไรหาประโยชน์ใดเล่า...ล้วนต้องถูกเผาหามไปป่าช้า

ชีวิตยังมีสร้างความดีไว้เถิด...ได้ไม่เสียชาติเกิด ได้ไม่ต้องอายหมา

อันว่าความตายคือสัจธรรมความเที่ยง...สิ้นสรรพสำเนียงเน่าเหม็นขึ้นมา

จะเอาอะไร...จะเอาอะไรกันนักหนา...

ที่มา : https://www.musicatm.com/mobil...

เป็นเพลงที่ชอบ ฟังแล้วได้แง่คิด...นำมาปฏิบัติต่อตนเองได้มากๆ

ขอขอบคุณที่เข้ามาบันทึกนี้ค่ะ

บุษยมาศ แสงเงิน

๑๕ เมษายน ๒๕๖๑