ตอน การกลับมา “อาสา”คาราวานรากแก้ว (บรรยากาศชาวค่าย)

21/12/60
ยามบ่ายอ่อนๆ กับแสงแดดรำไร ... กับอาการตื่นตาตื่นใจ หันไปมองรถตัวเองที่ หอบหิ้วตัวเองขึ้นมาถึงตรงนี้ได้ ...พร้อมกับอาการหิว... ที่ไม่ได้แวะกินอะไรที่ไหนเลย... เพียงแค่อยากให้มาถึง บ้านนาสะอุ้งเร็วๆ ... อีกใจหนึ่งก็คือ คิดถึง อาหารชาวค่ายที่ไม่ได้สัมผัสมานานมากแล้วด้วย ...
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ย้อนไประหว่างเดินทาง... มี message มาว่า “ใกล้ถึงละยัง รอกินข้าวอยู่นะ” ... “กินเลยครับไม่ต้องรอ ยังอีกสักพักแหละ เพิ่งดู GPS เหลืออีก 6 7 โล โน้น!!!” ...

เดินวนไปวนมา “ดี๋ เหมือนจะหิวเนอะ ...มีอะไรเหลือๆ ให้พี่กินบ้าง” คำถามสไตล์ชาวค่าย อิอิ ... แทนที่จะบอกกันดีๆ ว่า “ยังไม่ได้กินข้าวมานะ มีอะไรกินบ้าง” มันจะได้ยังไงละ ... มาแล้วมันก็ต้อง ... โชว์สเต็ป แล้วก็เดินดุ่มๆ เข้าไปยังครัว ก็ยืนชะเง้ออยู่หน้าครัวนั่นแหละ ... น้องๆ ในครัวคงงงว่า “มันคือใคร???” มาด่อมๆ มองๆ อยู่เข้าก็ไม่เข้ามา ก็ครัวคือสิ่งต้องห้ามเข้าของชาวค่ายนี่หน่า ใครจะไปกล้าเข้า... พอเห็นกับข้าวก็ถึงน้ำตาซึมเลยทีเดียว บอกเลยว่า มันไม่ได้ใช้ปากกิน มันใช้ใจกิน ภาพบรรยากาศเก่าๆ ย้อนกลับมา ข้าวแชะๆ เป็นก้อนๆ ผัดขิงสมชื่อ ผักกาดดอง บอกได้เลยว่าเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดที่เคยได้กินมา ไม่มีที่นั่งก็นั่งเอาหน้าห้องข้างที่ล้างจานนั่นแหละ บอกตรงๆ เลยว่า ซัดซะหมดเรียบอาวุธเลย ไม่ใช่เพราะความหิวนะ แต่เป็นเพราะความคิดถึงที่ห่างหายบรรยากาศแบบนี้ไปเนิ่นนานแสนนาน...

อิ่มแล้ว!!! ทำไรดี ... เดินไปก็เดินมา ล้างหน้า ล้างตา ... เห็นน้องๆ กำลังลงมือ ลงแรง ทำฝายกันอยู่ มีพี่แมวน้อย เป็นผู้คุมงานและยืนคุยกับพี่ผู้ใหญ่อยู่
“อ้าว!!! สวัสดีครับพี่ต้น ผมก็นึกว่าใคร”
“สวัสดี แมว เป็นยังไงบ้างละ ...” ... ... ... “สบายดีครับ” ตอบมาเสียงเบาๆ นั่นเป็นการทักทายที่สั่นที่สุดก็ว่าได้ เพราะตั้งแต่ทำค่ายมาก็นานๆ จะเจอกันสักที พี่กับแมวก็น่าจะเป็นค่ายลำปางละมั้งถ้าจำไม่ผิด...

จากนั้นก็ยืนมองไปที่ฝาย ที่น้องๆ กำลัง ตะบี้ตะบันตอกทุบ ไม้ไผ่ ลงไปกั้นน้ำกันอยู่ เหมือนจะเป็นบ้างไม่เป็นบ้าง ก็ว่ากันไป ... เห็นแล้วก็อดไม่ได้ เปลี่ยนเสื้อผ้า เป็นชุดประจำการ พร้อมเสียงมาก่อนเลย “ไหนๆ มีอะไรให้ช่วย ให้รับใช้บ้างครับ” สิ้นเสียงก็ ลงไปทำฝาย ระห่างทำก็สไตล์เดิมทำไปพูดไป น้องๆ มันคงงงแหละว่า ไอ้นี่ ใครว๊ะ ??? เวลาที่เรามีความสุขมักจะผ่านไปเร็วเสมอ เสียงนกหวีดดังขึ้น... บอกเวลาเลิกงาน แป๊บๆ นี่ก็ห้าโมงเย็นแล้ว น้องๆ ก็เก็บอุปกรณ์ (นี่เรียกว่าเก็บแล้วใช่ไหม) เราก็สวมวิญญาณสวัสดิการ เก็บไปก็สอนไป พูดพร่ำไปเรื่อย ...น้องๆ มันก็คง งง งง นะ ... ทำไมต้องถึงขนาดนั้นด้วย “เมิงเป็นใครว๊ะเนี๊ยะ??? ...เคยมีคนบอกผมว่า “พี่ไม่เหนื่อยบ้างรึยังไง พูดอยู่นั่นแหละ”

ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำภาระกิจส่วนตัว อาบน้ำ(เพราะว่าเวลาอยู่ค่าย ต้องบอกก่อนเลยว่า “ไม่มีการอาบน้ำตอนเช้า”) น้องๆ มันคงจะอยากเจอน้ำมาก แต่ละคนไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นมุ่งเข้าหาห้องน้ำก่อนเลย ส่วนผมก็ นั่งซึมซับบรรยากาศยามเย็น นั่งนึกถึงคืนวันเก่าๆ ที่ผ่านมา เสพมันเข้าไป บรรยากาศชาวค่าย น้องๆ ชาวค่ายทยอยอาบน้ำกันเรียบร้อยเกือบหมด ก็เหลือแต่ผม ที่ ต้องท้าทายความเป็นตัวเอง คือ “อาบน้ำสี่ทุ่ม” กับอุณภูมิ วันนี้ประมาณ 6-8 องศา พี่เอกก็เดินมาแซวทักทายว่า อย่าลืมนะ “อาบน้ำสี่ทุ่ม”

ได้เวลากินข้าวมื้อเย็นแล้ว... “เล่าต่อหรือไว้แค่นี้ก่อนดีนะ” “เล่าต่อเลยก็แล้วกัน”
เรากินข้าวกันที่อาคารนาสะอุ้งร่วมใจ นั่งล้อมวงกันเป็นกลุ่มๆ มันก็เหมือนต่างคนต่างมายังไงยังงั้น กลุ่มใครก็กลุ่มมัน... มันเปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่าเราเพิ่งมา ความคิดในใจเริ่มเกิดขึ้น ... เอาว๊ะ!!! นั่งก่อน “ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า ชาวนาเหนื่อยาก ลำบากนักหนา สงสารบรรดา เด็กตาดำๆ” เชิญรับประทานได้... “ขอบคุณครับ” น้องๆ น่ารักมาก ทอดไข่เจียวมาให้เป็นต่อด้วย กลัวกินกับข้าวค่ายไม่ได้ แต่เตรียมหมูหยองมาให้แล้ว อิอิ
“ไข่เจียวอร่อยไหม??? เป็นต่อ ... “ไม่” มันเป็นคำติดปากที่เป็นต่อชอบตอบก่อนอยู่แล้วนะ ...พี่ๆ ที่ตั้งใจทำให้ก็เขินกันไปซิครับ อิอิ ก่อนทอดแซวกันยกใหญ่ว่า คนโน้นทอด คนนี่เทน้ำมัน บ้างไรบ้าง แต่พอหลังจากคำว่า “ไม่” ชี้ไปทางโน้น ทางนี้ ว่า คนนั้นทำ คนนี้ทำ อิอิ จริงๆ แล้วอร่อยนั่นแหละ แต่เป็นต่อไม่ชอบให้บอกว่าต้องกินอันนี้ ต้องกินอันนั้น เผลอไปก็กินเองแหละครับ ... แต่จริงๆ แล้วอร่อยไม่อร่อย ถามคนข้างๆ ผมได้นะครับ ... “ไข่เจียวอร่อยมากเลยนะ” อิอิ อุบไว้ก่อนนะ ไม่บอกว่าใคร ...
เมื่อเสียงเงียบเริ่มดังขึ้น แสดงว่า มื้อนี้ใกล้สิ้นสุดแล้ว เหมือนดังคำว่า “เวลากินอะไรห้ามคุยกัน เดี๋ยวจะสำลักติดคอ” ที่ผู้ใหญ่คอยสอนมา ก็มีผมอยู่คนเดียวนี่แหละ พี่กินไปบ่นไปพร่ำไปโม้ไป ตามสไตล์ ... บรรยากาศที่เคยเป็นเปลี่ยนไปมากเลย ... ทำได้เพียงแค่คิดในใจว่า “นี่เรามาอยู่ด้วยกันนะ” “ต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว” ต้นน้ำสานสัมพันธ์ อิอิ ... ละลายพฤติกรรม
หลังจากกินข้าวมื้อนี้เสร็จ ก็จะมีการล้อมวงสรุปงานในแต่ละวัน ผมก้ดู งง งง ว่าเขาทำอะไรกันบ้าง เริ่มฟัง ฟัง ฟัง ฟัง ฟัง งง งง งง งง งง จับใจความได้ก็มี งานดังนี้ ฝาย, ประปา, น้ำยา, ผลิตภัณฑ์ และโฮมสเตย์ ... “ต้นๆ พรุ่งนี้ช่วยน้ำที่ประปานะ” แล้วก็หยิบเอกสารที่น้องๆ มันทำไว้มาดู งง เข้าไปใหญ่เลย งานค่ายสมัยใหม่ ไม่จดลงกระดาษ ... Hi Tech ล้วนๆ เอาละว๊ะเอามาศึกษา อะไรคือ แอแวร์ งง เป็นไก่ตาแตก ... พอจบการประชุมก็ มีการแนะนำตัวเล็กน้อยถึงปานกลาง เปิดตัวซะ น้องๆ คงจะกล้าคุยกับผมหรอก “แหม๋!!! ก็ต้องเก๊กๆ หน่อยดิ โปรไฟล์เมิงดีซะขนาดนี้” อิอิ “ที่นั่งอยู่นี้ไม่ใช่ขี้ๆ นะ เยี่ยวด้วย ตดอีกต่างหาก” 555+++ เรียบร้อย แยกย้าย อ้าว!!! สันทนาการ บ้านทรายทอง ผมละ งง งง นิดหน่อย...
แยกย้าย แยกย้าย แบ่งจัดเวรยามตามที่เคยเป็น ห้าทุ่ม-ตีหนึ่ง, ตีหนึ่ง-ตีสาม และ ตีสาม-ตีห้า... ตามสไตล์ต้นน้ำ ขอไปอาบน้ำก่อนนะ ขณะนี้เวลา 21.00 น. โดยประมาณ เดินไปยังห้องน้ำโอเพ่น น้ำหมดก็เลยไปอาบในห้องน้ำแทน เสียดายไม่ได้เสพความหนาวเต็มๆ แต่ก็หนาวๆ อยู่นะ ก็ประมาณ 8 องศา มั้ง... อาบเสร็จก็มา “อ้าว!!! ไหนว่าจะอาบสี่ทุ่มไง” เอาน่าไม่ต้องแป๊ะขนาดนั้นก็ได้มั้ง

เปิดวงสนทนารอบกองไฟ ก็จะมีน้องๆ มานั่งเล่น นั่งคุย บ้างไรบ้าง ที่ยังนอนไม่หลับ บรรยากาศเก่าๆ ย้อนกลับมา เราก็เล่าเรื่องตามประสาคนค่าย ประสบการณ์เก่าๆ เล่นมุกแป๊กบ้างไม่แป๊กบ้าง เพื่อสานความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่รุ่นน้อง ทั้งใหม่และเก่า ต้มน้ำในกาวางลงตรงกองไฟ และต้มมาม่ากินกันอย่างเอร็ดอร่อย
“มาม่า มันคงจะอร่อยนะ” เสียงแว่วๆ มา ... ถ้าบอกว่า “ต้มมาม่าให้กินหน่อย” ก็คงจะได้กินแล้วแหละ อิอิ
“เออจริงพี่” เสียงรุ่นน้อง ลอยเข้ามา บทสนทนาบางช่วงบางตอน แซวกันขำๆ ฮาๆ กันไปเหมือนที่เคยเป็นนั่นแหละ

เวรยามแรกผ่านไป “ขอตัวไปนอนก่อนนะ” ... พรุ่งนี้เจอกัน ... อากาศก็เริ่มเย็นลงเรื่อยๆ เข้าไปนอนก็รู้สึกปวดเยี่ยวขึ้นมา ออกมาตอนตีสามฟ่าๆ ... ZzZzZz หลับสบายไปนะเวรยาม อิอิ “หนาวมากบอกเลย” หายซ่า ปกติใส่แค่ถุงมือ เสื้อแขนสั้น ถุงเท้า และหมวกไหมพรม ถึงกับขั้นต้องไปเอาเสื้อกันหนาวมาใส่เลย ... อากาศแบบนี้ ก็ย้อนนึกถึง “บ้านธงชัย” ... เมื่อไหร่เราจะกลับมารวมตัวกันอีก ... อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆ จังเลย To Be Continued
โปรดติดตามตอนต่อไป >>>