พ่ อ แ บ ก ไ ถ ไ ป น า ย า ม ฟ้ า ส า งลู ก คิ ด ส ร้ า ง ค ว า ม ชั่ ว ใ ห้ มั ว ห ม อ งแ ม่ ร ด ผั ก ตั ก น้ำ ต า ม ลำ ค ล อ งลู ก ไ ป จ อ ง ตั๋ ว ห นั ง แ ต่ ยั ง วั นพ่ อ ถ า ก ฟั น ดิ น น า จ น ฟ้ า ส า ยลู ก ส บ า ย อั ด บุ ห รี่ มี ค ว า ม ฝั นแ ม่ กิ น ข้ า ว กั บ เ ก ลื อ เ มื่ อ เ ที่ ย ง วั นลู ก สุ ข สั น ต์ ข้ า ว มั น ไ ก่ ใ จ ใ ห ญ่ พ อพ่ อ มื อ แ ต ก บ อ ก ช้ำ ป ล้ำ ถ า ง ป่ าลู ก เ ที่ ย ว บ า ร์ เ ต้ น รำ ช้ำ ใ จ ห น อแ ม่ นุ่ ง ผ้ า ผื น ห นึ่ ง ซึ่ ง ม อ ซ อลู ก ส ว ย ห ล่ อ ด้ ว ย เ สื้ อ ผ้ า ร า ค า แ พ งพ่ อ ห น้ า ห ม่ น ห ม อ ง ค ล้ำ ผิ ว ดำ ก ร้ า นลู ก ส ม า น ผิ ว กั น แ ต ก แ ย กแ ม่ ค อ ย ลู ก ด้ ว ย ค ว า ม ห่ ว ง ใ ย ใ จ ร ะ แ ว งลู ก ขั น แ ข่ ง ร ถ ร า ด้ ว ย ร่ า เ ริ ง(ใช้ประกอบการรียนวิชาหลักมนุษยศาสตร์ อาจารย์นภาจรี นำเบญจพล ม.วิทยาลัยห่อการค้าไทย)
ไม่มีความเห็น
