@สะสมสิ่งใดไว้... .สิ่งนั้นจะอยู่ใกล้เสมอ@
ผู้เขียนเคยปลูกมะม่วงไว้ต้นหนึ่ง.. มันปลูกยากมากนะ...กลัวมันจะตาย ต้องคอยประคบประหงม...รดน้ำใส่ปุ๋ย พรวนดินกันยกใหญ่ หวังเอาไว้ว่า... วันหนึ่งข้างหน้า... ผู้เขียนจะได้เก็บกิน ผลของมัน!! ชนิดที่เรียกว่า ....กินให้มันหนำใจไปเลย ...
แต่สุดท้ายจนแล้วจนรอด... วันคืนล่วงเลยผ่านไป...ปีแล้วปีเล่า วันที่มันสมควรผลิดอกออกผล กลับติดลูกมาประปราย ผลก็เล็ก ลูกก็ไม่งาม มิหนำซ้ำ ...รสชาติของมันก็ไม่เป็นดั่งหวัง... ก็ได้แต่ทำใจนะ....สุดท้ายก็ปลง
..
นั่นอาจเป็น เพราะ.. เราคาดหวังมันมากเกินไป.... เมื่อไม่ได้ดังหวัง... ก็ผิดหวัง..เสียใจ
อยู่มาวันหนึ่ง... ผู้เขียนขับรถผ่านโค้งพันล้าน โค้งขึ้นชื่อของจังหวัดสุราษฎร์ธานี ด้านผลหมากรากไม้
ผู้เขียนขับรถจอดกึ๊ก...หยุดมันตรงนั้น
เอาละวะ!! วันนี้ลองใหม่ เอาพันธ์ุเดิมนี่แหละ!!ที่เคยปลูกเหมือนคราวก่อนโน้น...แต่คราวนี้ เป้าประสงค์ต่างกัน .. ไม่คาดหวังนะ...เพราะเคยหวังแล้ว...ไม่ได้ดั่งหวัง(ฮา)...มะม่วงพันธุ์เดิม แบบเดิม.. แต่เปลี่ยนวิธีดู
คราวนี้... ใส่ปุ๋ยพอประมาณ รดน้ำพรวนดินตามปกติ กลัวมันตาย(ฮา) แล้ววันหนึ่งมันก็รอดนะ..
แต่สิ่งที่น่าแปลกใจอย่างหนึ่ง นั่นก็คือ...ทำไมมันงามจัง!! ทรงพุ่มก็ออกใหญ่แข็งแรง และเมื่อถึงวันที่มันออกดอกให้ผล เชื่อมั้ย!! ผลมันก็ดก ลูกก็ใหญ่ เมื่อแก่จัด เก็บกินแก่ๆ ก็หอม ....กรอบ.....อร่อย เมื่อนำไปบ่มกินสุก ก็หวานหอม ชื่นใจ
...
..
ที่ผู้เขียน..เขียนเช่นนี้ ผู้เขียนกำลังสื่อเรื่องราวต่าง ๆ ที่มันผ่านเข้ามาในชีวิตของผู้เขียน
ผู้เขียนนั่งทบทวน สิ่งต่าง ๆ เรื่องราวต่าง ๆ... ที่ผ่านเข้ามา..แล้วก็ผ่านไป
ในชีวิต... ถึงแม้นว่า...จะมีเรื่องราวที่น่าจดจำ ผ่านเข้ามาในชีวิตไม่มากนักก็ตาม
แต่ทุกครั้งที่ผู้เขียนหวลรำลึกถึงมันแล้วละก็ ...กลับนั่งยิ้มน้อย.. ยิ้มใหญ่ได้..เป็นนานสองนาน
เรื่องราวเมื่อครั้งวันวาน ...คิกถึงมันแล้ว...มีความสุขนะ...
ความสุขแบบนี้.. แม้นจะเป็นความสุขทางโลกก็ตาม...
ความสุขแบบนี้แหละ..ที่ทำให้ใจของเราแช่มชื่น
..
ชีวิตหนึ่งได้แค่นี้...ก็ภูมิใจแล้วละ!!!
..
มาวันหนึ่ง...วันที่ผู้เขียนได้แวะมานั่งจิบชา...มองหาความรื่นรมย์ของชีวิต
ภาพเก่าวันวาน... เมื่อ 40 กว่าปีนู้น... มันได้ผุดขึ้นมา
เด็กผู้ชายหน้าตาดี มาดท่ห์ ...สมัยนั้น ผู้เขียนจำได้... จำได้ เราเรียนห้องเดียวกัน ณ สถานศึกษาที่ขึ้นชื่อแห่งหนึ่งของจังหวัด
มาวันนี้.. วันที่เราได้กลับมาพบ...มาเจอกันอีก (เจอกันคราวนี้.. ขาลงของชีวิตแล้วละ..เพื่อนว่ามั้ย!!)
แต่เรายังนับว่าโชคดีนะ....ที่ขาลงของชีวิตเรานั้น ..เราได้ค้นหาความรื่นรมย์ของชีวิตกันจนเจอ...
ความรื่นรมย์ของชีวิตแบบนี้แหละ.. ที่ใครบางคนเค้าค้นหากันมาทั้งชีวิต .... ก็ยังหาไม่เจอ
..
เรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเพื่อนนั้น ทำไมมันถึงมีสิ่งที่หยิบฉวยจับต้องได้ ...มากมายซะเหลือเกิน (ถ้วยรางวัล โล่เกียรติยศต่าง ๆ ที่เพื่อนได้รับ)
มันทำให้ผู้เขียนคิดต่ออีกครับว่า....เรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตของเราที่เราได้พบได้เจอนั้น.. มันไม่ใช่เหตุบังเอิญหรอกนะ.. มันมีที่มา ที่ไปของมันเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวใดในชีวิตก็ตาม
..
..
ชีวิตทั้งชีวิตของผู้เขียน ผู้เขียนเองสัมผัส หยิบฉวย ความสุขทางโลกแบบนี้ได้ไม่กี่อย่างหรอกนะ ..(มันเป็นสภาวะทางโลกที่เราเกิดมาเป็นเช่นนี้)
แต่สำหรับเพื่อนคนนี้แล้ว มันกลับตรงกันข้ามนะ ผู้เขียนกวาดสายตามองไปโดยรอบห้องรับแขก ที่เรานั่งจิบชา คุยกัน ด้วยหัวใจที่สุนทรีย์ ....
เพื่อนเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตให้ผู้เขียนฟัง
ผู้เขียนได้เห็นสิ่งที่เพื่อนตากตรำทำมันมาทั้งชีวิต ได้เห็นความตั้งใจเพื่อน ในทุก ๆ เรื่องที่เพื่อนมีโอกาส และได้ลงมือทำ
และสิ่งนี้เองครับที่ทำให้ผู้เขียน... กลับมาคิดต่ออีกว่า...
เพื่อนได้ใช้สิ่งมีค่าในชีวิตที่ใครสักคนหนึ่งควรทำ และได้ทำมันลงไป
มันสมควรนะ....ที่เราจะพูดถึงใครสักคนหนึ่ง ...ที่เขาไม่เคยคิด แต่คนอื่นคิด
มันอาจไม่ใช่เรื่องยิ่งใหญ่ สำหรับคนบางคน แต่สำหรับคนบางคนแล้ว เขาได้เห็นคุณค่า และความดีงามของสิ่งนี้
สิ่งดี ๆ แบบนี้แหละ ที่สังคมทุกวันนี้ขาดวิ่นไป
และการที่จะเป็น “ฮีโร่” ให้กับสังคมบ้านเราแล้ว ตัวอย่างดี ดี แบบนี้แหละ... น่ายกย่อง น่าชมเชย
ความดีงามแบบนี้..ที่เราต้อช่วยกันส่งเสริม เกื้อกูลคนดีในสังคม เพื่อให้ชีวิตของเขานั้น มีพลัง มีหัวใจที่แช่มชื่น พร้อมที่จะก้าวเดินต่อไป มิใช่หรือ!!
ผู้เขียนขอชื่นชม “วันเวลา” ที่มันผ่านเข้ามาในชีวิตของเพื่อน และเพื่อนได้ใช้มันไปอย่างคุ้มค่า
ผู้เขียนขอชื่นชม “โอกาส” ที่เพื่อนได้รับมันและเพื่อนลงมือทำมันไปอย่างเต็มที่ และเต็มหัวใจ
และวันนี้ สิ่งนี้ อีกสิ่งหนึ่งครับ สิ่งที่เพื่อนได้พูดให้ผู้เขียนฟัง ..
สิ่งนี้สำคัญนะ... เพราะมันได้จุดประกายไฟฝันในตัวผู้เขียน ครับว่า
หากเพื่อนนิ่ง เพื่อนไม่พูด ผู้เขียนจะไม่รู้เลยครับว่า...ชีวิตของเพื่อนนั้นเป็นอย่างไร เพื่อนได้ผ่านสิ่งใดมาบ้าง
“คำพูด” ที่เพื่อนพูดในวันนั้น... มันจรรโลงหัวใจของผู้เขียนนะ
สิ่งนี้เอง... ที่มันได้ถ่ายทอด ความรู้สึกอันแสนซื่อของผู้เขียน ให้มันกระจายฟุ้งไปสู่สังคมวงกว้าง
กระจายให้สังคมได้รับรู้ครับว่า...
ผู้ชายคนหนึ่งนั้น....เขาได้ผ่านเรื่องราวต่าง ๆ ในชีวิตของเขามามากมาย และเขามิได้ละเลยสิ่งดีงามแบบนี้
และหากเราเหนี่ยวรั้งคุณงามความดีแบบนี้เอาไว้ แล้วมอบมันให้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของมัน คนพวกนี้ คนประเภทนี้ กับรางวัลที่เขาได้มานั้น มันขาดชีวิตจิตใจนะ.. เพราะสิ่งที่เขาทุ่มลงไป เขาคิดเพียงแค่เอา.. แต่เขาขาด สิ่งนี้ครับ “หัวใจที่คิดจะให้”
..
มันจึงมองไร้ค่า
..
..
มะม่วงถึงแม้นว่าจะสายพันธุ์เดียวกัน แต่มิใช่ทุกเมล็ดพันธุ์หรอกนะ เมื่อปลูกแล้วจะเติบโตขึ้นมา.. ผลิดอกออกผล... หอมหวานกินอร่อยทุกต้น
คนเราก็เหมือนกันนะ.. คนที่สะสมคุณงามความดีมาก่อนเก่า เมื่อลงมือทำสิ่งใด หัวใจใฝ่ดีก็ปรากฏออกมาให้เห็น..ให้ชื่นใจเสมอ
และมีโอกาสที่จะสร้างคุณงามความดีได้มากกว่าคนอื่น …
..
..และผมกำลังคิดถึง เพื่อนคนนี้ครับ “นฤชาติ สุวรรณพร”
ความเห็น (3)
-สวัสดีครับอาจารย์
-หวังมากก็ผิดหวังมาก
-กำลังเจอกับเหตุการณ์นี้ครับ
-ลดการคาดหวังลงบ้าง ก็ผ่อนเบาใจไปได้ครับ
-ขอบคุณบันทึกนี้มากๆ ครับ..
มาส่งความระลึกถึงจ้ะคุณแสง
สบายดีนะจ๊ะ
มาคารวะ
เป็นเพื่อนที่อยู่สุราษฯนะครับ
ขอบคุณครับ