เรื่องสั้น #ละเลงความคิดในตัวอักษร
การที่เราหลงทาง บางครั้ง เราอาจจะเจอทางใหม่ที่ดีกว่าก็ได้
ครั้งหนึ่งในชีวิตของมนุษย์ ดิฉันเชื่อว่า ย้อมต้องเคยหลงทางมาอย่างน้อยๆสักครั้ง (แต่ในความจริงน่าจะมากกว่า ครั้งเดียวแน่ เพราะธรรมชาติของมนุษย์ หนีความผิดพลาดไม่ได้) แล้วเวลาที่เราหลงทาง และหาทางออกไม่เจอ เรามักที่จะเสียใจ ผิดหวัง หวาดกลัว และคิดไปในทางลบทั้งที คิดว่า ชีวิตนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว โดยที่ทุกคนหลายๆคนไม่เคยทราบว่า การที่เราหลงทาง บางครั้ง เราอาจจะเจอทางใหม่ที่ดีกว่าก็ได้ แต่ก็คงยากที่เราจะคิดแบบนั้น ณ. เวลานั้น
มีเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง เขาเป็นคนที่น่ารักมาก เขาหลงรักผู้ชายคนหนึ่ง ที่เป็นรุ่นพี่ รัก...แม้ว่า รุ่นพี่คนนั้นไม่รู้ รุ่นพี่คนนั้น เรียนอยู่ห้องเก่ง แต่เขาเรียนอยู่แค่ห้องธรรมดา ยากมากที่เขาจะได้เจอรุ่นพี่คนนั้น แต่ด้วยความที่ชอบเขามากๆ เขายอมข้ามอาคารเรีย
เพียงเพื่อไปหารุ่นพี่คนนั้น เขาทำทุกอย่างเพื่อได้เจอกับรุ่นพี่คนนั้น ยกเว้น เปลี่ยนแปลงตัวเอง!!
วันหนึ่ง มีผู้หญิงคนหนึ่งทักเขาทาง Facebook ถามเขาเรื่องรุ่นพี่คนนั้น (รุ่นพี่คนที่เขาชอบ) เริ่มแรกเขาก็ดี แต่พอนานๆ เขาเริ่มกลัว กลัวที่จะ “รัก” กลัวที่จะไปหา เพราะมีคนที่ทราบเรื่องที่เขาชอบรุ่นพี่คนนั้น
สุดท้าย...ก่อนที่รุ่นพี่คนนั้นเรียนจบ ม.6 รุ่นพี่คนนั้นก็ทราบเรื่องเข้า (แต่โชคไม่เข้าข้างเขา เพราะรุ่นพี่คนนั้นไม่ได้ทราบเรื่องจริงทั้งหมด) เขาก็โดนรุ่นพี่คนนั้นประจานเรื่องเขาทาง Facebook โดน หลายต่อหลายคน ด่าว่าเขา ว่า เป็นผู้หญิงที่หน้าไม่อายบ้าง แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เป็นไร เขาทราบดี ว่า เขาหลงทางที่รักใครสักคน แต่ ไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนตัวเองให้ดี ทำตัวไร่ค่า โดนเขาประจานก็ถูกแล้ว
เขาก็เปลี่ยนตัวเอง เรียนให้เก่งขึ้น การแต่งตัวยังเหมือนเดิม ยังคงตัวเดิมอยู่ ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ทำให้เขารู้ว่า เขาควรขอบคุณรุ่นพี่คนนั้นมากๆที่ประจานเขา ขอบคุณที่เข้าใจเขาผิด ทำให้เขาได้รู้ว่า ชีวิตคือการพยายาม คือการดิ้นรน ไม่ใช่แค่ เกิดมา เพื่อที่จะได้รัก หรือ ถูกรักจากคู่รัก เหมือนนิยายที่เขาชอบอ่าน!! อยู่ด้วยความจริง ไม่ใช่ความเฟ้อฝัน ที่อาจไม่มีทางเป็นจริงได้เมื่อขาดความพยามยาม
#นักคิดหลังคีย์บอร์ด
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น