อยู่กับพ่อแม่ บาปเยอะ
ระหว่างกำลังงัดแงะทุเรียนที่อานำมาจากสวนสมรมของย่า ทุเรียนเมืองนนท์แท้ที่ย่านำมาปลูกบริเวณบ้านตั้งแต่สมัยย่าสาวๆ บัดนี้ต้นทุเรียนที่นำมาปลูกกลายเป็นต้นทุเรียนสูงใหญ่โต ออกผลให้กินได้ทุกปีโดยไม่ต้องซื้อ (ยกเว้นอยากซื้อ) วงสนทนาเราได้พูดคุยกันหลายเรื่อง เรื่องหนึ่งที่น่าสนใจและฟังแล้วน่าคิดคือเรื่อง "การอาศัยอยู่กับพ่อแม่นั้น มีบาปเยอะ (ทั้งที่เราพยายามดูแลเอาใจใส่ท่านอย่างดี)" สิ่งที่น่าคิดเพราะข้อความนี้เป็นข้อความปฏิเสธคำสอนที่สืบทอดกันมาว่า การเอาใจใส่บิดามารดาเป็นความเจริญงอกงามของชีวิต (มาตาปิตุอุปัฏฐานัง เอตัมมังคลมุตตะมัง) และเป็นไปได้กับข้อความที่ว่า หากการอยู่กับพ่อแม่นั้นเป็นบาปเยอะ ก็แสดงถึงข้อความว่า "ความกตัญญูกตเวที" ที่เป็นเครื่องหมายของความดีงาม (บุญ) จะเป็นข้อความที่มีท่าทีสวนทางกัน เพราะการอาศัยอยู่กับพ่อแม่ เอาใจใส่ดูแลท่านน่าจะเป็นบุญ (ความดีงาม) มากกว่า เป็นบาป
ข้อความที่น่าคิดนั้นมีที่มา โดยผู้เล่ามีสถานภาพเพศชายอายุล่วงเลย ๕๐ ปีได้เล่าให้ฟังว่า สมัยที่อยู่กับแม่นั้น ไม่ได้เป็นคนขี้เกียจ ตื่นเช้าขึ้นมาตัดยาง เก็บน้ำยาง สายๆก็ถากถางหญ้า ไม่ได้ขาดตกบกพร่อง มีเวลาก็พักบ้างเป็นปกติ ดีหน่อยที่เป็นคนโสดไม่ต้องมีภาระอื่น แม่เห็นเราทำงานก็เลยรับหน้าที่เป็นคนหุงข้าวทำกับข้าวให้ ตกบ่าย-เย็นก็วนเวียนอยู่แต่ในสวน ที่มีมากกว่าต้นยาง เพราะเป็นพื้นที่สวนผสม ยอมรับว่า การอยู่กับแม่นั้นบาปเยอะ เพราะในบางครั้งเมื่อเราทำอะไรไม่ถูกใจ เราจะถูกแม่ว่ากล่าวไม่ได้ขาด ช่วงหลังก็เลยเถียง เช่น แม่ใช้ให้ไปตัดเครือกล้วย แต่ไปตัดผิดต้นเพราะแม่ไม่ได้บอกว่าให้ตัดต้นไหน เมื่อตัดผิดต้นก็เลยโดนว่ากล่าว เหมือนกับมีความผิดมาก บางทีก็โกรธที่แม่ไม่เข้าใจ ตัดต้นกล้วยทิ้งไปทั้งกอเลย ได้เคยไปกับเพื่อนสาวญาติๆกันที่ข้างบ้าน ทำเอาร้องห่มร้องไห้เพราะญาติสาวก็มีอาการเดียวกันคือ แม่เป็นคนที่เอาใจยาก ดื้อรั้น ฯลฯ ในวงสนทนา ๕ คนซึ่งมีสถานภาพเป็นลูกเหมือนๆกัน ต่างให้ข้อมูลสนับสนุนเรื่องดังกล่าวว่า "เออจริง การอยู่กับพ่อแม่นั้น บาปเยอะจริง เพราะวันหนึ่งๆต้องเถียงแม่ โกรธความดื้อรั้นของแม่ ฯลฯ ไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว ส่วนลูกๆที่แยกเรือนออกไป อยู่ต่างบ้าน ต่างอำเภอ ต่างจังหวัด อาจส่งเงินมาให้บ้าง แต่ไม่ได้ดูแลเอาใจใส่ระแวดระวังพ่อแม่อยู่ตลอดเวลา จึงไม่ได้รับรู้และขัดแย้งกับความชอบที่ไม่เหมือนกันระหว่างลูกกับพ่อแม่ มิหนำซ้ำ พ่อแม่มักจะมองและพูดถึงลูกที่อยู่แดนไกลมากกว่า มีสิ่งของอะไรดีๆ ก็มักจะยกเก็บไว้ให้ลูกที่อยู่แดนไกล ฯลฯ"
เรื่องเล่าย่อๆ ดังกล่าว ทำให้เกิดการฉุกคิดบางอย่างเช่น (๑) ถ้าเราเป็นพ่อแม่และอยู่อาศัยในบ้านเดียวกันกับลูก เราควรทำตัวอย่างไร การฝึกฝนตนเอง การอดทนอดกลั้น อาจเป็นสิ่งที่ต้องนำไปใช้จนตลอดชีวิต เหตุเพราะอาจต้องยับยั้นสิ่งที่ชอบ มีสติต่ออารมณ์โกรธเมื่อประสบกับสิ่งที่ไม่ถูกใจ (๒) พ่อแม่อาจต้องเอาใจใส่กับลูกที่คอยดูแลอยู่ตลอดเวลานี้เป็นพิเศษมากกว่าการให้ความสำคัญกับลูกที่อยู่แดนไกล หากจะให้ความสำคัญก็ควรให้ได้ในบางกรณี แต่ต้องทำความเข้าใจกับลูกที่ดูแลตนอยู่ตลอดเวลาก่อน เพื่อป้องกันความน้อยอกน้อยใจที่ลูกเสียสละตัวเองมาเอาใจใส่ตน และอาจต้องทำความเข้าใจกับลูกที่อยู่แดนไกลด้วย (๓) ลูกๆที่อยู่กับพ่อแม่ อาจต้องตระหนักว่า ในสมัยที่ตนอายุน้อย การเอาแต่ใจ การดื้อรั้น ของตนเป็นสิ่งที่พ่อแม่อดทนมาไม่น้อย การพบเจออารมณ์เรียกหาการเอาใจของพ่อแม่ที่ต้องการจากลูก น่าจะไม่ต่างจากลูกที่ต้องการการเอาใจจากพ่อแม่ (๔) ลูกอาจต้องฝึกฝนความอดทน อดกลั้น เมื่อพบเจอความไม่ถูกใจ (๕) จิตใจที่ว่างเปล่าและการทำหน้าที่ให้ดีน่าจะเป็นทางออกระหว่างกัน
ทั้งนี้เพื่อหวังว่า "การอยู่กับพ่อแม่มีบุญเยอะ" บุญจากการได้ฝึกฝนตนเองเพิ่มขึ้น บุญจากได้ดูแลชีวิตตนเองเพราะได้ดูแลพ่อแม่ บุญจากพรที่คนรอบข้างพูดถึง "ดูลูกบ้านโน้นบ้าง เขาเอาใจใส่กับพ่อแม่ของเขาเป็นอย่างดี"
สุภโร = ความเป็นคนเลี้ยงง่าย
ความเห็น (4)
เห็นใจคนที่อยู่กับพ่อแม่มากที่สุด ต้องรับผิดชอบมากมาย ทำทุกอย่าง แต่พ่อ แม่ กลับให้ความสำคัญคนที่อยู่ไกล นานๆมาครั้ง มากกว่า คนที่อยู่ด้วยกลับมีแต่ขัดใจ ทำอาหารไม่ถูกปากบ้าง ทำอะไรก็โดนตำหนิ พลอยให้น้อยใจ"""" เราไปหาอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง ยังโดนตำหนิแบบช้ำใจ เทียบกับน้องสาวที่อยู่ด้วยทั้งวัน จะขนาดไหน อดทนสูงมากกกก
เห็นใจจริงๆๆ
"ลูกลิงเกาะติดแม่..อยู่กับแม่จนเจ็ดขวบ"..โดยธรรมชาติ..คน..(ในยุคเก่า..อยู่กันตลอดชีวิตยุคนี้สมัยนี้..คละเคล้ากันไป..ตาม..อัตตภาพ..)..บาปมากหน่อย.คนในครอบครัวที่.ต้องลาออกจากงาน..(คนใดคนหนึ่ง..มาเฝ้าเลี้ยงดู..พ่อแม่เจ็บป่วยช่วยเหลือตนเองไม่ได้...)...บาปในสังคมยุคนี้สมัยนี้...
บาป น้อยหน่อย..หากไม่มีลูกมีเต้า..๕๕๕๕....
- บางที่ได้ได้อดทนอดกลั้นต่อความไม่พึงพอใจของท่านก็เป็นบุญ จากความอดกลั้นกลายเป็นความว่างเปล่าและไม่โกรธอีกเลย มองท่านด้วยความเมตตาเหมือนแม่พ่อที่มองลูกด้วยเมตตา
ได้ฝึกความอดทนครับ
บางทีแม่ลืมไปแล้วว่าบอกเราแล้ว ประมาณ 5 ครั้ง
555
ตอนเราเป้นเด็กคงถามบ่อย แม่เลยแก้แค้นบ้าง 555