เมื่อครั้งหนึ่งฉันเคยทำจิตอาสา

“หากมีใจที่อยากทำ และลงมือทำจริง ก็สามารถทำได้ ถึงจะเพียงเล็กน้อยก็สามารถช่วยคนๆหนึ่งได้” สำหรับตัวเราในตอนแรก คิดว่าการทำจิตอาสาจะต้องเป็นงานใหญ่ ที่เห็นตามโซเชียลมีเดีย อย่าง ปลูกป่า สร้างฝาย สร้างโรงเรียน ทาสี

....อยากไปนะ แต่ยังอยู่ม.ปลาย ยังเรียนอยู่เลย ไปหลายวันจัง ต้องเหนื่อยมากแน่ๆเลย....

ด้วยความคิด สถานภาพในตอนนั้นและยังเห็นมุมมองการทำจิตอาสาไม่มาก เลยได้แค่มีความคิดที่อยากไปแต่ไม่ได้ลงมือทำสักที จนวันหนึ่งได้รู้ว่าที่มูลนิธิช่วยคนตาบอดแห่งประเทศไทยมีให้ทำจิตอาสา และรู้สึกว่าไม่หนักเกินไปสำหรับเรา เลยมาทำจิตอาสาที่นี่ หลังจากวันนั้นก็บอกกับตัวเองว่า

....จะกลับมาทำอีก ถ้ามีโอกาสสักวันหนึ่ง....

และได้มุมมองใหม่ๆว่า ....การทำจิตอาสาไม่ต้องแบบที่เราคิดตอนแรกก็ได้นี่หน่า ยังมีงานอาสาอีกหลายอย่างที่เราเป็นนักเรียนก็สามารถช่วยได้.....

และตอนนั้นก็ได้รู้จักกับ “ธนาคารจิตอาสา”

และฉันก็ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง พอไปถึงฉันกับเพื่อนได้เจอน้องผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากจะให้ติววิชาสังคมให้ เพราะใกล้สอบ ฉันกับเพื่อนเลยติวให้น้อง นอกจากติวหนังสือแล้ว ยังทำการบ้านให้น้อง เป็นการเขียนสรุปบทเรียนแต่ละบทส่งอาจารย์ เนื่องจากน้องๆที่นี่ได้เรียนกับนักเรียนปกติ การบ้านบางอย่างตัวน้องเองก็ไม่สามารถทำเองได้เนื่องจากมองไม่เห็น เลยต้องการพี่ๆอาสามาช่วยทำให้ บางอย่างที่น้องทำเองได้น้องก็ทำ ฉันคิดว่าทุกคนน่าจะผ่านการสรุปบทเรียนตอนสมัยม.ต้นมากันเยอะ คงจะจำความรู้สึกได้ใช่มั้ยว่ามันเมื่อยมากกก ฉันจึงมีบ่นเล่นๆว่า เยอะจังเลย เมื่อยจังงงง

....พี่เหนื่อยมั้ย มาหนูนวดให้....

แล้วน้องก็นวดให้ ทั้งแขนทั้งไหล่ เจอแบบนี้ ดีต่อใจ หายเลยค่า

จากรูปน้องไม่ได้หลับนะแต่ว่าน้องกำลังระบายสีอยู่ น้องมองเห็นถ้าหากมองสิ่งนั้นใกล้ๆ แต่หากเพ่งเป็นเวลานาน น้องจะปวดตาและเมื่อยคอ น้องทำไปสักพัก น้องก็บอกว่า

....พี่คะ ช่วยหนูหน่อยได้มั้ยคะ ไม่ไหวแล้วค่ะ ปวดตากับคอมากเลย....

มีสิ่งที่ฉันประทับใจอย่างหนึ่งคือ น้องได้การบ้านจากอาจารย์อีกอย่างมาคือ ทำโบว์สีดำ โดยน้องทำเอง สอยเข็มเอง ติดกับเข็มกลัดเอง แต่ที่เราต้องช่วยน้องคือ สอดด้ายเข้าเข็มและคอยดูว่าโบว์น้องเท่ากันมั้ย น้องนั่งทำสักพัก น้องก็ได้สอนฉันทำโบว์ ฉันรู้สึกตื่นเต้น เพราะทำไม่เป็นเลย ไม่เคยทำมาก่อน น้องสอนประมาณ2รอบ ฉันก็ทำได้ ให้น้องจับเพื่อตรวจผลงาน น้องบอกว่า

....พอได้นะเนี่ย...

รู้สึกดีใจมาก ภูมิใจแทนน้อง เพราะส่วนตัวเป็นคนไม่ค่อยถนัดงานปราณีต งานประดิษฐิ์ และคิดว่าน้องเองก็คงภูมิใจในตัวเอง ที่สามารถสอนพี่คนนึงได้ จากนั้นฉันก็ทำเองจนคล่อง ทำไปเกือบสิบชิ้นเลยล่ะ.

---

ที่ไป นอกจากความรู้ ความช่วยเหลือที่ให้กับน้องแล้ว มีอย่างนึงที่ฉันไม่คิดว่าจะเจอ อาจจะเพราะฉันกับน้องพึ่งรู้จักกัน ฉันจึงไม่คิดว่าน้องจะระบายความรู้สึกออกมา ทำให้เราได้เห็นชีวิตของเด็กคนๆหนึ่ง ตอนแรกฉันตกใจเพราะทำตัวไม่ถูก ก็นั่งฟังน้อง จับไหล่น้อง และคอยตอบรับน้องให้น้องรู้ว่าพี่ยังนั่งอยู่ข้างๆน้องนะ และน้องก็ได้พูดประโยคนึงออกมา

....หนูมีความสุขมากที่ได้คุยกับพี่ คนที่หนูพูดได้ก็มีพี่ด.แล้วก็พี่เนี่ยแหละค่ะ เพราะไม่ค่อยมีใครคุยกับหนู.... (พี่ด.คือคนสำคัญของน้อง)

รู้สึกตื่นตันใจ และอะไรที่ฉันให้คำปรึกษาได้ ฉันก็ให้น้องไปตามความเหมาะสม หวังว่าพี่จะช่วยน้องได้บ้างน้า

รับรู้ถึงความรู้สึกทุกข์ แน่นอนว่าความสุขก็ต้องได้รับแน่นอน ตลอดทั้งวันที่อยู่ที่นี่ ได้ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ คนที่ทำให้เรายิ้มหัวเราะได้ก็เป็นน้องและเพื่อนน้องเนี่ยแหละ ความประทับใจที่รู้สึกอีกอย่างคือการได้เห็นความรักน้อยๆของน้องกับพี่คนสำคัญของน้อง ความคิดของพี่คนสำคัญของน้องทำให้ฉันได้เห็นความรักที่มองที่ภายใน เขินจนทุบโต๊ะไปหลายทีทีเดียว หวานอะไรขนาดนั้น มดขึ้นโต๊ะหมดแล้วน้า

---

ทุกคนอ่านอาจจะนึกภาพไม่ออก ยังสัมผัสความรู้สึกไม่ได้ ถ้าทุกคนว่างก็สามารถไปทำได้น้า ที่มูลนิธิช่วยคนตาบอดแห่งประเทศไทย ถนนราชวิถี เขารับอาสาสมัครตลอด ยังมีน้องๆพี่ๆหลายคนต้องการความช่วยเหลือจากพวกเราอยู่นะ และขอฝาก "ธนาคารจิตอาสา" มีงานอาสาหลายอย่างเลย แนะนำเลยค่ะ

และขอฝาก instagram: theon.ce มีขายเสื้อ(ขาย2ตัว 1ตัวให้น้องที่พิการทางสายตา อีกตัวของเรา) หมวก กระเป๋า ที่มีสกรีนอักษรเบลไว้เพื่อให้ผู้พิการทางสายตาเลือกสีเสื้อกับไซส์ได้เอง

การทำจิตอาสา เกิดขึ้นได้ตลอดเวลาในชีวิตประจำวันของเรา

แค่เรามีใจที่อยากจะทำและลงมือทำจริง ก็สามารถทำได้ ถึงจะเพียงเล็กน้อย ก็สามารถช่วยคนๆหนึ่งได้.

-ขอขอบคุณมูลนิธิช่วยคนตาบอดแห่งประเทศไทย และรูปจากเพื่อนๆ-