อนุบาลคอกไก่

ในยามเช้าที่แสนสงบ ความวุ่นวายเข้ามาทายทัก

อรุณรุ่งส่องแดด เสียงแผดแหกปากร้องของเหล่าเครื่องยนต์บนท้องถนน

ผู้คนสับสนจอแจ ดั่งฝูงมดพล่านแตกรัง

หลังเต็มหลังนังหนูน้อย หน้าตาอุดอู้คู้คดหลังขดหลังแข็งแบกกองหนังสือ

อนาคตพญามังกรที่พ่อแม่วาดฝัน หรือ?

หนูน้อยรำพึงรำพันในใจ ไฉนพ่อแม่สร้างสรรค์ให้ฉันเป็นพญามังกือผู้น่าสงสาร

พนมมือไหว้ยักษ์หน้าประตูสองตน

วนไปวนไปตากแดดยืนแถวเคารพธงชาติ ตามด้วยปฏิญาณตนสวดมนต์ซ้ำๆ

ทนฟัง ผอ. ฟังครู บ่นปราศรัยในสิ่งที่ไม่เคยรู้เรื่อง

เสร็จกระบวนการยามเช้า เข้าเรียน เรียนแล้วก็เรียน แล้วก็เรียน จงขยันหมั่นเพียรครูพร่ำสอน

ฉันเป็นดั่งลูกไก่นับล้านในคอกยักษ์ ที่มีเครื่องหว่านอาหารความรู้ยัดให้

กินเข้าไป กินๆ กินเข้าไป จะได้เติบใหญ่มีกำไร เชือดขายในภายภาคหน้า

กลางวันที่แสนเบื่อหน่าย กับหุ่นยนต์ไขลานหน้ากระดานดำ

ฉันไม่มีสิทธิ์ขำไม่มีสิทธิ์คิดในสิ่งที่เขายัดมาให้

จบไปหนึ่งคอกกลางวัน เย็นเยือนไปเรียนเสริมติวเสริมกันให้ตาย

อะไรหนอที่เขาอยากได้ ให้ฉันเป็นคนเหนือคนเพราะอันใดกัน?

สิ่งที่ฉันต้องการมากกว่าความรู้คือความรัก

ฉันอยากวิ่งเล่น ฉันอยากพูดคุย ฉันอยากกระโดดโลดเต้น ฉันอยากระบายสี

ฉันอยากฟังนิทานอ่านเขียน เรียนประดิษฐ์สร้างสรรค์ ฯลฯ

ฉันอยากบอกสื่อถึงพวกผู้ใหญ่เหล่านั้นในโรงงานที่เรียกว่าโรงเรียนได้อย่างไร?

ฉันจะบอกเขายังไงดี ? หรือฉันต้องเป็นอีหนูน้อยผู้ตั้งใจเรียนขยันหมั่นเพียรตลอดไป

นายหัว

24/02/2560