๕๐๐. ของกู..ของกู..เรียนรู้จาก..นกพิราบ


คนบางคนยิ่งเยอะกว่านกพิราบ..มีตัวกู ของกูด้วย เพราะหลงใหลในลาภยศรถตำแหน่ง ลืมไปว่า มีลาภก็เสื่อมลาภได้ มียศก็เสื่อมยศได้ ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน จึงไม่ควรเมามัวในอำนาจและควรคิดไว้เสมอว่า..อำนาจไม่คงที่..ความดีสิคงทน..

ที่โรงเรียนมีนกพิราบเยอะมาก..บินว่อน..ลงมากินน้ำที่บ่อบัวทุกวัน กินเสร็จก็บินไปเกาะที่หอกระจายข่าว..อยู่กันตรงนั้นเป็นครอบครัวใหญ่ ส่งเสียงร้องดังลั่น ฟังแล้วก็น่ารำคาญเหมือนกัน ได้ยินแต่ว่า..”ของกู..ของกู” ไม่รู้อะไร..เป็นของใคร..

หนักเข้า ก็บินไปทำรังตรงประตูทางเข้าห้องสมุด ผมสังเกตดูก็พบว่านกพิราบอยู่กันอย่างอบอุ่นและมีความสุข พอเดินไปใกล้ๆ ก็ไม่ยอมบินหนีไปไหน ปากก็บอกว่า..”ของกู ของกู” ไม่รู้ว่ามาสร้างห้องสมุดไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่..

ผมไม่ถือโทษโกรธเคือง..เพราะเคยเห็นบ้านราคา ๕ ล้าน ๑๐ ล้าน..นกพิราบก็เคยไปจับจองครอบครองเป็น”ของกู”มาแล้วเหมือนกัน..จึงปล่อยให้นกน้อยทำรังแต่พอตัว..แต่ตอนนี้..ดูเหมือนจะไม่น้อยแล้ว..

วันนี้..เห็นนกพิราบผัวเมีย..บินเข้ามาในห้องพักครูที่ผมทำงานอยู่ ปากก็คาบกิ่งไม้แห้งมาด้วย ท่าทางตัวเมียจะตั้งท้อง เลยเข้ามาจับจองสถานที่เตรียมคลอด บนชั้นวางทีวี..ดูท่าทางจะอยู่นานเพราะรังใหญ่มาก ผมไม่อยากรังแกนกเห็นว่ากำลังท้อง ก็ต้องปล่อยไปก่อน..เอาที่สบายใจก็แล้วกัน

จึงต้องทนฟังเสียงร้อง..”ของกู ของกู”ทั้งวัน ก็แสดงให้เห็นว่า..นกพิราบ ก็ยึดติดเหมือนกัน อยู่ที่ไหน ก็บอกว่า”ของกู” บ่งบอกถึงความโลภ..ที่อยากได้ที่อยู่ของผู้อื่นมาเป็นของตน..

คนบางคนยิ่งเยอะกว่านกพิราบ..มีตัวกู ของกูด้วย เพราะหลงใหลในลาภยศรถตำแหน่ง ลืมไปว่า มีลาภก็เสื่อมลาภได้ มียศก็เสื่อมยศได้ ไม่มีอะไรจีรังยั่งยืน จึงไม่ควรเมามัวในอำนาจและควรคิดไว้เสมอว่า..อำนาจไม่คงที่..ความดีสิคงทน..

ความดีที่จะทำได้โดยง่าย..เริ่มจากลดละเลิก ความโลภ โกรธ หลง ไม่ยึดติดในลาภยศ ไม่คดโกงในหน้าที่การงาน อย่าใช้แต่อำนาจ..จนลืมสั่งสมความดีงาม ที่จะอยู่กับเราไปชั่วชีวิต

ผมอยู่กับโรงเรียนขนาดเล็ก..มองเห็นอำนาจแบบลางเลือน แต่เห็นงานสว่างไสวทุกวัน..๒ – ๓ ปีมานี้มีแต่แนวคิดที่จะสร้างรากฐานให้โรงเรียนมั่นคงในระยะยาว..ลดละการแสวงหารางวัลการันตีที่ไม่ใช่แก่นแท้ของการศึกษา..หันมาอยู่กับบริบทที่พอเพียง ไม่มีชื่อเสียงก็ไม่เป็นไร..

โดยที่ไม่ต้องเป็น “ต้นแบบ”ของใคร..แต่ทำความดีให้ได้ต่อเนื่องทุกวัน จนมั่นใจว่า..เป็นความดีจริงๆ ในแบบของตนเอง..ไม่ต้องให้ใครประเมิน..ไม่ต้องส่งเอกสาร ไม่ต้องรอรับเกียรติบัตร... อันเป็นที่มาของความลุ่มหลง..ว่า..”ตัวกู ของกู” อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๑๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๐







หมายเลขบันทึก: 623711เขียนเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2017 22:53 น. ()แก้ไขเมื่อ 18 กุมภาพันธ์ 2017 22:53 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (0)

ไม่มีความเห็น

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท