พระอภัยให้ข้อคิด 17

กล่าวถึงขบวนเรือนำอาและหลานไปถึงเรือใหญ่แล้วจัดที่พักอย่างดีให้อาแล้วหลานก็รีบไปหาแม่บุญธรรมอีกห้องเพื่อบอกเรื่องจริงต่าง ๆ และให้แม่บุญธรรมพูดตรงกันว่าฉันลูกแม่นะไม่ใช่ลูกนางยักษ์ ฝ่ายนางคิดว่า เออ...ยังไม่มีสามีก็เป็นหม้ายลูกติดซะแล้วก็เลยตามเลย เล่นละครให้เนียนแล้วแม่ลูกก็เดินทางมาพบอาถามตอบกันปรับทุกข์กันจนดึกดื่นแล้วก็ลากลับไปพักผ่อน พอรุ่งขึ้นก็นำเรือใหญ่เข้ามาจอดเทียบท่าน้ำกรุงรมจักร

ฝ่ายชาวเมืองตั้งแต่เจ้าเมืองถูกจับตัวไปเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ ต่างพากันกลัวภัยสงครามยิ่งเห็นเรือใหญ่มาเทียบท่าน้ำยิ่งตกใจแต่พอเห็นแน่ชัดว่าเจ้าเมืองพามาต่างก็มาห้อมล้อมถามความเป็นไปต่าง ๆ นา ๆ และเปลี่ยนสนามรบเป็นสนามต้อนรับการมาเยือนของหลานชายและพี่สะใภ้ของท้าวศรีสุวรรณแทน

หลังจากได้โอภาปราศรัยกันเข้าใจแล้วปรับทุกข์ด้วยหลักธรรมว่า...วิสัยโลกโศกสุขทุกข์ธุระ ย่อมพบปะไปกว่าจะอาสัญ เบญจเพสเหตุเพราะพระเคราะห์ครัน สารพันเผอิญเป็นไปเช่นนี้. ( น.369 )แล้วฝ่ายต้อนรับก็จัดที่พักให้อย่างสบาย พอรุ่งขึ้นเจ้าเมืองประชุมหารือเพื่อจัดเรือออกตามหาพี่ชายแล้วก็อำลาภรรยาว่า...ถึงตัวพี่จะไปแต่ใจอยู่ เหมือนเคยคู่เคียงกายสายสมร แม้นผิดพี่ที่รักร่วมอุทร ก็ไม่จรจากน้องให้หมองนวล. ( น.375 ) แล้วก็จัดขบวนเรือห้าร้อยลำออกตามหาพระอภัย ด้วยได้ตั้งใจไว้ว่า...แม้นเชษฐาข้านี้ยังมิตาย ขอพระพายพัดส่งตรงออกไป ให้พบปะพระองค์เหมือนจงจิต จะเปลื้องปลิดทุกข์น้องให้ผ่องใส ยิ่งรำลึกตรึกตรายิ่งอาลัย เศร้าพระทัยอ้างว้างไปกลางชล. (น.379 ) แล้วน้องชายจะไปค้นหาพีชายตามเกาะแก่งต่าง ๆ เจอไหมละนี่..?

............................................

บรรณานุกรม
สุนทรโวหาร ( ภู่ ),พระ,2329-2398. ( 2555 ). พระอภัยมณี.
กรุงเทพ ฯ : ไทยควอลิตี้บุ๊คส์ ( 2006 ).