วันที่ 10 เป็นครูห้ามป่วย (21 พฤศจิกายน 2559)

วันนี้เป็นวันที่ฉันรู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนเป็นที่สุด หลังจากกลับมาจากฝางเมื่อวาน ถึงแม่ริมประมาณ 1 ทุ่มกว่า ๆ ก็มาเจอกับอากาศที่หนาว ชนิดที่หนาวมาก ไม่คิดว่าจะหนาวแบบนี้ บวกกับในรถตู้ที่นั่งมาจากฝาง แอร์เย็นมาก ก็เลยทำให้รู้สึกปวดหัว ปวดตามตัว ปวดแขน ปวดขาไปหมด ก็รีบเข้านอนเร็วกว่าเดิม โชคดีที่ทำแผนเสร็จตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว ก็เลยเข้านอนด้วยความสบายใจ แต่นอนไม่หลับค่ะ หนาวมาก จนสั่น

ตื่นเช้ามาต้องรีบไปโรงเรียน ด้วยอาการมึน ๆ ปวดหัวตุบ ๆ เจอกับอากาศที่เย็นขึ้น และแดดร้อน ๆ ในตอนกลางวัน ก็เลยตามมาด้วยอาการไอค่ะ โชคดีอีกอย่างที่วันนี้มีสอนแค่คาบเดียว

แต่ได้รับโอกาสอันดี ได้ช่วยคุณครูจัดเตรียมของว่าง และจัดเสิร์ฟให้แก่พระอาจารย์ที่ท่านมาคุมสอบ มีสอบธรรมศึกษา ป.5 ป.6 ค่ะ ท่านมาคุมประมาณ 40 รูปได้ พวกเรานักศึกษาก็ช่วยกันเสิร์ฟไปค่ะ เพราะไม่ค่อยมีครูผู้ชายมาช่วย นักศึกษาชายก็ไม่มี ก็เลยต้องช่วยกันเอาไปวางที่โต๊ะให้ท่านค่ะ

จัดเสิร์ฟในตอนเช้า เป็นกาแฟกับขนมปัง และตอนบ่าย เป็นน้ำส้มคั้น

หลังจากนั้นตอนเช้าก็ได้รับหน้าที่ให้วัดส่วนสูง และชั่งน้ำหนักนักเรียน ป.4/2 ค่ะ เหมือนจับปลามาชั่งค่ะ ดิ้นดุกดิก ชอบลุกมาดูส่วนสูง ดูน้ำหนักของเพื่อน นั่งรอเฉย ๆ ไม่ได้ ต้องคุยกันเสียงดังตลอด เป็นงานที่ว่าง่าย แต่วุ่นวายสุด ๆ ค่ะ

และแล้วคาบสุดท้ายของวันนี้ก็มาถึง ได้เวลาออกโรงสอนนักเรียนชั้น ป.3/1 เกี่ยวกับการป้องกันโรค เพราะจากคาบที่แล้วไม่ได้เรียนกันค่ะ ทำกระทงกันทั้งคาบ ทำให้เรียรช้ากว่าห้องอื่น ๆ สอนห้องนี้ต้องทำใจค่ะ สมาธิของเด็กค่อนข้างสั้น เวลาสั่งให้ทำอะไร เช่น เอาสมุดขึ้นมา เขียนวันที่ให้เรียบร้อย พอสั่งเสร็จต้องเดินไปตรวจด้วยนะคะ ว่าทำหรือเปล่า ซึ่งส่วนใหญ่ ยังไม่ได้เตรียมค่ะ บางคนไม่สนใจอะไรเลยไม่รู้ว่าครูสั่งอะไรด้วยซ้ำ

แล้วบวกกับตอนนี้ร่างกายของครูก็เริ่มไม่ไหวแล้ว ทั้งปวดหัว มีไข้นิด ๆ และไอ ในบางครั้ง ก็เลยทำให้นักเรียนหลายคนโดนดุไปบ้างค่ะ

เมื่อเรายังเป็นนักเรียน นักศึกษา เราจะลาป่วยบ่อยแค่ไหนก็ได้ ถ้าเราสามารถตามงานทัน อ่านเองให้ทันเพื่อน ๆ ในห้อง แต่พอเราเป็นครู เราจะป่วย จะลา จะขาดแทบไม่ได้เลย เพราะคำว่าหน้าที่ ที่รอเราอยู่ ยิ่งเราลาบ่อย นักเรียนของเรากว่า 100 ชีวิต ก็จะเรียนไม่ทัน ความรู้ที่นักเรียนจะได้ ก็ได้ไม่ครบ

ดังนั้น วันนี้ฉันต้องหันกลับมาดูแลตัวเอง เริ่มรักษาตัว รักษาคอ ของฉัน ให้สามารถไปถ่ายทอดความรู้ให้นักเรียนต่อไป

ดาวพลัดถิ่น