ความเป็นครูปอหนึ่ง ... ( 17 พฤศจิกายน 2559)

หลังจากที่เมื่อวานได้เล่าเรื่องราวความประทับใจในตัวครูพี่เลี้ยงชั้นปอหนึ่งไปแล้ว วันนี้มาฟังเรื่องราวของความปอหนึ่งของครูแอมกันบ้างค่ะ เพราะเริ่มรู้สึกว่า เจอกับตัวเข้าแล้วววววว....

ตัดนม...

ไม่รู้ว่าครูปออื่นต้องทำมั้ย แต่ที่แน่ๆ ครูปอหนึ่งต้องตัดถุงนมให้นักเรียนทุกเช้า เพราะหากปล่อยให้นักเรียนทำกันเอง ทั้งเช้าได้ดื่มกันไม่ถึงห้าคน และอาจจะต้องเรียกแม่บ้านมาทำความสะอาดโดยด่วน เพราะสิ่งที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ 555 ดังนั้น ทุกเช้าก่อนเริ่มเรียนวิชาแรก ครูแอมต้องประจำหน้าห้อง เรียน เพื่อให้นักเรียนมาต่อแถวหยิบนม แล้วเอามาให้ตัด พร้อมกับหยิบหลอดดูด แล้วก็ไปนั่งดื่มกันตรงระเบียงหน้าห้องเรียน

ตรวจสอบความเรียบร้อย...

การดูแล เรื่องความเรียบร้อยของนักเรียนไม่ว่าจะเป็นการแต่งกาย เสื้อผ้าหน้าผม ของนักเรียน แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้คนเป็นครูหนีไม่พ้นหรอกค่ะ ทุกเช้าหลังจากนักเรียนลงไปเข้าแถวหน้าเสาธงกันหมด ครูก็ต้องรีบตามลงไป เพื่อไปจัดแถวนักเรียน และตรวจสอบความเรียบร้อยต่างๆ ในส่วนนี้ เพิ่งมาสังเกตตัวเองเหมือนกันว่าเราเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร คือเดินแทรกเข้าไปในแถวของนักเรียน จะต้องดูการแต่งกายของนักเรียนทุกคน ใครเสื้อออกนอกกางเกงเป็นอันต้องเอามือชี้แล้วให้นักเรียนเอาใส่เดี๋ยวนั้น นักเรียนคอเสื้อปลิ้น เป็นไม่ได้ เข้าไปจัดให้ พร้อมกับพูดใส่หูเลยว่า วันหลังจัดให้ดีๆ ด้วย..... แปลกใจเหมือนกันว่าเราต้องขนาดนี้เลยเหรอ งง ว่าตัวเองเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?

ขออนุญาต....

กับการจะขอออกนอกห้องเรียน บ่อยสุด ทุกวันนี้เห็นจะเป็น การขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำ และดื่มน้ำ ประเด็นคือเป็นคนไม่ซีเรียสนะหากนักเรียนจะออกไปโดยไม่ได้ขออนุญาต แต่ขอให้อย่าไปนาน และต้องกลับเข้ามาในห้อง แต่ความเป็นนักเรียนปอหนึ่งคือไม่ใช่ นักเรียนต้องเดินเข้ามาขอไม่ว่าครูจะทำอะไรอยู่ บางทีครูอาจยุ่งๆ แต่หนูก็จะไม่ไหนจนกว่าจะได้ยินคำตอบว่า อนุญาต หรือให้ไปได้ แต่ก็ดีเหมือนกันที่นักเรียนเป็นแบบนี้ เพราะใครหายไปที ครูก็จะได้รู้ แต่ก็อย่างว่าค่ะ สามสิบเก้าคน คนละ สามครั้ง คูณกันไปแต่ไม่เป็นไร นักเรียนไม่เหลวใหล ครูก็ดีใจแล้วค่ะ....

หนูยังอ่านไม่ได้....

สอนคณิตปอหนึ่ง ความคิดแรก มีความชิว เพราะเนื้อหาง่าย เลขไม่มาก ไม่บวกก็ลบ แต่มาวันนี้ความรู้สึกที่ว่าชิวในวันนั้นมันหายไปไหน ทำไมดูยากกว่าการสอนเลขเยอะๆ กับเด็กโตๆ ซะอีก วันนี้สอนเรื่องจำนวนนับตั้งแต่ 20 ถึง 100 นักเรียนส่วนใหญ่บอกว่าง่ายเคยเรียนมาแล้วตอนอนุบาลสาม ทำแบบฝึกหัดกันไปล่วงหน้าใหญ่เลย พอมาถึงข้อหนึ่ง ให้นักเรียนเขียนจำนวนต่อไปนี้เป็นตัวเลขไทย และตัวหนังสือ นักเรียนหลายคนเลยเขียนไม่ได้ บางคนเขียนคำว่า แป็ด แบบนี้ บางคนเขียนว่า สองสิบ (ยี่สิบ) เดินไปเดินมา เจอเข้าเลยรีบอธิบายขึ้นกระดาน เพื่อไม่ให้นักเรียนคนอื่นๆทำผิด ก็พูดอธิบายไป คิดว่านักเรียนเข้าใจดีแล้วนะ พอเอาแบบฝึกมาตรวจ ร้อยละ 70 เขียนผิด เขียนคำอื่นๆ ผิดก็มี แล้วจู่ๆ ครูบุ๋มก็เดินเข้ามาบอกว่า มันอย่างงี้แหละ เป็นธรรมดา วันหลังน้องต้องเขียนให้ดู ปอหนึ่งไม่เหมือนปออื่น เค้ายังเขียนบางคำไม่ได้ และก็ยังอ่านไม่ได้ด้วย ต้องค่อยๆ ฝึก

แพ้ไก่....

กลางวันนี้ก็เหมือนทุกวัน ไปยืนคุมนักเรียนทานข้าวที่โรงอาหาร ดูจนนักเรียนทานข้าวหมดจาน แล้วก็ให้กลับขึ้นห้อง สักพักครูพีเลี้ยงเรียกให้ไปหา บอกให้พาน้องดรีมไปกินข้าว เพราะเมื่อกี้ไม่ได้กิน มีคนมาฟ้อง น้องดรีมโดนไปสองทีก่อนลงไปกินข้าวกับครูแอม ถามตลอดทางค่ะ ว่าทำไมเมื่อกี้หนูไม่กิน น้องดรีมก็ไม่ตอบ เงียบตลอดทางเหมือนกัน จนไปถึงโรงอาหาร ทุกร้านเก็บหมดแล้ว เหลือร้านข้าวร้านเดียว เหลือกับข้าวอย่างเดียวอีก คือ ต้มจืดแตงใส่ไก่ เราก็ชี้เอานี้ราดข้าว บอกน้องยังไม่ได้กินข้าวค่ะ เดินยกมานั่งที่โต๊ะ ก็ไม่ยอมกิน งง เริ่มโมโหแล้วเบาๆ เค้นถามทำไมไม่กิน สรุปได้คำตอบ ว่า น้องดรีมแพ้ไก่ ถ้ากินแล้วตุ่มจะออก เฮ้ออออ แล้วหนูก็ไม่บอกครู ครูไม่รู้ เกือบแล้วมั้ยล่ะ ดีนะยังไม่ทันได้กินเข้าไป เอาไปเปลี่ยน แม่ครัวบอกหมดแล้วทุกอย่าง งั้นเอาแคปหมูไปกิน สรุปมื้อกลางวันนี้ ทั้งครูทั้งนักเรียน เป็นเมนูแคปหมูค่ะ

“ปอหนึ่งมันไม่ง่ายเลยจริงๆค่ะ”