Parkinson's disease and lower limb injury in wheel chair.

วันนี้ตัวผมได้เรียนวิชา OT333 และได้รับบทบาทสมมติเป็นผู้ป่วย Parkinson's disease and lower limb injury ในคาบการปฐิบัติ โดยคิดโจทย์ให้แต่ก่อนตอนที่เป็น Parkinson’s เขายังสามารถเดินไปไหนมาไหนได้แต่เกิดล้มเกิดเป็นขาพลิกเลยทำให้เดินไม่สะดวกจึงทำให้เขาต้องมานั่ง wheel chair และไปไหนมาไหนไม่ได้อย่างเคยจึงรู้สึกเศร้าใจ

เขาต้องการที่จะไปถ่ายรูปที่ตึกบัณทิตชั้นสองเพื่อทำบัตร ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผมใช้ wheel chair ในการไปไหนมาไหนทำให้รู้สึกว่าการใช้ต้องมีแรงของกล้ามเนื้อที่มากพอควรขนาดผมที่เป็นคนปกติยังรู้สึกอ่อนล้าและเหนื่อยกับการใช้แค่ไม่กี่นาที แล้วถ้าเป็นผู้รับบริการที่ต้องมาใช้เป็นเวลานานละจะรู้สึกยังไง โดยระหว่างทางที่ไปจะมีเพื่อนที่รับบทบาทสมมุติเป็นนักกิจกรรมบำบัดคอยสอบถามว่าเหนื่อยไหม ร้อนไหม รู้สึกเจ็บหรือปวดตรงไหนหรือเปล่าและคอยให้กำลังใจด้วยความเป็นห่วงทำให้เกิดกำลังใจในการที่จะไปให้ถึงเป้าหมาย ระหว่างทางอุปสรรคก็มีอยู่มากมายอาทิ เช่นทางลาดที่ไม่มีในบางจุดที่จำเป็นหรือไม่ปลอดภัย ลิฟต์ที่มีทางเข้าแคบและไม่มีพื้นที่มากพอในการหมุนตัว เป็นต้น ซึ่งโอทีก็คอยแนะนำการเดินทางไปในทางที่ปลอดภัย สอนการจัดท่าทางต่างๆ สอนการใช้ wheel chair ให้การช่วยเหลือตอนที่จำเป็น เช่นการขึ้นลิฟต์ปุ่มกดนั้นอยู่สูงเกินไปทำให้เวลากดแล้วเข้าไปในลิฟต์ไม่ค่อยทันต้องมีคนคอยกดให้ ซึ่งหลังจากที่ไปถึงตึกบัณทิตแล้วก็เกิดความรู้สึกภูมิใจที่สามารถไปถึงได้และอยากให้ความรู้สึกที่เราเกิดนั้นไปเกิดในผู้รับบริการของเรา

ในมุมมองของนักกิจกรรมบำบัดรถ Wheel chair ที่ใช้นั้นมีอุปสรรคต่อผู้รับบริการในบางจุด เช่น ที่วางพักแขนเป็นตัวขัดขวางการใช้แรงในการเข็นล้อและทำให้รู้สึกเจ็บถ้าเสียดสีมากเกินไป ตัวของ wheel chair ควรติด Strap บริเวณที่นั่งเพื่อป้องกันผู้รับบริการล้มไปทางใดทางหนึ่งจากอาการสั่น ควรเพิ่มที่จับบริเวณที่หมุนล้อเพื่อให้ง่ายต่อการใช้งานเนื่องจากเข้าไม่มีแรงมากพอในการกำมือและมีอาการมือสั่นครับ

สรุปสิ่งที่ได้จากการทำกิจกรรมนี้ ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของผู้รับบริการที่มีต่อพยาธิสภาพของตนเองว่ามีอุปสรรคต่อตนเองมากแค่ไหน และได้รับรู้อีกว่าหลายสิ่งหลายอย่างที่เราใช้อยู่ทุกวันนี้ที่ดูไม่มีปัญหาอะไรก็เป็นอุปสรรคต่อผู้รับบริการไม่มากก็น้อยนั้นเองครับ