ครูดอย....(31 สิงหาคม 2559)

กับค่ำคืนนี้ ณ เวลานี้ ที่อาศัยอยู่ในบ้านเกื้อกูล บ้านพักครูในโรงเรียนสันป่าสักวิทยา อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ คืนนี้ เวลาประมาณสองทุ่มกว่า ๆ เดินลงไปเติมน้ำในโรงอาหาร (อยู่หน้าบ้านเกื้อกูล) หันมาดูบ้านเกื้อกูล ความรู้สึกที่มันผุดขึ้นมาในขณะนี้ มันมีหลากหลายฟิลลิ่งเหลือเกิน เราเหงา เราเศร้าบอกไม่ถูก เราคิดถึงเพื่อนๆ ที่เมื่อก่อนเคยกินนอนด้วยกัน ป่านนี้ทุกคนคงกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำแผนเพื่อที่จะไปสอนนักเรียนไปวันพรุ่งนี้ บางคนก็คงจะเหนื่อยเพลียกับการสู้รบกับนักเรียนมาแล้วทั้งวัน คงจะหลับพักผ่อนไปแล้ว ในขณะที่เราตอนนี้เรายืนอยู่หน้าบ้านมองไปบนท้องฟ้า เราคิดถึงทุกคนจริงๆ นะ คิดถึงมากๆด้วย :(((

หลังๆมานี้ บทสนทนาของเราเริ่มมีคำว่า อีกหน่อย เราพูดคำว่าอีกหน่อยบ่อยขึ้น เพราะเราจะเริ่มมีความคิดว่า อีกหน่อยเราคงจะคิดถึงที่นี่ เพราะวันเวลาหมุนวนผ่านไปไวเหลือเกิน เผลอแปปเดียวก็จะหมดเทอมหนึ่งล่ะ บางสิ่งบางอย่างที่นี่เรายังไม่รู้จักเลย แต่กลับกันในขณะที่บางสิ่งบางอย่างที่นี่เรากลับผูกพันกับมันไปแล้ว

ยืนมองบ้านเกื้อกูล พร้อมๆกับการมองขึ้นไปบนท้องฟ้าในค่ำคืนนี้ อยู่ดีๆ ฟิลลิ่งความเป็นครูดอยก็มา ความคิดที่ว่าหากไม่ใช่ที่นี่ หากไม่ใช่โรงเรียนนี้ แต่เป็นโรงเรียนสักแห่งหนึ่งที่อยู่บนดอย แล้วระยะทางมันเกิดไกลแสนไกลออกไปล่ะ เราจะไม่เหงาไปมากกว่านี้หรอ หากทั้งโรงเรียนมีครูอยู่ไม่กี่คน หากที่นั่นสัญญาณโทรศัพท์ไม่ถึง หากที่นั่นไม่มีไฟฟ้าใช้ หากที่นั่นเราไม่มีใคร และหากที่นั่นเราไม่มีเพื่อนเหมือนอย่างตอนนี้ เราจะทำอย่างไร????.....