๓๓. ของขวัญ...วันแม่

แม่..ให้น้องและหลานสาวขับรถพาแม่มาหาผม.ถึงทุ่งดินดำรีสอร์ท..ทุกปี.ผมจะไปกราบแม่ ปีนี้ ติดธุระที่เป็นกิจกรรมของโรงเรียน..แม่เข้าใจและเห็นใจผม แม่สะดวกที่จะมาหาผมที่บ้าน หลังจากที่ผมจะไปหาแม่ที่วังน้อย อยุธยา เดือนละ ๑ ครั้งเสมอ

ทุกครั้ง ..ที่ไปเยี่ยมเยือนและกราบแม่ ผมจะให้ตังค์แม่ติดตัวไว้ ๓,๐๐๐ – ๕,๐๐๐ บาทเสมอ เพื่อให้แม่..เอาไว้สำหรับตรวจสุขภาพ ตามที่หมอนัด และเป็นค่าหยูกยา และทุกครั้ง แม่จะบอกว่าแม่มีแล้ว ตังค์น่ะ ไม่ต้องให้แม่หรอก...แต่ผมก็อยากให้ เพราะไม่มีโอกาสได้ดูแลแม่ได้ทุกวัน แม่มาวันนี้ ผมก็เลยดีใจ เป็นวันดีที่ผมจะได้ดูแล...ได้ทำบุญกับแม่…ในวันอันเป็นมงคล

ผมไม่ได้พาแม่ไปทานข้าวนอกบ้าน..แต่ซื้อกับข้าวที่แม่ชอบ..มาจากร้านอาหารใกล้บ้าน แม่ชอบทานแกงส้มชะอมทอด กับปลาทับทิมทอดกระเทียม จึงเป็นมื้อเย็นที่เห็นแม่อิ่มอร่อย ท่ามกลางลุกหลานที่เล่าเรื่องราวต่างๆให้แม่ฟัง.. ผมนึกถึงความจริงข้อหนึ่ง ของลูกๆ ที่มีแม่ และแม่ ...ยังมีชีวิตอยู่ อย่าเพียงแค่ซาบซึ้งถึงพระคุณท่าน ในวันแม่เท่านั้น..ทำความดี มีความกตัญญูต่อแม่ได้ทุกๆวัน

เป็นลูก..วัยเรียน ตั้งใจใฝ่เรียน และเรียนให้จบ ตามหน้าที่ที่ตนพึงกระทำ และแม่ก็คงวาดหวังอยากเห็นลูกเรียนจบประสบความสำเร็จ...เป็นลูก...วัยทำงาน ก็ต้องรุ้หน้าที่ มีความรับผิดชอบ ประกอบกิจเพื่องาน ราชการและองค์กร ด้วยความมุ่งมั่น ซื่อสัตย์สุจริต ตอบแทนคุณแผ่นดิน และสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณของพ่อหลางแม่หลวง สองพระองค์ ผู้เปี่ยมล้นด้วยบุญบารมีแผ่ไพศาล ทำให้พสกนิกร...อยู่เย็นเป็นสุข ภายใต้เบื้องพระยุคลบาท

ผมเล่าให้แม่ฟังว่า...ผมไม่ได้ปลูกป่าในวันแม่..แต่ต้นไม้ในในโรงเรียนมากมายหลายร้อยต้น ผมดูแลอนุรักษ์ไว้ ไม่เคยตัด จนโรงเรียนกลายเป็น บ้านเล็กในป่าใหญ่ มีใครมาบริจาคพันธุ์ไม้ ๔ – ๕ ต้น ในแต่ละปี ปลูกเพิ่มและดูแลอย่างดี เป็นระเบียบเรียบร้อยทุกต้น จนเติบใหญ่ เป็นที่ระลึกร่วมกัน ...อย่างน้อย..ก็เป็นงาน ปฏิบัติบูชา เป็นรูปธรรมและยั่งยืนกว่า..สิ่งอื่นใด นอกเหนือจากนี้ ก็ยังได้ทำนา อย่างต่อเนื่องมาตลอด ๖ ปี ...เพื่อให้นักเรียนเห็นคุณค่าของ ข้าว และชาวนา....

แม่เปรยว่า...ผมทำตัวสม่ำเสมอกับพ่อแม่มาตั้งแต่เด็กๆ คิดและทำสิ่งใด ก็จะดูจริงจัง จริงใจ รักการเรียนและใฝ่ดี มีความอ่อนน้อม มีความปรารถนาดีต่อทุกคน ขยันขันแข็ง ..ไม่ค่อยจะเปลี่ยนแปลงบุคลิกและความคิดเท่าไหร่นัก สิ่งที่เห็นเหมือนเดิม...ก็คือ สุขภาพ...แม่บอกว่า..ก็เห็นขี้โรคมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว...

ผมบอกแม่...ขอคุยเท่านี้ก่อน เย็นแล้ว ได้เวลาเดินทางไปถวายพระพรชัยมงคล..งานวันแม่แห่งชาติ ที่บริเวณหน้าที่ว่าการอำเภอ..แต่ต้องไปรับนักเรียนที่โรงเรียนก่อน...เป็นคณะเพลงฉ่อย ป.๖ ที่ได้รับเชิญให้แสดงบนเวทีในค่ำคืนนี้...ผมจะกลับราวสามทุ่ม...

ผมกลับเข้าบ้าน อาบน้ำทานข้าวและดูทีวี...แม่...หลับไปแล้ว พอได้ยินเสียงว่าผมกลับเข้าบ้าน แม่ก็เลยลุกมาคุยด้วย และถามว่า...การแสดงของนักเรียนเรียบร้อยดีไหม ผมนำรูปการแสดงให้แม่ดู แม่ชมว่าเด็กๆเก่ง ตัวนิดเดียว แต่ร้องเพลงฉ่อยได้ด้วย

แม่บอกว่า..พรุ่งนี้..จะกลับแล้ว ผมแปลกใจ ทำไมแม่กลับเร็วจัง แต่แม่ก็มีเหตุผลของแม่ แม่บอกว่า อยากไปเยี่ยมพี่สาว ที่อยู่ อ.บางไทร อยุธยา ครอบครัวของแม่ ก็เหลือกันอยู่แค่ สองคน คือแม่กับป้า ที่อายุแปดสิบกว่าแล้ว เวลาแม่ไม่สบายใจ หรืออยากพักกายพักใจ แม่จะไปอยู่กับพี่สาวและหลานๆ ที่บางไทร...

ผมหยิบเงินใส่มือแม่ ๓,๐๐๐ บาท และบอกว่า อย่าลืมซื้อของฝากป้าด้วยนะครับ แม่จะไม่รับเงินของผมอีกแล้ว แม่บอกว่าตอนที่แม่ป่วยเมื่อต้นเดือน ผมก็ดูแลเรื่องเงืนมาครั้งหนึ่งแล้ว ผมต้องบอกว่า...แม่เก็บไว้เถอะ แม่ไม่ใช้ก็เก็บไว้...ผมบอกให้แม่ ไปนอนพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ ต้องเดินทาง

ก่อนที่แม่จะกลับเข้าห้องไปนอน..แม่หยิบกล่องสีแดงออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วพูดว่า “สร้อยทองของแม่เอง แม่เก็บไว้นานแล้ว ว่าจะให้ลูก ก็ไม่มีโอกาส วันนี้แม่เอาติดมาด้วย อยากให้ลูกใส่ ..แม่ให้นะ”

“ผมมีแล้วครับ ปกติก็ไม่ค่อยได้ใส่ครับ”

“ใส่เถอะลูก พระเลี่ยมทองนี่ เป็นพระมงคลบพิตร เดินทางจะได้ปลอดภัย แคล้วคลาดจากภยันอันตราย..รับไว้เถอะ แม่ให้” ผมมองสร้อยในมือแม่ น้ำหนัก ๒ บาท จำได้ว่า แม่เคยให้ผมมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ผมปฏิเสธ เห็นทีคราวนี้ ผมคงต้องรับไว้ เพื่อให้แม่สบายใจและมีความสุขที่ทำ..เพิ่อลูก

“ครับ...ขอบคุณครับ” ผมก้มกราบแม่ก่อนนนอน ใจก็คิดว่า สร้อยเส้นนี้ ช่างมีคุณค่า ทั้งจิตใจของแม่และผมและงดงามยิ่งนัก เป็นของขวัญจากแม่ ในวันแม่ ๒๕๕๙ เมื่อลูกอายุ ๕๔ ปี....และก็คิดต่อไปอีกว่า.....จะหาโอกาสคืนสร้อยเส้นนี้ให้แม่ตอนไหนหนอ...อยากบอกแม่ว่า...ลูกชายคนนี้ของแม่พออยู่พอกินและ...พอเพียง...แล้วนะครับ

ชยันต์ เพชรศรีจันทร์

๑๒ สิงหาคม ๒๕๕๙

[คุณมะเดื่อ]