ก้าวที่สี่สิบห้า...สวัสดีวันแรกของของสัปดาห์ ( 21 กรกฎาคม 2559 )
สวัสดีวันแรกของของสัปดาห์
สวัสดีวันพฤหัสบดี วันแรกของการปฏิบัติหน้าที่ในสัปดาห์นี้หลังจากที่หยุดยาวไปหลายวัน ช่วงวันหยุดมีโอกาสได้กลับบ้านไปเติมพลังให้กับตัวเอง เป็นการกลับบ้านในรอบสองเดือน ความรู้สึกเหมือนยิ่งนานวันเราก็ยิ่งขยับออกห่างจากถิ่นฐานบ้านเกิดไปเรื่อย ๆ หรือว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ชีวิตต้องเรียนรู้และสร้างตัวเองมันจึงทำให้เราต้องออกห่างจากถิ่นฐานมาเรื่อย ๆ ถึงแม้ตอนนี้ต้องห่างมาไกลแต่หวังว่าสักวัน ถ้าถึงเวลาที่เหมาะสม โชคชะตาและวันเวลาจะเหวี่ยงให้เรากลับไปอยู่ในอ้อมอกถิ่นฐานที่เราจากมาอีกครั้ง...ความผูกพันและความเป็นตัวตนจะดึงให้เรากลับไปอีกครั้ง เพราะเชื่ออย่างนั้น คงไม่มีที่ใดจะสุขใจเท่าบ้านเรา...
ตอนรับวันแรกของการทำหน้าที่ด้วยสายฝนตั้งแต่เช้า วันนี้ทำหน้าที่ครูเวรประจำวันด้วยต้องรีบขับรถมาท่ามกลางสายฝนหล่นพรำ แต่เสื้อกันฝนช่วยคุณได้จะตกแค่ไหนเราก็ไม่หวั่นหรือมันหวั่นไม่ได้ ถึงแม้วันนี้ฝนจะตกแต่ครูเวรประจำวันก็ยังคงทำหน้ายืนเวรหน้าประตูตามปกติถึงแม้ฝนจะตกแต่ครูก็ยังคงไปยืนรับนักเรียนหน้าโรงเรียนเข้าโรงเรียน พร้อมกับร่มหนึ่งคันที่ช่วยให้ยืนท่ามกลางสายฝนได้ เพราะร่มไม่ได้ทำให้เราต้องหยุดเดินท่ามกลางสายฝน แต่ร่มทำให้เราสามารถเดินต่อท่ามกลางสายฝนที่หล่นพรำลงมาได้ ….
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น