เพื่อนร่วมทาง

เรื่องเล่า

ชื่อเรื่อง เพื่อนร่วมทาง

ณ สถานที่บนท่องถนนราวสักประมาณ 5 ปีที่แล้ว ที่อำเภอเมือง จังหวัดกาฬสินธุ์ ผมได้ทำการขี่รถจักรยายนต์ไปโรงเรียนเมื่อตอนเช้าของทุกวันโดยปกติ ซึ่งโรงเรียนที่ผมทำการศึกษาอยู่ ณ ตอนนั้นคือโรงเรียนกาฬสินธุ์พิทยาสรรพ์ ระยะทางประมาณ 8 กิโลเมตร และเมื่อเวลาประมาณ 16.00 น. เป็นเวลาที่โรงเรียนเลิกเรียน ผมก็ได้ทำการเล่นกีฬาที่โรงเรียนก่อนกลับบ้าน จนถึงเวลา 18.00 น. เมื่อออกกำลังกายเสร็จผมก็ได้ขี่รถจักรยายนต์คู่ใจของผมกลับบ้าน แต่เมื่อออกจากโรงเรียนได้แค่ 2 กิโลเมตร ผมก็เห็นผู้ชายคนหนึ่ง อายุประมาณ 20 ปี กำลังทำการเขนรถจักรยานยนต์ของตนเองอยู่ข้างทาง ผมจึงตัดสินใจจอดรถและสอบถามว่า “พี่รถเป็นอะไรหราคับ” ผู้ชายคนนั้นตอบว่า “รถน้ำมันหมดคับ” และร้านซ้อมรถจักรยานยนต์อยู่ห่างออกไปประมาณ 1 กิโลเมตร ผมจึงตัดสินใจเข้าช่วยเหลือ โดยการใช้ขาเยียบเข้าไปที่วางเท้าข้างหลัง เพื่อให้เป็นตัวส่งหรือภาษาทั่วไปเรียกว่า ถีบรถ ภาษาอีสานเรียกว่า ยันรถ เมื่อถึงร้านซ้อม ผมก็ได้รับคำขอบคุณจากผู้ชายคนนั้นจากใจจริงของเขา เพราะดูได้จากแววตาและสีหน้าของผู้ชายคนนั้น เป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ ที่ประทับใจ และฝังอยู่ในใจผมเสมอมา แค่เรื่องเล็กที่เราสามารถช่วยคนอื่นได้ เราก็ควรที่จะช่วย

[แผ่นดิน]

เรื่องเล็กๆ คือต้นธารอันยิ่งใหญ่ของเรื่องใหญ่ๆ ทั้งปวงครับ