เรื่องจาก พิพิธภัณฑ์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม (บ้านอีสาน)
ก่อตั้งเมื่อวันที่ 1มิถุนายน พ.ศ. 2542โดยมีความมุ่งหมายเพื่อสื่อสารถึงอัตลักษณ์ของมหาวิทยาลัยมหาสารคาม
ที่มีจุดเริ่มต้นและพัฒนาการอย่างมีความหมายและความสำคัญควบคู่กับพัฒนาการของสังคม
ซึ่งนี้เป็นจุดเริ่มต้น ของ ตำนานนี้ ด้วยความที่ บ้านแต่ละหลังนั้นได้ถูกส่งมอบมาจาก เจ้าของซึ่งอาจจะเสียชีวิต หรือไม่มีผู้อยู่อาศัยแล้ว
จากนั้นมหาวิทยาลัยก็ได้ขอจัดซื้อเข้ามาอยู่ในพิพิธภัณฑ์ จริงๆมีอยู่ สองสถานที่ที่มีบ้านโบราณนี้อยู่นั้นคือ สถาบันวิจัยวลัยรุกขเวช ทางพระธาตุนาดูน กับ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม เขตพื้นที่ขามเรียง ซึ่งเฮี้ยนทั้งสองที่ครับ
แต่จะมาเล่าในส่วนของมอใหม่ดีกว่า บ้านหลังใหญ่นั้นส่วนใหญ่เป็นของเจ้านายในสมัยก่อน ส่วนหลังเล็กนั้นจะเป็นของบ่าวไพร่ และบริวารของเจ้านาย ทุกบ้านมีเจ้าของอยู่แล้ว
นิสิตที่ไปออกกำลังกายบริเวณสวนสาธารณะ ใกล้ริมสระน้ำมักจะพบเห็นบ้านหลังนี้เป็นประจำ ซึ่งส่วนใหญ่ไม่ค่อยเข้าไปดู แต่มีนิสิตบางคน เข้าไปสำรวจแล้วมักจะเจอสิ่งแปลกประหลาดกลับมาทุกครั้ง มักจะเจอเหมือนมีคนเสมือนว่าอยู่ในบ้าน ทำโน้นทำนี้ แต่แท้ที่จริงแล้ว ไม่มีใครอยู่ในนั้นเลย
ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เจอเป็นคนแก่ ผู้ชายบ้าง ผู้หญิงแก่บ้างแทบทั้งนั้น ยามที่อยู่บริเวณนั้น คอยดูแลยังพบเจออยู่ จึงมีการเปลี่ยนผลัดยามบ่อยๆครั้ง(ขอย้ายหรือลาออก) เป็นที่แน่ชัดแล้วว่า ถึงบ้านจะยังคงเก่า แต่เจ้าของบ้านยังคงรักและผูกพันธ์ ดูแลบ้านของตัวเอง
หากใครไปทำข้าวของเสียหายหรือขโมยไปอาจจะต้องได้เจอดีกันทุกคน
ที่มาของรูปhttps://www.facebook.com/459703204079523/photos/a.....
ไม่มีความเห็น