วันที่ 27 ว่าด้วยเรื่องการสอนแบบตัวต่อตัว...(16 มิถุนายน 2559)

วันนี้ครูพี่เลี้ยงลากิจ...และวันนี้เป็นวันสุดท้ายของการส่งทุนนักเรียนเรียนดี...เอ่อ...ว่าแต่ว่าทุนเรียนดีอะไรกัน ฉันไม่ค่อยจะรู้เรื่องและไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไง...วันนี้จึงวุ่นวายหน่อย โดยเฉพาะ teacher.ปิ๊ก คงเหนื่อยไม่เบาเลย ทั้งงานสอน งานเอกสารต่าง ๆ และการตอบคำถามมากมายเกี่ยวกับทุนที่ผู้ปกครองส่งผ่านเข้ามาทางไลน์อย่างไม่ขาดสาย ซึ่งฉันเองก็ช่วยอะไรไม่ค่อยได้ เพราะไม่รู้ว่าต้องตอบคำถามเหล่านั้นอย่างไร...><”

และความวุ่นวายยังไม่หมดเพียงเท่านี้ เมื่อเด็กชายทะเล มีอาการคลื่นไส้ ปวดท้อง หน้าซีดเอายังไงดีล่ะ ในเมื่อครูพยาบาลก็ยังไม่มา ยาก็ไม่มีเพราะล็อคกุญแจไว้หมด ก็ทำได้เพียงให้นอนพักและบอกไปว่า อดทนหน่อยนะคะ เดี๋ยวก็หายละ

สำหรับวันนี้มีสอนในภาคบ่ายทั้งสองวิชา สำหรับวิชาภาษาไทย ผ่านไปด้วยดีกับการสอนเรื่องสระเอีย เด็ก ๆ สนุกกันใหญ่กับเพลงที่นำมาเปิดให้ พอจบก็ให้เปิดอีก เปิดทั้งคาบภาษาไทยเลย จนเด็ก ๆ ร้องตามได้

เข้าสู่คาบเรียนที่ 6 ใกล้จะได้กลับบ้านแล้วค่ะเด็ก ๆ อดทนหน่อยนะคะ สำหรับคณิตศาสตร์ในวันนี้สอนเรื่อง การบวกแบบมีทดตามแนวนอน เด็กที่เข้าใจหลักการก็สามารถทำได้อย่างรวดเร็วและถูกต้อง แต่คนที่ไม่เข้าใจทำยังไงก็ไม่ได้และไม่มีงานส่ง วันนี้จึงจัดการด้วยการนั่งสอนแบบตัวต่อตัวในคาบซ่อมเสริม ส่วนคนอื่น ๆ Teacher.ปิ๊ก ได้จัดการให้อ่านหนังสือ และคัดลายมือ

ว่าด้วยเรื่องการสอนแบบตัวต่อตัว...ทำให้ฉันเข้าใจเด็กคนหนึ่งมากขึ้น จนถึงขั้นน้ำตาไหลเลย ซึ่งฉันเองก็พอจะทราบประวัติครอบครัวของเขามาบ้างจากการทำข้อมูลเบื้องต้นของนักเรียน...

ฉันถามเขาว่า “ทำไมถึงไม่ค่อยส่งงานเลย” แล้วพูดต่อไปอีกว่า “ผมต้องตั้งใจเรียนนะ สงสารพ่อกับแม่เน๊าะ...” และเขาก็ตอบฉันมาว่า “ผมบ่เข้าใจ๋”

ฉันได้ฟังถึงกับจุก จึงตอบกลับไป “ถ้าไม่เข้าใจก็ให้มาถามทิชเชอร์ เพราะถ้าผมทำไม่ได้ ต่อไปก็จะไม่ได้อีกนะ เพราะเรื่องมันต่อกัน และยากขึ้นไปเรื่อย ๆ ไม่เข้าใจอะไรให้รีบมาถาม เพราะทิชเชอร์อยู่กับผมแค่เทอมเดียวนะ” และเขากลับตอบฉันมาว่า “ทิชเชอร์รู้ไหม มีทิชเชอร์คนเดียวที่ใจดีกับผม คนอื่นใจร้าย ดุกับผมตลอด ผมไม่อยากให้ทิชเชอร์ไปหรอก” พอได้ฟังประโยคนี้ น้ำตาก็ไหลออกมา และไม่ใช่เพียงแต่ฉัน เด็กชายคนนั้นก็ด้วยเหมือนกัน แต่เขากลับทำเนียนไปเท่านั้นเอง

เขาพูดต่อว่า “ถ้าผมยังอ่านไม่ได้ เขียนไม่ค่อยได้ พ่อจะให้ผมย้ายโรงเรียนไปเรียนโรงเรียนวัดใกล้บ้าน เพราะที่นี่ค่าเทอมแพง แต่ผมก็อ่านไม่ได้เหมือนเดิม” “แล้วผมอยากย้ายไหม” ฉันถามต่อ “ไม่อยากย้ายหรอก อยากอยู่ที่นี่เหมือนเดิม” เขาตอบกลับมา “ถ้าผมไม่อยากย้าย ผมต้องตั้งใจเรียนเรียนนะ และถ้าอยากอ่านได้ เดี๋ยวทิชเชอร์จะสอนให้เอง แต่สัญญากับทิชเชอร์ก่อนได้ไหมว่าจะตั้งใจเรียน” ฉันพูดกับเขาพร้อมยื่นมือไปเกี่ยวก้อย และเขาก็ยื่นมือมาเกี่ยวก้อยสัญญาโดยดี แล้วตอบมาว่า “ครับ”

จากนั้นก็ลงมือทำแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์ไปทีละข้อ จากที่ต้องบอกว่าเอาตัวหน้ามาบวกกันก่อน แล้วค่อยบวกตัวหน้า...(เขายังงงกับหลักหน่วยและหลักสิบจึงเปลี่ยนว่า ตัวหลังกับตัวหน้า) เขาก็ทำท่าเอาเลขมากไว้ในใจ ชูขึ้นอีกมาอีกกี่นิ้วก็ว่ากันไป และจากที่ต้องบอกว่าทำยังไงต่อไป เขาก็สามารถทำได้เอง และถูกต้องด้วย แต่เวลาก็หมดซะก่อน ฉันจึงให้เขากลับไปทำที่บ้าน และนำมาส่งในวันพรุ่งนี้ ก็ต้องรอลุ้นกันต่อไป ว่าเขาจะนำมาส่งหรือไม่

ฉันจะทำให้เธออ่านหนังสือให้ได้ ฉันจะเปลี่ยนคำว่า “ไม่เข้าใจ” เป็น “ผมเข้าใจ ผมทำได้แล้ว” ให้ได้ ฉันจะทำให้ได้ ฉันจะทำหน้าที่ครูฝึกสอนให้ดีที่สุด