...เช้าวันหนึ่งกับเจ้าหนูตัวโต...

...อาการเวียนหัวรุมเร้าตั้งแต่ตอนตื่นนอนใหม่ๆ แต่ถึงอย่างไรก็ต้องไปทำงาน เพราะมีอีกหลายชีวิตที่อยู่ในความดูแลของเรา เธอคิดในใจเดี๋ยวอาการที่เป็นอยู่คงหายไปเองแหละ เธอได้แต่ปลอบใจตนเองไปแบบนั้น ก็..คงเข้าสู่วัยทองแล้วมั้ง..หึ..หึ..

เสียงเจี๊ยวจ๊าว(ที่เป็นปกติ)เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

ครู "นักเรียนคะเบาๆหน่อยคะ จดการบ้านเสร็จหรือยังคะ ใครยังไม่เสร็จเร่งมือคะเดี๋ยวก็จะเข้าแถวแล้วคะ"

"ผมจดการบ้านเสร็จแล้วครับครู" ด.ช.ที่ตัวโตที่สุดในห้องบอกกล่าว

"ดีมากคะ" เธอยิ้มให้เขา พร้อมๆกับพูดต่อไปว่า

"วันนี้ช่วยครูดูแลความเรียบร้อยในห้องนะคะ ครูไม่ค่อยมีเสียงคะ"

"ครับ ครู" สีหน้าแสดงความยินดียิ่งนัก แล้วก็เริ่่มดูแลความเรียบร้อยตามที่รับปากทันที

"ใครยังจดการบ้านไม่เสร็จ เร็วๆนะ" ไม่พูดเปล่าเดินไปทั่วห้องเลย ประเดี๋ยวเดียววนกลับมาที่โต๊ะครูอีก

"ครูครับ ผมบอกให้เพื่อนๆ จดการบ้านแล้วครับ"

"ขอบใจจ๊ะ น่ารักมากเลย" พูดจบก็ควักยาหม่องออกมาดม รู้สึกพะอืดพะอมเหมือนอยากจะอาเจียน

"ครูไม่สบายเหรอครับ" เจ้าหนูตัวโตถามขึ้น

"อืม..ครูเวียนหัวนิดหน่อยคะ ไม่เป็นอะไรมากหรอก ขอบใจที่เป็นห่วงจ้ะ" พูดจบก็พิงพนักเก้าอี้ เจ้าตัวโตเดินออกไปแป๊บเดียวก็กลับมาอีก

"ครูกินยาหรือยังครับ" ครูเหลือบตามองลูกศิษย์ เริ่่มรู้สึกหงุดหงิดด้วยอยากอยู่นิ่งๆ มากกว่าตอบคำถามใดๆ แต่เมื่อมองเห็นแววตาที่ห่วงใยอย่างใสซื่อ

คู่นั้นแล้วก็ฝืนยิ้มออกไป

"ครูไม่เป็นอะไรมาก แค่เวียนหัวเดี๋ยวก็หายจ้ำ เตรียมตัวเข้าแถวได้แล้วจ้า" ร่างนั้นเดินกลับไปโต๊ะตนเองไม่พูดไม่จา ครูหลับตานิ่งๆ พร้อมหายใจเข้า

ออกลึกๆ ช้าๆ พลางคิดในใจ 'สงสัยต้องกินยามั้งเรา'

"ครูครับ" เจ้าหนูตัวโตมายืนอยู่ตรงหน้า พร้อมเอามือเก็บไว้ข้างหลัง

"อ้าว! ว่าไงจ๊ะ" ครูลืมตาแล้วถามขึ้น

"ผมสงสารครูจัง" เสียงนั้น

"สงสารครูเรื่องอะไรคะ" ครูถามยิ้มๆ

"สงสารที่ครูไม่สบายครับ" เสียงนั้นเว้าซื่อๆ โถ!เด็กน้อยช่างห่วงครูจริง ก่อนที่ครูจะพูดอะไร ลูกศิษย์ตัวโตก็พูดขึ้นอีก

"ครูว่าไข่มีประโยชน์ไหมครับ" เฮ้อ! มาถามอะไรตอนนี้หนอ ครูแอบคิดในใจ

"มีสิจ๊ะไข่มีประโยชน์ต่อร่างกาย"

"แล้วคนไม่สบายกินไข่ได้ไหมครับ" เจ้าหนูถามต่อ

"กินได้สิจ๊ะ ไข่มีโปรตีนดีต่อร่างกายจ้า" ครูตอบออกไป ขณะนั้นออดเข้าแถวดังขึ้นพอดี ครูขยับตัวจะลุกขึ้น

"งั้นผมให้ครูครับ" พูดพร้อมกับยื่นมือที่มีไข่ไก่จากร้านสะดวกซื้อให้ครู

"ทำไมถึงให้ครูล่ะคะ" ถามอย่างแปลกใจ

"ผมอยากให้ครูหายจากไม่สบายครับ" เด็กน้อยตอบ

"เก็บไว้ทานเถอะจ้ะ ให้ครูแล้วหนูจะกินอะไรล่ะจ๊ะ" ครูไม่ได้ยื่นมือไปรับ สีหน้านั้นลังเล

"แต่ผมอยากให้ครูจริงๆนะ ครูกินเถอะนะ นะครับครู" หัวอกครูวิบไหวกับความเอื้ออาทรนั้น ดูสิตัวแค่นี้ยังรู้จักห่วงใยผู้อื่นอีก

...เหตุการณ์นีแม้ผ่านไปสองปีกว่าแล้ว แต่ก็ยังกระจ่างชัดอยู่ในความทรงจำของคนเป็นครู...ทุกครั้งที่เจอหน้ากันเจ้าตัวโตก็ไม่วายวิ่งเข้ามาหาเพื่อ

ทำความเคารพ

....คิดถึงอยู่เสมอนะเจ้าหนูตัวโตของครู....