วันที่ 6 ยอมรับผิด (23 พ.ค.59)

ฉันอึดอัด กังวล เครียด คิดมาก อยากร้องไห้ แต่ต้องละทิ้งทุกอย่างกองไว้ตรงนั้น เพราะอยู่ต่อหน้านักเรียนเราห้ามแสดงอาการใดที่ไม่เป็นปกติออกมาได้ แม้กระทั่งการนั่งหลับในห้องเรียนก็ตาม ฉันรู้ว่าการปรับตัวเข้ามาในสถานที่ใหม่แห่งนี้มันไม่ง่ายเลย ทุกคนต่างจับจ้องเราทุกย่างก้าว ไม่ว่าเราจะทำสิ่งใดก็ตามอย่าคิดว่ามีคนไม่รู้ไม่เห็น แท้จริงแล้วเห็นหมดทุกอย่าง บางทีอาจเห็นไปถึงบางอย่างที่เราอาจไม่ได้กระทำออกมาด้วยซ้ำ ซึ่งฉันก็เข้าใจดีในการดำเนินชีวิตบนโลกแห่งความเป็นจริง ที่มันไม่ง่ายและโรยไปด้วยกลีบดอกกุหลาบเสมอ เพราะว่าก่อนที่จะพบกับกลีบดอกุหลาบนั้น แน่นอนว่าคุณก็จะต้องพบกับหนามอันแหลมคมที่คอยทิ่มแทงจิตใจและร่างกายให้บอบช้ำเสียก่อน ทั้งคำพูดและการกระทำ หากจะถามว่าฉันมีความสุขที่ได้ไปโรงเรียนไหม ฉันคงตอบได้ยาก นี่คือความรู้สึกที่ฉันรู้สึกจริงๆ เกิดเป็นครูเป็นเลิศก็ต้องทำให้สมราคาคุยกันหน่อยนะ ใช่ค่ะ คนเรามันต้องเก็บเอาคำดูถูกมาเป็นแรงผลักดันเพื่อทำชีวิตให้มันดีขึ้น มันคือบทพิสูจน์ตัวฉันเอง

วันนี้ได้เข้าไปคุมชั้นเรียนชั้น ป.4/1 แทนครูพี่เลี้ยง เพราะครูท่านติดประชุม ไม่ได้เตรียมอะไรมาสอนนักเรียนเลย ไม่รู้จะทำอะไรเพราะมีเวลาตั้ง 2 ชั่วโมง ฉันเลยให้นักเรียนแนะนำตัวทีละคน ก็สนุกสนานเฮอากันไป พอถึงชั่วโมงที่สองฉันก็เลยให้นักเรียนวาดภาพตามใจชอบ แล้วก็นำส่ง ซึ่งเด็กๆ ก็ตั้งใจทำเป็นอย่างดี ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะคะนักเรียน

เคยรู้สึกบ้างไหมว่า อยู่กับนักเรียนทีไรแล้วหายเครียด เพราะว่าเราไม่สามารถที่จะแสดงอาการ หรือเล่าอะไรให้เด็กฟังได้ พอมีนักเรียนมาชวนคุย มาดื้อใส่ ซน กวนใส่ ถามเรื่องไร้สาระ จนทำให้ฉันหายเครียดได้ในระดับหนึ่ง

แต่ความคิดมากก็ยังคงถูกเก็บสะสมอยู่ภายในใจ จนกระทั่งฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ฉันอึดอัดมาก ฉันจึงคุยกับครูพี่เลี้ยง เพื่อทำความเข้าใจในหลายๆอย่างฉันเกือบร้องไห้ออกมา ฉันขอโทษที่ยังดูแลนักเรียนได้ไม่ดีพอ และการกระทำหลายๆอย่างที่ยังไม่เป็นที่น่าพอใจจากการคาดหวัง ของใครหลายๆคน ขอบคุณคำแนะนำ คำว่ากล่าวตักเตือน ขอบคุณที่ชี้แนะแนวทางให้ฉันได้ปรับปรุงตัวเอง ฉันจะพัฒนาตนเองให้ดีขึ้น