การพร่ำบ่นอบรมสั่งสอนผิดชอบชั่วดีหรือพยายามให้เหตุผลสำหรับบางคนบางกรณี
สเหมือนกับการก่นด่าสาปแช่งตัวเองอยู่ทุกวี่ทุกวันโดยไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า
ความสุขแปลกๆของตุลาการผู้พิพากษาที่ตนนั้นสถาปนาสมมุติขึ้น คือ เราเท่านั้นที่เป็นเจ้าของความถูกต้องทั้งมวล
มองไปรอบกายทำไมหนอ จึงรายล้อมไปด้วยความผิดบาป หลงทาง
จริงๆแล้วไซร้ อาการป่วยไข้ท่านนั้นกำเริบ ท่านไม่รู้ตัว เหมือนคนบ้าที่ไม่รู้ตัวเองว่าบ้า
ว่างๆก็ควรกินยา ฉีดยา หรือคนใกล้ตัวควรพาไปหาหมอบ้างอะไรบ้าง
ไม่มีความเห็น