๑๙๑. เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม" ตอนประโยชน์ของ IT โลกยุคปัจจุบัน
นับจาก...โลกปัจจุบันได้เปลี่ยนแปลงไปจากแต่ก่อนมากมาย
สำหรับโลกไซเบอร์ใบนี้...ผิดกับเมื่อสมัย เกือบ ๓๐ ปี...สมัยที่
ย่าได้สอบบรรจุเป็นข้าราชการใหม่ ๆ เมื่อปี ๒๕๓๑...ตอนนั้น
โทรศัพท์ หากมีอย่างดี ก็คือ...การไปโทรคุยที่ร้าน ซึ่งเขาจะเปิดบริการให้
เวลาจะติดต่อกัน ก็ต้องนัดเวลากันไว้ก่อนว่าจะโทรหากันตอนไหน
มีอะไรก็จะพูดคุยกัน...ยามที่ย่าบรรจุใหม่ ๆ ตอนนั้น ลุงภัครอายุได้เพียงแค่
๖ เดือนกว่า ๆ เอง...ย่าเหมือนกับต้องตัดใจไป เพื่อทำงานเลี้ยงชีพ
เลี้ยงครอบครัว...ไปครั้งแรกถึงกับน้ำตาซึม เพราะความคิดถึงลูก
คิดถึงครอบครัว...แต่ก็ต้องไปทำงาน...จะพูด จะคุยเช่นกับสมัยนี้
ยากแสนยาก...เพราะการติดต่อสื่อสารยังไม่มี...เช่นปัจจุบัน...แต่หน้าที่
ในตอนนั้น ก็คือ ย่าต้องโทรติดต่อกับปู่เร เกือบทุก ๆ วันในตอนประมาณ
๑ ทุ่ม พูดคุย ถามถึงทุกข์ สุขของครอบครัวกัน โดยเฉพาะลูก ตอนนั้น
พ่อเพรียงของนู๋ยังไม่เกิดเลยค่ะ...เป็นแบบนี้ และย่าก็จะอาศัยความรับผิดชอบ
ของตนเอง และต่อครอบครัว คือ ทุกสัปดาห์ ย่าจะต้องกลับบ้านเพื่อไปดูแลลูก
และครอบครัว ไม่มีที่สัปดาห์ไหนจะไม่กลับ...ปฏิบัติตนเป็นแบบนี้เสมอมา
พอมาปัจจุบันนี้...ย่ายังแอบอิจฉา...โดยเฉพาะนู๋ฟ้าคราม...ซึ่งได้เข้ามาเรียน
ที่ในเมืองกับย่า โดยพ่อเพรียง แม่อ้อม ไม่ได้มา เรียกว่า ทุกสัปดาห์ นู่ก็จะต้อง
กลับไปหาเช่นกัน...แต่ในระหว่างแต่ละวัน นู๋ยังมีโอกาสดีกว่าย่า...คือ เช้า หรือ
ตอนค่ำ นู๋จะไลน์หา และโทรหาพ่อเพรียง แม่อ้อม โดยใช้ Facetime หากันได้
เห็นกันได้ตลอดเวลา...ผิดกับสมัยที่ย่าเป็นสาว ๆ...สมัยก่อนจะไม่มีแบบนี้นะคร้าาา
นู๋ฟ้าคราม...ความคิดถึง จึงไม่ได้เข้ามาสู่ตัวของนู๋ได้...เมื่อคิดถึง นู๋ก็จะเปิดไลน์
เพื่อไลน์หาพ่อกับแม่ได้ตลอดเวลา...นี่คือ การเปลี่ยนแปลงของโลกยุคนี้...
คนแก่อย่างย่า...ยังอิจฉาเด็กสมัยนี้เลยคร่าาา...อิจฉา แต่ไม่ "ริษยา"
นะคร้าาา...ขอบอก...คริ ๆ ๆ
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๕๙
ความเห็น (2)
โตเร็วนะคะ .... วันเวลาผ่านไปรวดเร็วค่ะ
ขอบคุณค่ะ คุณหมอเปิ้ล 
ใช่ค่ะ เวลาผ่านไปเร็วมาก ๆ