๑๘๙. เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม" ตอน เปิดเทอมวันแรก
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๕๙...เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของปีนี้
ฟ้าคราม...ได้เรียนเพื่อเตรียมความพร้อมมา ๒ วันแล้ว...
พอมาถึงวันเปิดเทอมวันแรก...เธอก็สบาย ๆ...เหมือนกับเธอ
รู้จักหน้าที่ว่า...เธอต้องมีหน้าที่ไปเรียนหนังสือ...ย่าขับรถยนต์
เพื่อหาที่จอดรถ...อั้ยยะ!!! ทำไม? รถยนต์เยอะมากมายแบบนี้
เพื่อหาที่จอดรถ...ปากย่าก็บ่นว่าจะจอดตรงไหนดี...ฟ้าคราม
ช่วยมองหาที่จอดด้วย...ย่าค่อย ๆ ขับ เพื่อหาที่จอดรถ...
พลัน "ฟ้าคราม" ก็บอกว่า...ข้างหน้าทางด้านซ้ายมีที่จอดรถนะย่า
เออ!!! ว่างจริง ๆ แบบที่เธอบอกสะด้วยสิคร้าาา...เก่งมาก ๆ เลยลูก
แววเธอจะคล้าย ๆ ย่าล่ะว่า...ไปไหนก็ค่อยช่วยกันดูแล...ย่าเริ่มเห็น
ทักษะชีวิตของเธอแล้วนะคะ นู๋ฟ้าคราม...พอลงจากรถ เธอก็เดินจูงมือย่า
เข้าโรงเรียน แบบไม่สะทกสะท้าน เหมือนเด็กโต ที่เดินเข้าโรงเรียน
ไม่เหมือนเด็กคนอื่นที่อิดออด ไม่ค่อยจะยอมเข้าโรงเรียน...ย่าสังเกต
ดูว่าา เวลาย่าจะพูด จะบอกอะไรให้เธอฟังในช่วงวัยนี้ เธอสามารถรับรู้
และยอมรับฟังด้วยดี...ไม่มีปฏิกิริยาที่ไม่ฟังเหตุผล นู๋ยอมรับด้วยดี
กติกาตอนโรงเรียนเปิดภาคเรียน...ย่าจะบอกเธอว่า ห้ามนอนดึกเกิน ๓ ทุ่ม
เพราะจะทำให้เธอตื่นสาย เพราะ ๖ โมงเช้าเธอต้องเตรียมตัวอาบน้ำ
แปรงฟัน ทานข้าวเช้า ทานนม ก่อนไปโรงเรียน...เพราะเวลาที่ใช้สำหรับ
การอาบน้ำ แต่งตัว ทานข้าว ก็ปาเอาร่วม ๑ ชั่วโมงแล้ว...ไหนยังย่าอีก
ที่จะต้องแต่งหน้า ทาปาก แต่งตัวอีก...เล่นเอาช่วงนี้ ย่าต้องตื่นตั้งแต่ตี ๔.๓๐ น.
เพื่อเธอแท้ ๆ เลยน้า "ฟ้าคราม"...ย่าปรับตัวเองให้เธอได้รับรู้ว่า
เราต้องแข่งขันกับตัวเอง แข่งกับเวลา ในการดำรงชีพในแต่ละวัน
ตั้งแต่เรายังเยาว์วัย...ตอนนี้ ย่าเตรียมทำ Portfolio เก็บผลงานในแต่ละวัน
ให้กับนู๋แล้ว เช่นเดียวกับตอนที่ลุงภัครและพ่อเพรียงของนู๋ตอนเป็นเด็ก ๆ
ฟ้าคราม...เริ่มหัดสวัสดีปู่เร ย่า คุณครูที่ห้องเรียนตอนเข้าห้องเรียน
และตอนเลิกเรียนได้เองแล้ว...โดยไม่ต้องบอก เธอไหว้อย่างย่อเข่าด้วยอ่ะ
น่ารักมาก ๆ ค่ะ...มารยาทงามมากนะคะ...เธอเป็นเด็กที่อ่อนน้อม ฯ จริง ๆ
ย่าขอขอบคุณนู๋นะคร้าาา...ที่ให้ความร่วมมือกับย่า ตั้งใจเรียนนะคะ
เป็นเด็กดีนะลูก...เมื่อใดที่นู๋โตขึ้นนู๋จะทราบว่าย่า ต้องการอะไรให้กับนู๋
...
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๕๙
(แอบเล่า...ตั้งแต่ย่านำฟ้าคราม...มาเรียนอยู่ด้วย...สิ่งที่ห่างหายของย่า นั่นคือ
มัวมานั่งปราณีตใส่ถุงน่อง...ไม่ได้เลยคร่าาา...ตั้งแต่ปี ๒๕๓๖ - ๒๕๕๙ ย่าใส่ถุงน่อง
ทุกวันที่ไปทำงาน...พอฟ้าครามมาอยู่ด้วย...ใส่ไม่ทันเวลาเลยนะคร้าาา...ขอบอก คริ ๆ ๆ)
ความเห็น (0)
ไม่มีความเห็น