​ชีวิตที่พอเพียง : 2646a. เรียนจบแพทย์ครบ ๕๐ ปี

ชีวิตที่พอเพียง : 2646a. เรียนจบแพทย์ครบ ๕๐ ปี

บัณฑิตแพทย์ศิริราชรุ่น ๗๑ เรียนจบและรับพระราชทานปริญญาในปี ๒๕๐๙ ปี ๒๕๕๙ จึงครบ ๕๐ ปี ครึ่งศตวรรษ

เพื่อนหลายคนไม่มีโอกาสฉลองครบรอบ ๕๐ ปี ของการเรียนจบ เพราะเสียชีวิตไปก่อน แต่ส่วนใหญ่ชีวิตยืนยาว คนอายุน้อยที่สุด ๗๒ ปี คนที่แก่ที่สุด ๘๒ ปี

ในช่วงเวลาครึ่งศตวรรษคนเราได้ทำกิจกรรมต่างๆ มากมาย ทั้งที่มีคุณประโยชน์ และก่อความเสียหาย ต่อส่วนรวม รวมทั้งตัวผมด้วย แต่ธรรมชาติของคนเป็นแพทย์ ย่อมก่อคุณประโยชน์ มากกว่าก่อโทษมากมาย ผมจำได้ว่า พ่อแม่บอกผมว่า อยากให้เรียนหมอ เพราะจะได้ช่วยเหลือผู้อื่น

แต่ไม่ว่าประกอบอาชีพอะไร ชีวิตของคนเราทุกคนมีทั้งส่วนทำคุณประโยชน์ และส่วนที่เป็นโทษ ผมถูกอบรมสั่งสอนจากครอบครัว คือพ่อแม่และบรรพบุรุษ (ที่เป็นชาวบ้านธรรมดาๆ) ให้ดำรงชีวิตแบบไม่เบียดเบียน คนอื่น และในภายหลัง ผมบอกตัวเองให้ระมัดระวัง ไม่เบียดเบียนสังคม แต่ระวังแค่ไหน ก็หนีไม่พ้นที่จะต้องทำผิดพลาด ด้วยความเป็นปุถุชน

ชีวิตคนเรา ยิ่งมีชีวิตอยู่นาน ก็ยิ่งสะสมความดี และความชั่วไว้มาก คนที่มีบุญย่อมสั่งสมความดีไว้มาก มีความชั่วน้อย แต่ความชั่วหรือความผิดพลาดในชีวิตไม่มีทางเป็นศูนย์ และความซับซ้อนของชีวิต ทำให้ ความสำเร็จในชีวิตส่วนบุคคลบางแบบ เป็นสิ่งเดียวกันกับความผิดพลาดในชีวิต เมื่อมองจากฐานคุณประโยชน์ ต่อส่วนรวม

ผมอยากให้ชีวิตของตนเองมีคุณมากหน่อย มีโทษน้อยหน่อย ต่อสังคม และหมั่นเตือนตนเองในเรื่องนี้ แต่ก็ มีข้อจำกัดในทางปฏิบัติหลายด้าน

ข้อจำกัดอย่างหนึ่งคือญาติพี่น้อง และเพื่อนร่วมรุ่น ได้รับประโยชน์จากผมน้อยมาก เพราะผมไม่เชื่อ ในการเอื้อประโยชน์ ต่อญาติพี่น้อง และพวกพ้อง จากตำแหน่งหน้าที่ของตน ผมอยากเห็นการให้โอกาสเท่าเทียมกัน เพื่อประโยชน์ ของหน่วยงานและของสังคม ผมไม่ต้องการใช้ตำแหน่งหน้าที่ของผมแสวงประโยชน์ส่วนตน ผมมีความเชื่อว่า คนแข็งแรงต้องให้มากกว่าเอา จึงจะเป็นชีวิตที่ดี

ในหมู่เพื่อนศิริราชรุ่น ๗๑ ผมน่าจะอยู่ในกลุ่มไม่ประสบความสำเร็จในการสร้างฐานะด้านความมั่งคั่ง ในเศรษฐทรัพย์ แต่ยืนยันว่า เป็นชีวิตที่ดี มีความสุข

ได้เห็นรูปที่เพื่อน (ประยูร ชยพฤกษ์) ส่งมาให้ทาง DropBox ว่าเพื่อนๆ ในอเมริกาฉลองการครบรอบ ๕๐ ปีศิริราช ๗๑ ที่ ลาสเวกัส อย่างไร ก็เห็นชัดว่าเพื่อนเหล่านี้มีความสุข และมีชีวิตที่ดี ได้เห็นรูปกว่า ๒๐๐ รูป แต่เอามาอวดรูปเดียวคือรูปหมู่

วิจารณ์ พานิช

๒๔ เม.ย. ๕๙

[ยายธี]

มีดอกไม้..มามอบให้..กับ..ชีวิต..และเป็นกำลังใจ..ซึ่งกันและกัน..(ในมวลหมู่..คน..ธรรมดาๆ)..เจ้าค่ะ..