ความทรงจำของผม
ช่วงนี้ผมต้องหยุดงาน หลายวัน เพราะแม่ไม่สบาย แผลเที่เท้า ก็ยังไม่มีที่ท่า จะมีโอกาสหาย
ทุกครั้งที่ผมต้องหยุดงาน คือทุกครั้งที่ผมและ ครอบครัวขาดรายได้
รายได้ที่เป็นกำลังหลักของครอบครัว ทั้งแม่ เมีย และลูกทั้ง สาม
ทำให้ผมต้องอดทน ที่จะหยุดงานให้น้อยที่สุดเพื่อเก็บออมเงินส่วนหนึ่งไว้สำหรับยามที่ค้องใช้เงินทั้งค่ารักษา และ ค่าเล่าเรียนของเด็กๆ
วันนี้ ผมพาแม่มาทำแผลที่สถานีอนามัยแทน ไม่ได้ไปทำแผลที่ โรงพยาบาล ด้วยภารกิตและความยุ่งยากหลายอย่าง
" เมาะ.. ( แปลว่า ป้า ) เคยมาตรวจรักษาที่นี้ไหมคะ "
เสียงใสของพยาบาลร่างเล็ก ที่กำลังทำแผลแม่ถามพลางพร้อมกับ การตั้งอกตั้งใจที่จะทำแผลแม่ให้ดี่ที่สุด จากสายตาที่ผมนั่งมอง
" ไม่เคยครับ แม่เคยไปที่ อนามัย ไกล้ ไปรษณีย์ครับ ( หมายถึงรพสต อีกแห่งที่อยู่ติดกับ ไปรษณีย์ ) "
" แผลแม่ใหญ่มาก ต้องทำแผลนานที่เดี่ยวแหละ พี่คิดว่าแม่น่าจะเป็นเบาหวานนะ แม่เคยมีประวัติรับยา อะไรบ้างไหม "
" เมื่อหลายปีก่อน หมอบอกว่าแม่เป็นเบาหวาน แต่ไม่ได้กินยาหลายปีแล้ว "
" ออ ไม่เป็นไร ถ้างั้น พี่จะหาประวัติแม่จาก คอมพิวเตอร์ของพี่น่าจะได้ แม่เคยไปรับยาที่ อนามัย ไกล้ไปรษณีย์ ใช่ไหม "
พี่สามารถที่จะดึงข้อมูลจากอนามัยที่อยู่ในความรับผิดชอบของโรงพยาบาลปัตตานีได้ทั้งหมด
จึงไม่ใช่เรื่องยากมากนักที่จะหาประวัติการเจ็บป่วยของเมาะได้
การจัดการทั้งการตรวจเลือดเบื้องต้น การค้นประวัติเพื่อการรับยาที่ต่อเนื่องของแม่... จึงได้รับการจัดการ จากพี่พยาบาล โดยเสร็จสิ้น
" น้องอับดุลการิบ ครับ ต้องเอายากลับไปให้แม่กินที่บ้านอย่างต่อเนื่องนะ "
พี่พยาบาลร่างเล็ก คนเดิม อธิบายการใช้ยา ต่างๆ โดยละเอียด จนผมเริ่มจำไม่ได้ แอบทำหน้างง ๆ เล็กน้อย จนพี่พยาบาลคงเห็น
" น้องไม่ต้องกังวลนะ พี่เขียนวิธีการกินยาไว้หน้าซองโดยละเอียด และทำรูปสัญญาลักษณ์ ให้แม่ทุกซอง เผื่อแม่หยิบกินเอง ก็จะได้ไม่งง "
พี่พยาบาลร่างเล็ก ยังไม่ที่ท่าจะเบื่อหน่ายต่อการอธิบายข้อมูลต่างๆ ให้ผมรับรู้ ผมฟังไป ก็จ้องหน้าพี่เขาอย่างตั้งใจ
ผมเคยเห็นหน้า พี่เขาแน่นอน แต่ที่ไหน
ผมไหว้ขอบคุณพี่เขาหลายต่อหลายครั้ง พร้อมกับความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับมาก่อน
มีพยาบาลที่ตั้งใจ และใส่ใจผู้ป่วยมากมายอย่างนี้ จริงๆหรือ
" พี่ทำรูปสัญญาลักษณ์ในการรับประทานยาไว้ให้ด้วย ที่หน้าซอง"
สัญญาลักษณ์ การกินยาที่หน้าซอง ด้วยฝีมือการวาดภาพน่ารักเหมือนรูปการ์ตูนทำให้เรารู้สึกถึงแม่ ...
มันช่างเป็นรูปที่ทำให้ชวนกินยาจริงๆ
" และหากว่าผมสงสัยเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพแม่ การมาทำแผล หรืออาการที่ต้องมาพบหมอตามทีพี่อธิบาย ผมโทรศัพท์ ปรึกษาพี่ได้ทันที่นะ "
พี่พยาบาลพูดพลางพร้อมกับหยิบปากกา และกระดาษใบเล็กๆ มาเขียนเบอร์โทรศัพท์ ส่งมาให้ผม
" นี้เป็นเบอร์โทรของพี่นะ พี่ชื่อพี่นุช "
" พี่นุช พี่เอ๋ "
ผมอุทานเสี่ยงหลง .. ภาพแห่งความทรงจำเมื่อ ๒๕ ปีที่ผ่านมา มันผุดขึ้นมา ทันที่
พี่ผู้หญิงร่างเล็ก ๒ คน กับ ความพยายามในการเข็นรถมอเตอร์ไซด์สีเทา ซึ่งยางแบน ไปตามถนนหน้าโรงเหล้า หน้าบ้านของผม
ตอนนั้นผมอยู่ป ๓ ปั้นจักรยาน กับเพื่อนๆ อย่างมีความสุข แต่ภาพที่ผมเห็นพี่่ทั้ง ๒ คน กำลังเข็นรถมอเตอร์ไซด์ ในใบหน้าที่ดูเหน็ดเหนื่่อย
ทำให้ผมวิ่งเข้าไปถาม ด้วยความเป็นคนช่างพูดของผม
" พี่พี่...รถยางแบนเหรอครับ "
" ใช่ๆ หนู รู้จักร้านปะยางไหม พี่ไม่เคยมาแถวนี้เลยไม่ค่อยรู้จักนะ "
" ผมรู้จักครับ เดี๋ยวผมพาพี่ไปครับ ร้านปะยางรถอยู่ไม่ไกล เดี๋ยวก็ถึงครับ "
ขนมจำนวนกองโต กับไอติมแท่งแรกของผม
บ้านผมยากจน ไม่ได้มีโอกาสสัมผัสขนมกองโตเหล่านี้ และไอติมแท่งโตที่ผมไม่เคยนึกอยากกินเพราะรู้ว่ามันไม่มีโอกาส
พี่ชื่อพี่เอ๋ และนี้น้องสาวพี่ชื่อพี่นุช เราสองคนเป็นพยาบาล ที่ปัตตานี
พี่ขอบคุณผมมาก ผมเป็นเด็กน่ารักคนหนึ่งเท่าที่พี่เคยรู้จักมา ถ้ามีโอกาส เรา คงได้เจอกันอีกนะ
" พี่เอ๋ ยังอยู่ที่ปัตตานีไหมครับ "
...เป็นคำถามที่พี่พยาบาลร่างเล็กหันมาถามผมด้วยสีหน้าที่แปลกใจ
" อ้าว... แล้วรู้จักพี่เอ๋ ด้วยเหรอ รู้จักได้อย่างไร พี่สาวของพี่ ยังอยู่ที่โรงพยาบาลหนองจิก ปัตตานีนี้แหละ "
....................................................................................................................................................
ความเห็น (2)
เขียนเรื่องเล่าได้น่ารักมากเลยค่ะ อ่านแล้วคิดต่อได้อีกต่างหากสุดยอดทั้งคนในเรื่องและคนเล่าเรื่องเลยนะคะนี่
โลกกลมนะครับ
เป็นเรื่องเล่าที่มีความสุขมาก
ขอบคุณมากครับ