๒. วัดป่าหนองยาว
ียน
“....นัตถิเม สะระณัง อัญญัง ที่พึ่งอย่างอื่นของข้าพเจ้าไม่มี
พุทโธ เม สะระณัง วะรัง พระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งอันประเสริฐของข้าพเจ้า......”
ปลายมีนาคม ๒๕๐๕ ผมอายุ ๑๒ ขวบ แม่บอกผมว่า หลวงปู่จะมารับให้ผมไปอยู่กับหลวงปู่ตลอดปิดเทอมใหญ่ ผมพยายามนึกว่า ตอนนั้นเมื่อได้ยินแม่บอก ผมรู้สึกอย่างไร อยากไป หรือไม่อยากไป หรือเฉยๆ ผมนึกไม่ออก มั่นใจอย่างเดียวว่า ผมเชื่อฟังแม่ตั้งแต่จำความได้แล้ว
ดังนั้น เมื่อหลวงปู่มารับในเช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็พร้อมที่จะออกเดินทาง
“เอาชุดนักเรียนไปด้วยไหม” หลวงปู่ถามผม แล้วก็พูดต่อโดยไม่ฟังคำตอบ “เอาไปด้วย ให้ครบเลย ทั้งเสื้อ กางเกง เข็มขัด รองเท้า ถุงเท้า และก็หนังสือเรียนด้วย”
สิ่งที่หลวงปู่บอกนั้น ผมไม่ได้เตรียมเอาไปด้วยเลย จึงรีบเข้าห้องไปยังมุมนอนของตัวเอง หูได้ยินเสียงหลวงปู่พูดกับแม่ว่า
“อย่าให้ลูกทิ้งหนังสือ ไปไหนมาไหนให้ลูกเอาหนังสือติดตัวไปด้วย”
หลวงปู่พาผมนั่งรถจากอำเภอวารินชำราบไปอำเภอเดชอุดม ระยะทาง ๔๓ กิโลเมตร พอถึงเดชอุดมก็พลบค่ำ จากนั้นท่านพาผมเดินไปบ้านหนองยาว ผมจำไม่ได้เลยว่า เด็กอายุ ๑๒ ขวบ เดินทางไกลจากบ้านครั้งแรกรู้สึกอย่างไร ผมพยายามนึกอย่างไรก็นึกไม่ออก
ผมจำได้เพียงว่า ผมตื่นขึ้นมา เป็นการตื่นนอนที่จำได้แม่น ตื่นนอนครั้งแรก วันแรกที่อยู่วัดป่าหนองยาว สัมผัสแรกคือ ผมได้ยินเสียงพระสวดมนต์
“....นัตถิเม สะระณัง อัญญัง ที่พึ่งอย่างอื่นของข้าพเจ้าไม่มี
พุทโธ เม สะระณัง วะรัง พระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งอันประเสริฐของข้าพเจ้า......”
ผมผงกหัวขึ้น มองไปที่หัวนอน ภาพที่เห็นจากแสงตะเกียงวับแวบ คือ เห็นโต๊ะหมู่บูชาประดิษฐานพระพุทธรูป ถัดไปทางขวามือเห็นพระสงฆ์สามเณรนั่งคุกเข่าเรียงราย ประมาณ ๕ รูป ท่านกำลังสวดมนต์
ผมทิ้งตัวลงนอนต่อด้วยความอ่อนเพลีย
ความเห็น (2)
ยายธีจำไม่ได้ว่าตั้งแต่เมื่อไร..ตั้งแต่เด็กๆ..แม่เป็นผู้สอนว่า..ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน..เจ้าค่ะ...
สาธุธรรม..เจ้าค่ะ..
ใช่ครับ "ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน" ส่วนบทที่ผมยกขึ้นมานั้น เป็นบทสรรเสริญพระพุทธเจ้าครับ