บันทึกที่ ๑๖๑ : เพราะ...ฉันคือหนังสือในมือเธอ
ทุกครั้งที่ชิดใกล้
ฉันแอบมองเธอ
ฉันสุขใจ
เธอช่วยสร้างรอยยิ้ม
สร้างความสดใส
ครามือเธอสัมผัส
แผ่วเบา...ทะนุถนอม
จ้องมองด้วยความสนใจ...ตั้งใจ
เธอสงบนิ่ง...มีสมาธิ
ฉันปลื้มปีติ...ที่เธอสนใจฉัน
ฉันดีใจที่เธอรัก
รัก...การอ่าน
เพราะ...ฉันคือ หนังสือในมือของเธอ
(ห้องสมุด ผักแพว ๒๕ ก.พ.๕๙)
.........ทุกครั้งที่เห็นนักเรียนมาอ่านหนังสือในห้องสมุด ยืมหนังสือไปอ่าน ทำให้รู้สึกดีใจ สุขใจ ที่ได้เป็นส่วนหนึ่งในการร่วมปลูกต้นรัก(การอ่าน) ได้เห็นต้นรักค่อยเจริญเติบโต ออกดอกเบ่งบานในใจของเด็กๆ เรามาร่วมส่งเสริมรักการอ่านกันเถอะ
........ทำอย่างไรจึงจะให้เป็นการอ่านที่ยั่งยืน
รักการอ่านครับ และพยายามทำให้ลูกเห็นเสมอ ๆ
..
ให้เค้าได้ซึมซับจากเรา
หวังไว้ว่า...สักวันหนึ่ง
ขอบคุณค่ะ คุณแสงแห่งความดี
ที่ให้ข้อคิดเห็นแลกเปลี่ยนเรียนรู้ค่ะค่ะ
"รักการอ่านครับ และพยายามทำให้ลูกเห็นเสมอ ๆ"
ทุกวันนี้ คนเราอ่านหนังสือน้อยลง
แต่หันไปก้มหน้าใช้เวลากับเกมส์และสิ่งยั่วยุในโซเชียลมากขึ้น
ขอบคุณที่พยายาม........ทำอย่างไรจึงจะให้เป็นการอ่านที่ยั่งยืน
ขอบคุณค่ะ คุณลุงชาติ
ใช่ค่ะ ทุกวันนี้คนอ่านหนังสือน้อยลง
และให้ความสนใจในสื่อ โซเซียลมากกว่า
"ทำอย่างไรจึงจะให้เด็กสนใจการอ่าน และเป็นการอ่านที่ยั่งยืน"
เป็นคำถามที่ค้างคาใจเสมอ
ขอบคุณค่ะ อาจารย์ธนิต สุวรรณเจริญ
ขอบคุณที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรียนรู้และให้ข้อเสนอแนะค่ะ