"บทที่ ๑๑" จากกวีนิพนธ์ "รักนั้นเป็นฉันนี้" โดยอาจารย์ "ศิวกานท์ ปทุมสูติ"

๑๑.

วันเวลาพาพบความอบอุ่น
แล้วเวลาก็ทารุณด้วยความเหงา
เมื่อการพบมีพรากฝากแฝงเงา
มีขุนเขาราวป่าเป็นปราการ

เราจากกันวันที่ฟ้าสีขาว
เก็บเรื่องราวความรู้สึกที่แสนหวาน
ไว้ในโลกอันโสภิตจิตวิญญาณ
โลกที่ดอกไม้บานฝันงดงาม

เก็บกุญแจคนละดอกนะที่รัก
รอวันจักเปิดแย้มแอร่มอร่าม
โลกของเราสำหรับเราสวยพราวพราม
สำหรับความหมายซึ่งลึกซึ้งนัก

แม้วันที่ไม่มีเธอจะเปลี่ยวร้าย
บทกวีพริ้งพรายอยู่ในฉัน
มธุรสแห่งรักหลากจำนรรจ์
หล่อเลี้ยงใจอัศจรรย์มั่นแรงใจ

ท่องไปทั่วถิ่นฟ้าภูผาโลก
ในแสนโศกนั้นแสนสุขซุกอาศัย
ฉันมีเธอทุกหนแห่งเป็นแสงหทัย
เธอมีฉันด้วยใช่ไหมทุกมรรคา

............................................................................................................

เป็นธรรมชาติใช่ไหมไม่มีเธอ
แค่ละเมอลม ๆ ข่มตาฝัน
อ่านกวีนิพนธ์ร้อนรนพลัน
เขียนบทกลอนทุกวันฉันมีเธอ

แค่บำบัดความรู้สึกที่ลึกมาก
เพราะรังเกียจการจากพรากเสมอ
แล้วเมื่อไหร่มันจึงหยุด หยุดที่เธอ
ก็อาศัยเพ้อ ๆ ไปวัน ๆ

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...

............................................................................................................

ขอบคุณกวีนิพนธ์ดี ๆ ...

ศิวกานท์ ปทุมสูติ. รักนั้นเป็นฉันนี้. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพฯ : นวสาสน์การพิมพ์, ๒๕๔๙.