บางทีคนเราก็ไม่มีใครนะ

วันนี้ 5 มกราคม 2559 เรื่องราวที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ทำ ก็ได้ทำ นั่นก็คือ ญาติในการทำงาน ทำให้เราเข้าใจคำๆว่า ญาติในชีวิตหรือญาติในการทำงาน ญาติเพลง การจากไปของพี่เยาว์ จิตอาสา(คุณพรรณรักษ์ พรจาตุรัตน์)ของเราทำให้พวกเราใจหาย ด้วยว่าความผูกพันที่พบกันทุกวันพฤหัสตั้งแต่ปี 2555 เวลา 3-4 ปีนั้นมากพอที่จะคุ้นเคยกัน

โรคภัยไข้เจ็บเป็นเรื่องปกติธรรมดา ในยามป่วยไข้นั้นด้านจิตใจสามารถรักษาและเยียวยาได้ พี่เยาว์ก็ใช้เสียงเพลงสร้างความสุขจวบจนวันสุดท้ายที่สามารถร้องเพลงได้ของเธอ ก่อนจากไปรักษาตัวด้วยความหวังว่าวันหนึ่งจะได้กลับมาร้องเพลงอีกครั้งที่เวทีจิตอาสาโรงพยาบาลพิจิตร

หลังจากทราบข่าว ผมได้แวะไปงานช่วงกลางวันเพื่อเคารพศพและดูว่ามีอะไรขาดเหลืออย่างไร ได้พูดคุย ทราบจากลูกสาว คุณครูนก ครูสอนเต้นแอโรบิกว่า คุณแม่มีความสุขมากๆที่ได้มาร้องเพลงที่จิตอาสา ตรงนี้จึงเป็นความผูกพัน ในวันที่พี่เยาว์จากไป ครอบครัวก็ไม่มีใคร เขานึกถึงชมรม เขานึกถึงเพื่อนๆชาวจิตอาสา ด้วยว่าพยายามติดต่อเพื่อส่งข่าวการจากไปของพี่เยาว์จิตอาสาผู้จากไปแก่เพื่อนๆของแม่ จึงฝากเพื่อนชื่อแจ่มให้ช่วยส่งข่าวให้ที ซึ่งก็ไม่ผิดหวัง ข่าวส่งถึงคุณเพชร คนประสานงานชมรมเรียบร้อย

ช่วงกลางวันเราแวะไป ศาลามีญาติพี่น้องห้าหกคน ทุกอย่างเรียบง่าย ผมคิดว่าชีวิตคนเราไม่มีอะไรมากมายนัก ความสุขในทุกๆ วินาทีที่ผ่านไปนั้นสำคัญที่สุด ซึ่งพี่เยาว์ได้ค้นพบแล้ว

อย่างน้อยผมเองก็ได้ประสานแจ้งข่าวแก่สมาชิกและชาวโรงพยาบาลให้ได้ทราบถึงการจากไป ได้รับเงินพร้อมหรีดเพื่อเคารพศพจากโรงพยาบาลเพื่อมอบเป็นน้ำใจแก่ผู้จากไป

วันนี้เราแจ้งข่าวทางไลน์ ทางเฟสเราก็ได้ลองใช้สื่อสารด้วย ทางโทรศัพท์ตรงนี้ก็ให้อ.ชัยพร, อ.อ้วน ร่วมด้วยช่วยกัน พี่ชูเกียรติ ได้กระจายข่าว ได้มาร่วมไว้อาลัยครั้งสุดท้ายกัน งานศพเขาจัด 3 วัน วันที่ 5 มค.59 สวดคืนที่สอง วันที่ 6 มค.59 เผา เวลา 15.30 น. ณ วัดท่าหลวง ต.ในเมือง อ.เมือง จ.พิจิตร

[ขจิต ฝอยทอง]

ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ

แต่ยินดีกับทีมจิตอาสาดีๆแบบนี้ครับ

[คุณมะเดื่อ]

ขอร่วมไว้อาลัยด้วยจ้ะ

ชีวิตคนเราก็เท่านี้

ไม่ถึงร้อยปีก็จากกัน

ความดี เท่านั้น

ที่คงอยู่ตลอดไป

[นาย เพชร พรหมสูตร์]

สวัสดีปีใหม่นะครับ อาจารย์ขจิต คุณมะเดื่อ