บทกวี : คนจร
คนจร
ครั้นถึงวันจำพรากจากไป
วันที่หัวใจฉันสลาย
เป็นวันที่หนาวเหน็บเจ็บจวนตาย
คล้ายโดนข่วนที่กลางใจ
เมฆเทาครึ้มฟ้ามาบังฟ้า
หรือมาท้ากล้าผลักไส
ระรินหล่นจากหนใด
เป็นหยดใสอาบแก้มงามงอน
ลาแล้วลาลับไม่กลับแล้ว
คิดถึงแก้วตาคนเคียงหมอน
คืนนี้ใครคลุมผ้าปูเตียงนอน
ฝันหลอนใครจะปลุกให้รู้ตัว
โอ้เอ๋ย อกเจ้าอย่าหวั่นไหว
เคยอยู่ใกล้คอยลูบหัว
เป็นเพียงฝันอันน่ากลัว
กอดไอตัวอบอุ่นละมุนละไม
ลาแล้วขอลาจาก
คิดถึงมากสักเพียงไหน
กล้ำกลืนน้ำตากลั่นจากใจ
จดจำไว้ก่อนจากจร...
ภาพดอกไม้ที่เมืองนาโกยา ฝีมือน้องปอ....
.................
29 กันยายน 2558
พ.แจ่มจำรัส
หมายเลขบันทึก: 595550เขียนเมื่อ 29 กันยายน 2015 20:14 น. ()แก้ไขเมื่อ 29 กันยายน 2015 20:17 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (3)
แวะมาทักทายก่อนนอน (ตอนเที่ยงคืนกว่า ๆ ) จ้ะ
...การจากกัน เป็นเรื่องเศร้าใจนะคะ...เหลือไว้แต่ความคิดถึง
การจากเป็นเรื่องทุกข์ใจ
ในภาพกล้วยไม้ใช่ไหมครับ
น้อง ป ถ่ายรูปเก่งนะเนี่ย