...... ดาว .....

... สุกสกาวพราวพรั่งดั่งเพชรโปรย

แม้นใจโหยแห้งผากหากมองจ้อง

สติคืนฟื้นระทมทุกข์ถมครอง

เพียงยลส่องผองดารายามราตรี

... แสงกระพริบระยิบสวยช่วยส่องโลก

ยามวิโยคเดือนดับเลือนลับหนี

ความสุกใสไม่ได้แรงแข่งบารมี

แสงจันทร์สีสวยเข้มเมื่อเต็มดวง

... งามแปลกตาดารดาษเมื่อขาดจันทร์

สวยสุดฝันชวนละม้ายคล้ายดั่งสรวง

หากจะมีคนดีแนบแอบซบทรวง

จวบลาล่วงแสงพราวพรากยาวไกล

... คงเป็นสุขทุกราตรีมิมีหน่าย

อิงแอบกายชมดาวคราวฟ้าใส

แม้แสงน้อยด้อยกว่าจันทร์อันอำไพ

แต่หาใช่หมดค่าราคาลง

.. ยามลมหนาวคราวพัดสะบัดโบก

ลมเย็นโกรกพรูใส่ยิ่งใหลหลง

ฟ้ากระจ่างร้างเมฆขาวดาวยังคง

ทอแสงส่งส่องเวหานภาลัย

... จวบจนใกล้ไร้ดาวคราวฟ้าปิด

มืดสนิทมัวหม่นสุดทนไหว

เหมือนถูกพรากจากดวงจิตชีวิตไป

ทำอกไหม้ใจขมระทมเดียว

ผู้ประพันธ์ : วันปีย์

[คุณมะเดื่อ]

คืนนี้..ไม่มีดาว...มีแต่เมฆเต็มฟ้าจ้าา

[วันปีย์]

อิ...อิ...เขียนเผื่อไว้หน้าหนาว ครับ

[มนัสดา]

ไพเราะมากค่ะ ขอบคุณนะคะที่นำมาแบ่งปัน