การแจกแจง “ความเก่า (Age define)” ในการพิจารณา พระแท้ ในหลักที่ 1 ของหลักการ 123
ในที่นี้ เก่า หมายถึง......
- มีลักษณะของการพัฒนาการแบบต่างๆ มามาก
- ผ่านกาลเวลามานาน มีอายุมาก
- ผ่านการใช้ การดัดแปลงแบบต่างๆ ทำให้เกิดการสึกกร่อน การสูญหาย ขององค์ประกอบภายใน
- มีการเคลื่อนที่ การงอก การพอก หรือการกระทำจากปัจจัย และองค์ประกอบภายนอก อย่างต่อเนื่อง ยาวนาน
- ทำให้มีการพัฒนาการ และการเปลี่ยนแปลงจากสภาพเดิม อย่างเห็นได้ชัด แบบหลากวาระ หลากสภาพ
- ทำให้ความเป็นระเบียบสม่ำเสมอมาแต่เดิม เปลี่ยนแปลงไปสู่ความหลากหลาย หลากแบบของผิวและเนื้อ เป็นแบบสามมิติ ทั้งในแนวระดับ แนวดิ่ง โดยรอบ
- ที่จะเป็นไปตามสภาพแวดล้อมต่างๆ ที่ผ่านมา
- ที่อาจจะต้องศึกษาเปรียบเทียบทั้งในเชิงภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ โบราณคดี และหรือ พงศาวดาร ที่เกี่ยวข้อง
ดังนั้น การดูความเก่าให้เป็น ก็คือ
- พิจารณาลักษณะที่มีพัฒนาการแบบหลากอายุ และใช้เวลา
- มีการเกิดปละเปลี่ยนแปลงแบบทับซ้อนกันอย่างหลากหลาย บนที่เดียวกัน
- มีการกร่อน สูญหายของมวลสารเดิม
- มีการพอก หรืองอกใหม่ ของปัจจัยที่มาจากภายนอก
- มีความหลากหลายของผิว และเนื้อ
- มีความเหี่ยว และการเคลื่อนที่ของมวลสารในเนื้อแบบหลากทิศทาง มีเส้นทางและรูปแบบการพัฒนาการที่ชัดเจน
- การพัฒนาการดังกล่าวสอดคล้องกับสภาพแวดล้อมที่ผ่านมา
- สภาพแวดล้อมจะต้องตรวจสอบ และยืนยันด้วยหลักฐาน และหลักการทางวิชาการในทุกสาขาที่เกี่ยวข้อง
การอธิบาย ต้องมีชี้จุด พร้อมแจงสมมติฐานต่างๆ ในมิติต่างๆ ให้สอดคล้องกับสิ่งที่ปรากฏที่ผิวและเนื้อของพระ จึงจะพิจารณาระดับของความเข้าใจได้อย่างชัดเจน