​2. พัก

2. พัก

วันเสาร์ที่ 23 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.35 น. ณ สำนักแม่ชีวัดป่าหนองไคร้

นานมากแล้วที่รู้สึกกับตนเองว่า จิตมันวิ่งวุ่น ตะลุมบอนอยู่ตลอด ไม่เคยได้พัก แม้นอนมากมาย คอพับคออ่อน ก็ไม่ได้พัก วันนี้เป็นครั้งแรก น่าจะในรอบปี หรือมากกว่านั้น ที่พึ่งจะได้ลงพัก ย้อนถามตนเอง มันเกิดขึ้นได้ยังไง
เกิดขึ้นเพราะครูเคาะให้ จากที่หนัก ๆ มัว ๆมาตลอดสองสามเดือน มาหนักมาก อาทิตย์สองอาทิตย์นี้ แต่พอครูเคาะให้ ตอนนั้นข้างในเบา ๆ รู้สึกได้อยู่นาน
แต่พอเดินทางมาเรื่อย ๆ จอดเข้าห้องน้ำ อาการแบบเบา ๆ หายไป พระพี่ชายคอยชี้ให้ทำความรู้ แบบทำไปด้วยกันตลอดการเดินทาง แบบให้ดูลมอย่างที่เคยทำ แต่ตลอดการเดินทางก็ ง่วง
แต่มาก็ถึงที่หมาย ภาวนาก่อนลงพัก พอตื่นก็ลุกขึ้นมาเดิน ไปทำอาหารถวายพระ รับข้าวที่ลานธรรม ตลอดวันครูเมตตาให้โอกาสได้สร้างกุศล ตั้งแต่เป็นธุระเป็นแขนขาพากล่องข้าวบุญไปกับแม่รีและน้องนิ ส่งให้กัลยาณมิตรใจบุญ รุ่นพี่ที่คณะเอง ทำงานอยู่ รพ.ไม่ไกลนัก อนุโมทนากับท่านที่ค้ำชูและเปิดโอกาสให้ไม่ได้ขาด ขากลับมันง่วงมาก เหมือนโดนทั้งอาหารเริ่มย่อยกับนอนน้อยกว่าปกติ ตลอดทั้งวัน ครูเปิดโอกาสให้ได้ร่วมกับแม่รี สร้างกุศล ล้างตู้เย็นล้างห้องน้ำ เหมือนได้เคลื่อนไหวตลอดเวลา แม้จะมีอาการง่วงบ้าง แต่ก็ทำอะไรไปเรื่อย ๆได้
ไปรับเด็ก ๆ วันนี้หนูทำไม่สำเร็จ เป็นผลกรรมจากอาทิตย์ที่แล้ว
และที่ผ่าน ๆมาต่อไปจะทำงานยากขึ้น
ใจถอยออกมาย้อนคิดว่า ครูไม่เคยทิ้งใครให้เห็น แล้วเราจะทำยังไงดี เข้ามาสำนักแม่ชี กวาดตาด
ตอนแรกกวาดแบบสัก ๆ แต่กวาด แล้วก็มีเสียงว่า
"แค่จะทำให้พื้นลาย หรือ จะทำความสะอาดมันต่างกันอยู่นะ

เพราะน้องที่กวาดไว้ก่อนหน้า ทำได้เยี่ยมมากอยู่แล้ว หนูแค่มากวาดใบไม้ที่ลงมาไม่หนามาก กวาดเสร็จ รู้สึกลมหายใจชัด นั่งลงเก้าอี้ขัดสมาธิแล้วก็หายใจ หน้าพัดลมที่เป่าไล่ยุง ที่กระต๊อบภาวนา พอออกจากการนั่งมา แล้วรู้สึกถึงเหมือนข้างในก็ได้พัก แบบพักจริง ๆ
รู้เลยว่า เพราะเชื่อท่าน ครูให้ฝืนกิเลสตนเอง แล้วก็ทำตาม กอดข้อวัตรไว้ ทำให้พอจะพักได้กับตนเองวันนี้
มันยากอยู่ ที่จะมาลงร่องนี้กับตนเองได้ พอพักได้แล้วเหมือน พอจะมีใจทำอะไร ๆ ที่พึงทำและควรสะสาง

พระพี่ชายบอกว่า ครูของติ๋วท่านสุดยอดจริง ๆ สอนน้อง แบบให้เห็นจะ ๆ ได้ขนาดนี้ ทั้งดีชั่วในจิต

จิตน้องมันหยาบ ต้องเอาของจริงมาให้เห็น แบบนี้แหละ ทุกข์ มันไม่ทุกข์ มันก็ไม่ทำ

หนูได้คำตอบอะไรไหม

ที่ดิ้นรนนอนมาก ดิ้นรนจะไปเที่ยวเตร่ก็เพื่ออยากให้ตนเองได้พัก อย่างนี้บ้าง

แต่การพักที่แท้ ครูบาอาจารย์ท่านให้ไว้แล้ว ทั้งพาทำ ทั้งชี้บอก ทั้งเปิดโอกาสให้ ทั้งดึงไว้
แล้วหนูยังจะ มาเสียเวลาคร่ำครวญเพื่ออะไร อีก

ครูบาอาจารย์ให้ มากขนาดนี้ เหลืออย่างเดียวแล้ว คือ ทำเอา
นี่แหละ มันโง่อย่างนี้ คนเราหนอ มัวแต่คิด มันแต่สงสัย มัวแต่โกรธ แล้วก็ดื้อแพร่ง ไม่ทำ กรรมแท้ ๆ
วันนี้ประทับใจ ครูทำได้ยังไง ทำให้ ความรู้สึกหลากหลายปะทุออกมา แล้วก็เมตตา พาให้ได้เห็น
เหนือคำบรรยาย