ภุชงคประยาตรฉันท์ ๑๒
....อธรรมฟุ้ง คละคลุ้งฟ้า.........ฤ เหล่าข้า ขยาดกลัว
ประพฤติตน มิหมองมัว............สยบชั่ว สว่างแดน
....ณ แห่งร้อน และทุกข์ล้น............มุมั่นดล สงบแทน
พลังธรรม มิคลอนแคลน..........ประจงรัก และเมตตตา
ฉันท์นี้ยังไม่เคยแต่งเลยครับอาจารย์ ขออนุญาตนำไปเป็นตัวอย่างหน่อยนะครับ