​ปัจฉิมบท ค่ายร่วมอาสาพัฒนา มข.-มช. ครั้งที่ 23 (6)

ปัจฉิมบท ค่าย มข.-มช. ครั้งที่ 23 (6)
สรรพสิ่งล้วนมีเหตุให้เกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปเป็นธรรมดา ท่านทั้งหลายจงตั้งอยู่ด้วยความไม่ประมาท ทั้งในเบื้องต้น ในท่ามกลาง และในที่สิ้นสุด เช่นเดียวกัน การพบเจอ จำต้องมีการลาจาก การเดินทางย่อมมีจุดเริ่มต้น ระหว่างทาง และเป้าหมายปลายทาง ก่อนเริ่มมิใช่เรื่องยากอะไรนัก หรือปลายทางอาจมีความสวยงามหรือเรื่องเลวร้ายรออยู่ แต่ระหว่างเส้นทางเราพบเจออะไรบ้าง เรียนและรู้อะไรบ้างจากการเดินทาง พบและเห็นอะไรบ้างระหว่างเดินทาง เหน็ดเหนื่อยหรือสุขดี มีมิตรไมตรีหรือศัตรู มีกัลยาณมิตรหรือพบสิ่งผิดเพียงไหน มีหลายคนกล่าวว่า การเดินทาง เรื่องราวระหว่างการเดินทางก็สวยงามมิใช่น้อย

ค่าย มข.-มช. ครั้งที่ 23 ก็เดินทางมาถึงจุดจบของค่ายในวันที่ 29 ธันวาคม 2557 ค่ายสำเร็จลุล่วงไปตามเวลา เช้าๆและสายๆชาวค่ายต่างขมักขเม้นเก็บของ ทำความสะอาด และเตรียมตัวเดินทางกลับ ภาคเช้าไม่มีกิจกรรมมากนักเพราะรีรอรอรีเวลาปิดค่าย มื้อกลางวันอาหารง่ายๆ ผัดซีอิ๊ว ข้าวผัดและส้มตำ ผมลงมือตำส้มตำเอง สนุกดี มีสุข และอร่อย ได้เติมพลังปลาร้ากันก่อนกลับออกจากค่าย นักเรียนมาเรียนปรกติ ชาวบ้านเริ่มทะยอยมา พอทานกลางวันเสร็จสิ้น พิธีการก็เริ่มขึ้น การส่งมอบอาคารโดยท่านอธิการบดี มช. รับมอบโดย รอง ผอ. ประถมศึกษา เชียงราย เขต 2 ผอ.โรงเรียนบ้านขุนลาว และผู้ใหญ่บ้านบ้านขุนลาว การเอื้อนเอ่ยคำพูดอันสุนทรของทั้งสองฝ่ายเพื่อสรุปผล และส่งมอบให้กันและกันเป็นธรรมเนียม แต่นอกเหนือจากคำกล่าวอันสุนทรที่ประดิษฐ์ประดอยให้สวยหรู ท่านผู้ใหญ่ทั้งหลายก็กล่าวความในใจนอกเหนือคำกล่าวที่ร่างไว้ให้ การได้ฟังสุนทรวาจาเปรียบประดุจการสรุปกิจกรรมทั้งหมด เป็นตัวแทนของทุกๆคนทุกๆฝ่าย การดำเนินมาของค่ายตั้งแต่เริ่มต้น ในท่ามกลางการทำค่ายทำกิจกรรม และมาสิ้นสุดในวันนี้ รอยยิ้มพิมพ์ใจของทั้งผู้ให้และผู้รับ ดูจะทรงคุณค่ากว่าทรัพย์สินเงินทอง ชาวค่ายไปออกค่ายเพื่ออาสา มหาวิทยาลัยออกค่าใช้จ่าย แต่ความร่วมมือร่วมไม้จากชุมชนก็สำคัญมิใช่น้อย การนำฟืนมาก่อไฟผิงในย่ำค่ำทุกๆคืน การนำฟืนดุ้นใหญ่จากบ้านละสองสามท่อนเพื่อใช้ในกิจกรรมรอบกองไฟ การนำไม้ไผ่และข้าวเหนียวมาทำข้าวหลามเพื่อกินร่วมกันในค่ำคืน การลงแรงร่วมก่อสร้างอาคารโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายใดๆ การต้อนรับลูกแก้วลูกขวัญชาวค่ายเป็นลูกต่างสายเลือดในเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่มอบให้กันด้วยไมตรีจิต การให้อาศัยอาบน้ำอาบท่า การให้ซักผ้า ทานข้าวประดุจญาติสนิท ของฝากในวันสุดท้ายให้ลูกๆติดไม้ติดมือกลับบ้าน การส่งยิ้มและมารอส่งลูกๆขึ้นรถเป็นความประทับใจของทั้งสองฝ่าย พลังอันทรงคุณค่า แม้หมู่บ้านนี้มีคุณค่าและองค์ความรู้เรื่องการปลูกกาแฟอินทรีย์และใบเมี่ยง มีวิถีชุมชนในการอนุรักษ์ป่า มีเรื่องราวชวนเรียนรู้มากมาย แต่เชื่อว่า ชาวค่ายคงก้าวพ้นเรื่องนี้ไป แต่ได้รับเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่กว่าคือมิตรภาพ นอกเสียจากการได้ไปออกค่าย เพื่อเสียสละความสุข นอนพักอยู่บ้านในช่วงปิดเทอม หรือการลงมือลงแรงทำค่ายโดยไม่ได้หวังอะไรมาก แต่เมื่อค่ายเสร็จสิ้นชาวค่ายคงประจักษ์แก่ใจตนแล้วว่า เวลาเพียงเจ็ดวันมันทรงคุณค่า สง่างาม น่าจดจำ และเป็นประสบการณ์ที่ดี เชื่อว่าคนที่ไปออกค่ายครั้งแรกๆ ตอนตั้งใจไปก็คิดว่าเฮ้ย ไปค่ายตั้งเจ็ดว่าจะทนอยู่ได้ไหม ยิ่งไปอยู่บนภูบนเขา อากาศเย็น สิ่งอำนวยความสะดวกไม่ค่อยมี สัญญาณโทรศัพท์ดีๆก็ไม่ค่อยมี จะอยู่ได้ไหม แต่เมื่อไปอยู่ค่าย วันสุดท้ายมาถึงก็คงคิดในใจดังๆว่า เวลาเจ็ดวันช่างสั้นนัก และคงประจักษ์ต่อตาต่อใจตน

ค่ายเสร็จสิ้น การเดินทางกลับจากบ้านขุนลาว เวียงป่าเป้า เชียงราย สู่ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ก็ดูขลุกขลักเช่นวันมา เพราะมีรถบรรทุก6 ล้อสองคัน แต่คนเป็นร้อย เทียวรับเทียวส่ง เวลาก็ล่วงเลยหลังเสร็จค่าย ชาว มช. เลี้ยงส่งด้วยขันโตกมื้อค่ำ ผมและผู้บริหาร มข. ถูกดึงตัวออกจากงานเลี้ยงขันโตกที่ลาน อมช. เพื่อไปทานค่ำที่ร้านปากโป้ง ท่านรองอธิการบดี มช. และทีมงานกองพัฒนานักศึกษา เป็นเจ้าภาพ หลังเสร็จกิจรับรองเลี้ยงส่ง เบส เจ้าหน้ากองพัฒนานักศึกษา มช. ผู้รับผิดชอบโครงการค่ายก็พาไปเลี้ยงรับรองด้วยน้ำจันที่ตะวันแดงเชียงใหม่ กว่าจะกลับก็ตีสามกว่าๆ วันพรุ่งรุ่งเช้าก็ต้องเดินทางกลับ มข.

เช้าวันที่ 30 ธันวาคม 2557 ชาว มข. ก็ออกเดินทางจาก มช. กลับมหาวิทยาลัย รถตู้ถึงเวลาประมาณหนึ่งทุ่ม รถบัสพัดลมถึงตอนสองทุ่มตรง รถบัสแอร์คันใหญ่ถึงเวลาสามทุ่มสี่สิบห้านาที เดินทางกลับโดยสวัสิดภาพ เหลือไว้แต่ความทรงจำ มิตรภาพ และไมตรีจิตระหว่างกัน ที่สำคัญสุดคือ มิตรไมตรีระหว่างชาว มข.-มช. ที่แม้นจะเสร็จสิ้นค่าย โดยส่วนตัวคิดว่ามิตรภาพจะยังถูกสานต่อส่งต่อและยาวนานมั่นคง
ค่าย มข.-มช. ครั้งที่ 24 จะมีขึ้นที่ขอนแก่นในปลายปี 2558 คงมีกลิ่นไอของค่าย มข.-มช. ในครั้งที่ผ่านๆมาอยู่ในค่ายเรื่อยไป กลิ่นไอของไมตรีจิตและมิตรเพื่อน มันหอมหวาน และเชื่อมั่นว่าชาวค่ายสัมผัสมันได้

บันทึกไว้ในความทรงจำ ระหว่างนั่งรถกลับบ้านที่ประโคนชัย
31 ธันวาคม 2557