คุณคิดถึงอะไรเมื่อใกล้เกษียณ

เมื่อวันก่อน(30/9/57)ได้ไปร่วมงานเกษียณพี่ๆ ที่ทำงานเก่า กลับไปเห็นบรรยากาศเดิมๆ ของน้องๆ พี่ๆ ที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาถ่ายรูปเก็บความทรงจำ แทบจะไม่ได้สนใจคุยกัน ผมเพียงแค่ไปมอบของขวัญ แล้วก็ยืนคุยกับผู้เกษียณ ทักทายน้องๆ ที่พอจะจำกันได้ ไม่ถึงสิบห้านาทีก็กลับ พูดถึงเวลาแห่งการเกษียณหลายท่านอาจรู้สึกโล่งหวิวๆ เพราะไม่ต้องไปทำงานแต่ก็สบายใจขึ้นมาตรงที่รู้ว่ายังมีเงินบำนาญได้อยู่ได้กินไปตลอดชีวิต ส่วนบางท่านอาจต้องวิตกกังวลเพราะต้องมาเริ่มต้นชีวิตใหม่จากนี้ไปจะไม่มีเงินเดือนจะกินจะอยู่อย่างไร สีหน้าแววตาของผู้เกษียณที่ผมได้สัมผัสมันรับรู้ได้เลยว่าใครที่วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุด ใครที่ยังคงยิ้มทั้งที่สีหน้าและแววตาเต็มไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจวิตกกังวลถึงชีวิตข้างหน้า ในส่วนของผมทำได้แค่ไปกอดแต่ไปกล้าพูดอะไรสักคำ เพราะเข้าใจเลยว่าถ้าเราทำงานราชการมาจนถึงวันเกษียณมันจะเป็นอย่างไร การตัดสินใจลาออกจากราชการเพื่อมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ตอนเกือบจะอายุห้าสิบเป็นความคิดที่ถูกต้องมากรู้สึกขอบคุณตัวเองในวินาทีที่ยื่นใบลาออกเพราะการตัดใจจากงานที่รักมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย นับว่ายังโชคดีอยู่มากที่ชีวิตดีขึ้นทุกวัน ได้ค้นพบสิ่งที่เรียกว่ามากกว่าจนถึงทุกวันนี้ อดที่จะลงท้ายบันทึกถึงเพื่อนพี่น้องที่เป็นลูกจ้าง พนักงานราชการ ลูกจ้างชั่วคราว ด้วยคำสอนสุดท้ายของพระพุทธเจ้าที่ว่า “จงถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด”