หนึ่งหลักสูตรหนึ่งชุมชน : จดหมายข่าว "งานวิชาการรับใช้สังคม" (ฉบับเรื่องเล่า : เล่าเรื่อง)

ผมมีความเชื่อและศรัทธาอยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือ “ใจนำพา ศรัทธานำทาง”

หากรักที่จะทำอะไรสักอย่าง คิดดี ทำดี (ทำจริง) มรรคผลมันย่อมเกิดขึ้นจริง ส่วนเกิดขึ้นแล้ว จะประสบความสำเร็จกี่มากน้อย นั่นเป็นอีกมิติหนึ่งที่จะต้องประเมิน

ล่าสุดหลังจากคิดและชวนน้องๆ ในทีมงานทำ “จดหมายข่าวงานวิชาการรับใช้สังคม” มาเป็นเวลาอันยาวนาน พาลงพื้นที่เรียนรู้จริง นั่งโสเหล่ในห้วงต่างๆ รวมถึงจ่ายงานให้อ่านสังเคราะห์ผ่านต้นฉบับจริงอันเป็นที่มาที่ไปของเรื่องฯ

กระนั้น เมื่อเวลาผ่านไปการงานที่ว่านี้ยังไม่สามารถคลอดออกมาได้  ความคิดฝันของผมอาจเป็นนามธรรมมากจนเกินไป  ทีมงานมือใหม่จึงยังมองไม่ออกว่ามันจะมีหน้าตายังไง- ภายในเล่มจะประกอบด้วยอะไร  

ด้วยเหตุฉะนี้ผมจึงให้ทุกคนปล่อยวางพักงานนี้ไว้ก่อน  และหันกลับไปมีสมาธิกับการงานอื่นๆ ที่นับวันยิ่งถาโถมโหมเข้ามาอย่างไม่หยุดหย่อน  โดยผมย้ำว่า  ผมจะรับผิดชอบจัดการกับเรื่องนี้เอง  (จะลุยทำเป็นตัวอย่าง)  เมื่อเสร็จแล้วจะส่งงาน (โยนงาน)  กลับมายังทุกคนอีกรอบ  เพื่อรับช่วงไปรังสรรค์ออกมาตามหมุดหมายแห่งใจที่ปักไว้ร่วมกัน

นั่นคือสิ่งที่ผมพูดคุยกับน้องๆ ในทีมงาน-

ครับ- ผมใช้เวลาไม่นานเท่าไหรนัก -    คำว่าไม่นานแต่ก็กินเวลา ๓ วันเต็มๆเลยทีเดียวกับการขีดๆ เขียนๆ จดหมายข่าวฉบับปฐมฤกษ์

ไม่ง่าย แต่ก็รวดเร็ว – เพราะผมมีทุนในตัวเองอยู่แล้ว  ทุนที่ว่านี้  คือการได้ลงพื้นที่สัมผัสจริงกับงานเหล่านี้มาเป็นระยะๆ  อย่างต่อเนื่อง   เคยได้แลกเปลี่ยนกับคนที่เกี่ยวข้องแบบจริงจังและจริงใจมาหลายยก   เคยได้อ่านเอกสารรูปเล่มรายงานของเจ้าของโครงการ   หรือแม้แต่การได้ทำหน้าที่ถอดบทเรียนผู้ที่เกี่ยวข้องทั้งที่เป็นอาจารย์ นิสิตและชุมชนมาแล้วหลายเวที  จึงพอให้มองเห็นว่าควรเขียน หรือเล่าเรื่องอะไรบ้าง

ด้วยเหตุนี้ ....ทุกอย่างจึงลงเลยเสร็จสิ้นในห้วงเวลา ๓ วัน

ครับ-  ผมส่งงานให้น้องๆ ในทีมงานจัดวางรูปเล่มตามที่ปักหมุดไว้   ซึ่งด้วยความเป็นมืออาชีพของน้องๆ พวกเขาใช้เวลาทำงานเพียง ๒ วันก็เสร็จสิ้นกระบวนการ  จนนำมาสู่การตรวจทานต้นฉบับ ปรับแก้ และผลิตสู่การเผยแพร่ในแบบฉบับของเราเอง

จดหมายข่าวฉบับปฐมฤกษ์ฉบับนี้    ผมเน้นรูปแบบการนำเสนอแบบ “เล่าเรื่อง” ไม่ได้เขียนเป็นบทความวิชาการจนชาวบ้าน หรือนักเรียนอ่านยาก   ผมเน้นการอ่านที่ทำให้ "ผู้อ่าน"  รู้สึกเหมือนเรากำลังเล่าเรื่องให้เขาฟัง จะได้รู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้น -

และจดหมายข่าวฉบับนี้ เรื่องที่นำมาบอกเล่า (เล่าเรื่อง) ครอบคลุมภารกิจ ๔ อย่างของมหาวิทยาลัยบนฐานของการเป็นงานวิชาการรับใช้สังคม ทั้งการเรียน การวิจัย การบริการวิชาการและการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม นอกจากนั้นยังรวมถึงการงานของนิสิต -เสียงจากชาวบ้าน  รวมถึงผลพวงการทำงานของกิจกรรมเหล่านี้ที่สามารถขยายผลไปสู่เวทีสาธารณะอื่นๆ 

และนี่คือสิ่งที่ผมบอกเล่าแบบเรียบง่ายในบทบรรณาธิการ

จากใจบรรณาธิการ

"จวบเจียนจะครบ ๓ ปีแล้วที่โครงการหนึ่งหลักสูตรหนึ่งชุมชนได้ขับเคลื่อนในมิติการบริการวิชาการแก่สังคมคมบนฐานคิดของการ “เรียนรู้คู่บริการ” ระหว่างมหาวิทยาลัยกับชุมชน โดยบูรณาการภารกิจ ๔ ด้านเข้าด้วยกัน นั่นคือบริการวิชาการการเรียนการสอน ทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรมและการวิจัย ก่อเกิดเป็นการเรียนรู้ที่ทรงพลังผ่านห้องเรียนชั้นเรียนและห้องเรียนในชุมชน

จดหมายข่าวเล่มนี้ถือเป็นฉบับปฐมฤกษ์ มุ่งสื่อสารผ่านมิติ ‘การเล่าเรื่อง’ เป็นหัวใจหลัก ด้วยหมายใจว่านิสิตอาจารย์และชาวบ้านจะอ่านได้ง่ายๆ ในแบบบันเทิงเริงปัญญา รวมถึงเพื่อสะท้อนให้เห็นถึงความเคลื่อนไหวของการขับเคลื่อนงานของแต่ละหลักสูตรที่มีทั้งภายในมหาวิทยาลัย ภายในชุมชน หรือกระทั่งสู่เวทีสาธารณะซึ่งไกลจนถึงต่างประเทศก็มี

ได้แต่หมายใจว่า ฉบับปฐมฤกษ์จะเป็นแรงขับเคลื่อนเล็กๆ ให้คนทำงานได้มีพลังชีวิตในวิถีแห่งการศึกษาเพื่อรับใช้สังคม และมีความสุขกับการที่จะเขียนเรื่องราวส่งกลับมายังเราเพื่อเผยแพร่ร่วมกันสืบต่อไป"

ด้วยมิตรภาพแห่งการเรียนรู้

พนัส ปรีวาสนา

ไม่มีอะไรน่ากลัวเกินการคิดฝันแล้วไม่ได้ลงมือทำ
นี่คือส่วนหนึ่งที่ผมคิดฝันแล้วลงมือทำในแบบฉบับ “ใจนำพา ศรัทธานำทาง”
ซึ่งบัดนี้ทีมงานก็เข้าใจ  มองเห็นหมุดหมายร่วมกันแล้ว สามารถรับผิดชอบการงานประจำคอลัมน์ต่างๆ ได้เอง โดยต่างคนต่างกำลังขับเคลื่อนการงานเหล่านี้อย่างมีพลัง  และผมยังคงต้องรับผิดชอบเป็นบรรณาธิการไปอีกฉบับหรือสองฉบับ จากนั้นเชื่อเถอะว่าใบไม้จะเริ่มผลัดใบ น้องๆ ในทีมงานนั่นแหละที่จะต้องลุกขึ้นมารับผิดชอบต่อจากผม

ครับ-ผมไม่ได้ทำเพียงแค่หนังสืออ่านเล่นพอให้ได้หอมกลิ่นกระดาษเท่านั้น   หากแต่ยังคงพ่วงพาไปสู่ระบบ E-book ที่ใครๆ ก็สามารถเข้าไปอ่านเพิ่มเติมได้ http://www.sa.msu.ac.th/onecommunitymsuE-books/NEWS-1/JOD-004.html

ว่างๆ ลองเข้าไปเยี่ยมชมครับ-...

[เพชรน้ำหนึ่ง]

-สวัสดี่ครับอาจารย์

-ตามไปชมหนังสือใน E-book แล้วเรื่องราวและภาพประทับใจมาก ๆครับ

-เรื่องเล่าดี ๆแบบนี้อ่านแล้วได้สัมผัสถึงบรรยากาศครับ

-ขอบคุณครับ

[ขจิต ฝอยทอง]

ชอบข้อความที่คุณแผ่นดินพูด

ผมเอาไปอ้างใช้เสมอ ใจนำพาศรัทธานำทาง

ดีใจที่เป็นการรับใช้สังคมออกมาเป็นรูปธรรมมากๆ

ขอบคุณมากๆครับ

[ยายธี]

"ใจนำพา..ศรัทรานำทาง"..ไพเราะมาก..เจ้าค่ะ... (เสียดายที่ตอนนี้ยังไม่มีโอกาศ..อ่านรึสัมผัส 

หนังสือเล่มนี้....  (....หนี้ัง)ตรงนี้ในวงเล็บลบไม่ออก..อิอิ)....สนใจเกี่ยวกับเรื่องที่เขียนมั้กๆ...เจ้าค่ะ...

[พ.แจ่มจำรัส]

ชอบครับ...

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

หนงัสือสวย พี่แก้วจะขอเชิญมาเล่าวิธีการทำหนังสือสวย เนื้อหาเบาๆให้ฟังหน่อยนะคะ

[คุณมะเดื่อ]

สนใจบ้านดินจ้ะอาจารย์   อยากได้ไว้ที่ ศพด.วัดอู่ตะเภา  ทำไงดีล่ะ

[แผ่นดิน]

สวัสดีครับ คุณเพชรน้ำหนึ่ง

ตอนนี้กำลังลงมือลงไม้กับต้นฉบับเล่มสองครับ
เล่มนี้ชูประเด็น "ข้าว ปลา นา น้ำ" ...

ต้นเดือนตุลา...ได้อ่านแน่นอน ครับ

[แผ่นดิน]

ครับ อ.ขจิต ฝอยทอง

ใจนำพา  ศรัทธานำทาง
มันคือ หลักคิดของการไม่กังขาที่จะฝ่าข้ามอุปสรรค ครับ

[แผ่นดิน]

ครับ คุณยายธี

ใจนำพา ศรัทธานำทาง.....หนึ่งในวาทกรรมที่ผุดขึ้นปี 51  จากสถานการณ์น้ำท่วมชุมชนรายรอบมหาวิทยาลัยฯ  ผมและน้องๆ รวมถึงนิสิต ลุยออกไปช่วยชาวบ้านร่วมเดือนเลยทีเดียวครับ

ส่วนหนึ่งอยู่ในหนังสือ "เรียนนอกฤดู"  ที่ผมได้เขียนและจัดพิมพ์ไป ครับ

[แผ่นดิน]

ขอบพระคุณสำหรับ กำลังใจครับ อ.พ.แจ่มจำรัส

ยังต้องเดินหน้าเล่มต่อๆ ไปครับ  เน้นการเล่าเรื่องเป็นหลัก  เพื่อให้อ่านกันง่ายๆ ...ชาวบ้านอ่านได้ นักเรียนอ่านได้ ไม่ใช้ศัพท์แสงวิชาการให้รกรุงรัง...

คงต้องลองผิดลองถุกไปอีกซักระยะ ครับ

[แผ่นดิน]

ยินดีครับ พี่แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช  

ยินดีและเป็นเกียรติมากครับ  การทำหนังสือ เป็นการงานอันแสนรักของผมและน้องๆ ในทีมงานครับ  มีอะไรให้ช่วยเหลือและร่วมเรียนรู้ด้วย ก็ยินดีอย่างมากครับ  ในโลกวันนี้ถึงแม้จะอ่านหนังผ่านระบบออนไลน์ได้  แต่ผมก็ยังหลงรักกลิ่นกระดาษอยู่วันยังค่ำ ครับ

[แผ่นดิน]

โอ้ คุณมะเดื่อ

ไกลแสนไกลจัง...ถ้าอยู่แถวนี้ จะประสานนิสิตลงพื้นที่ไปช่วยทำ ช่วยสร้างกระบวนการเรียนรู้เลยทีเดียวครับ...แบ่งปัน แชร์ข้อมูล แนวปฏิบัติก็น่าจะเป็นทางออกที่ดี...

หรือผนวกสถานศึกษาในพื้นที่ช่วยขับเคลื่อน  ประเด็นนี้ ก็น่าสนใจครับ...เพราะถือเป็นภารกิจหนึ่งที่สถานศึกษาต้องรับใช้สังคม