deawche
เดี่ยวเช คมสัน deawche หน่อคำ

รักสัตว์แบบผิดๆ ทำบุญ ก่อกองบาป


สุนัขจรจัด

เรื่องของความใจบุญและการรักสัตว์เป็นเรื่องที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไปในสังคมไทย ที่มีความเมตตากรุณาต่อสัตว์โลกโดยเฉพาะหมาและแมว ซึ่งเป็นสัตว์ที่มีความใกล้ชิดมนุษย์เป็นพิเศษ แต่ก็ยังมีหมา,แมวโดนทิ้งก็ยังมีพบเห็นทั่วไปอย่างมากมาย ดังข่าวที่ว่าพบผู้ใจบุญรับเลี้ยงสัตว์จรจัดไว้เป็นจำนวนมาก โดยใช้ทรัพย์สินส่วนตัวมาเป็นค่าอาหารและค่าเลี้ยงดู จนหลายรายมีหนี้สินล้นตัวจากความใจบุญ แต่เมื่อได้ออกเป็นข่าวก็จะมีผู้ใจบุญช่วยสมทบหรือนำสิ่งของมาช่วยเหลืออีกต่อหนึ่งและเมื่อเวลาพ้นผ่านไปผู้ใจบุญสมทบก็ห่างหายไปกับกาลเวลาทิ้งไว้เพียงภาระที่เพิ่มขึ้นดังเงาตามตัว เช่น เมื่อมีผู้คนทราบว่ามีผู้ใจบุญรับเลี้ยงสัตว์จรจัดก็จะมีบุคคลที่จะนำสัตว์ที่ตนเองเคยเลี้ยงหรือสัตว์จรจัดต่างๆมาปล่อยในบริเวณระแวงใกล้เคียงสถานสงเคราะห์นั้นๆต่อเนื่องเป็นปัญหายืดยาวไป ดังนั้นเมื่อคิดจะเลี้ยงสัตว์แต่ละตัวให้ผู้เลี้ยงต้องมีความรับผิดชอบที่จะต้องเลี้ยงดูสัตว์ที่เลี้ยงจนตายจากกันไปข้างหนึ่ง ไม่ใช่เลี้ยงตามกระแสแฟชั่น เมื่อเบื่อแล้วก็ทิ้งขว้างคว้าเอาสัตว์ตัวใหม่มาเลี้ยงแทน ทำให้สัตว์ตัวเก่าหมดคุณค่าหลายคนนำไปปล่อยตามวัดตามวาหรือปล่อยไว้ตามสถามที่ต่างๆต่างๆ ทำให้เปลี่ยนสถานะสัตว์เลี้ยงที่เคยรักกลายเป็นสัตว์จรจัดที่ต้องดิ้นรนให้มีชีวิตรอดหลายตัวโชคดีมีผู้ใจบุญนำเอาไปเลี้ยงต่อแต่หลายตัวต้องหากินตามกองขยะหรือรอคอยเศษอาหารจากมนุษย์นำมาแบ่งปัน ให้

สำหรับสังคมไทยแล้วถือว่าการให้อาหารสัตว์จรจัดเป็นการทำบุญอย่างหนึ่ง แต่เรื่องนี้ก็กลายมาเป็นปัญหาจนได้ยกตัวอย่างเช่น มีมนุษย์ป้าท่านหนึ่งเป็นคนรักสัตว์มากทุกวันหลังจากเลิกงานก็จะเที่ยวขอเศษอาหารจากเพื่อนๆที่ทำงาน โรงอาหารโรงเรียนละแวกบ้านและที่ต่างๆ เพื่อนำใส่ถุงมาให้หมาแมวจรจัดตามแหล่งที่อยู่ในเส้นทางกลับบ้าน ทำเช่นนี้ทุกวันจนหมาแมวต่างๆเมื่อถึงเวลาก็จะมารออาหารจากป้า นานวันเข้าหมาและแมวเหล่านั้นได้รับอาหารจากป้าจนไม่ต้องอดยากก็ถึงหน้าติดสัตว์ก็เกิดการผสมพันธุ์และตั้งท้องเกิดเป็นตัวเล็กตัวน้อยออกมาอย่างมากมาย และมีรุ่นแรกเกิดมาแล้วรุ่นสองรุ่นสามย่อมตามมาเพิ่มจำนวนครอบครัวสัตว์จรจัดขึ้นไปเรื่อยๆ และยิ่งเยอะมากขึ้นปัญหาต่างๆก็เด่นชัดมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นโรคเรื้อน เห็บหมัด กลิ่นไม่พึ่งประสงค์ การถ่ายเรี่ยราด ฯลฯอีกมากมาย สร้างความเดือดร้อนแก่ผู้คนที่อาศัยบริเวณที่มนุษย์ป้าเอาอาหารมาให้หมาและแมวตลอดเวลา เมื่อมีคนมาบอกให้มนุษย์ป้าว่าอย่านำอาหารมาให้อีกและบอกเหตุผลต่างๆว่ามันเกิดปัญหา มนุษย์ป้าก็ไม่เคยสนใจแอบทำเช่นเดิมเหมือนทุกครั้งไป จนปัญหาเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเกิดมีปากเสียงร้อนถึงเจ้าหน้าที่ตำรวจต้องมาห้ามทัพและบอกให้มนุษย์ป้าว่า “หากรักหมาแมวจรจัดเหล่านี้ก็ให้นำกลับไปเลี้ยงที่บ้านของมนุษย์ป้าเองอย่ามาให้อาหารข้างถนน แม้ถนนเป็นที่สาธารณะแต่ก็เป็นหน้าบ้านของคนอื่น มนุษย์ป้าก็รับปากจะจัดการ” ซึ่งความเป็นจริงไม่เป็นเช่นนั้น มนุษย์ป้าก็ยังทำเช่นเดิมทุกวัน และด้วยปัญหาซ้ำซากเดิมๆ หลายคนแก้ปัญหาด้วยๆวิธีต่างๆมากมายทั้งทางตรงและทางอ้อม เรียกหน่วยงานที่เกี่ยวข้องมาทำหมัน,บางรายนำขวดใส่น้ำมาว่าหน้าบ้าน,นำพริกไทยโรยตามพื้นที่หมาแมวชอบมาขี้,นำน้ำอีเอ็มมาราดเพื่อกันเห็บหมัด ก็ช่วยแก้เรื่องปวดหัวเป็นคราวๆไป แต่มนุษย์ป้าก็ยังไม่ใส่ใจ ทำหน้าด้านใจบุญต่อไป ไม่สนปัญหา เมื่อโดนต่อว่าก็จะนำเรื่องนี้ไปเล่าและเปลี่ยนแปลงกลบเกลื่อนปัญหาที่แท้จริงทุกครั้งไป เมื่อปัญหาหนักขึ้นทุกวันมาตราการทุบตี-ยิงทิ้ง-เบื่อยาก็ปรากฏขึ้น ด้วยการกระทำของมนุษย์ป้าเราจะเรียกว่า “คนใจบุญได้ไหม?”หรือจะเรียกผู้ที่เดือดร้อนจากหมาแมวจรจัดว่า “คนโหดเหี้ย คนบาป ไม่รักสัตว์ดี?” ปัญหาเช่นนี้อย่าได้มองเพียงเปลือกนอกอย่าเดียว ต้องมองให้กว้างคิดให้ดีว่าแก่นของเรื่องมีต้นกำเนิดจากที่ไหน และแก้ไขถึงจะตรงจุด......มิเช่นนั้นเรื่อง บุญ-บาป คงตรงข้ามกับความเป็นจริง......

หมายเลขบันทึก: 575000เขียนเมื่อ 23 สิงหาคม 2014 13:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 สิงหาคม 2014 13:38 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (1)

ทุกๆๆชีวิต..มี..กรรมเป็นของตน...มันเป็นเช่นนั้นเอง....๕..

จงอย่า..จองเวร..ซึ่งกันและกันเลย..จงเป็นสุขๆเถิด...อย่าได้เบียดเบียน..ซึ่งกันและกันเลย...

(โบราณ..เขา..ทำบุญเส็ร็จ..ก็จะ..ตราจน้ำ..คว่ำขัน..ว่าด้วย..การไม่จองเวร..)....แบบคนพุทธ..๕...

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท