--------------------------
ในป่าดงพงไพร
เราก็เป็น"เจได"อัศจรรย์
ในป่าดงพงชัน
เราท่องจันทร์กับเพื่อนไพร
ข้ามเขาแล้วลูกเล่า
เสาะขุนเขาหาอันใด
ความอ้างว้างอยู่กลางใจ
เราเอาไปหาสัจจ์ธรรม
ร่อนเร่...และเร่ร่อน
เขารานรอนโล้นแล้งเขียว
ดู...ชนเผ่าอันปราดเปรียว
เสาะกินเที่ยวบนยอดดอย
ด้วยมานะและมานะ
ปลูกตรรกกะดอกกะหล่ำ
โลเจ็ดบาทพอลำนำ
หักน้ำคำฆ่าแมลง
เคยถามมูเซอเฒ่า
ว่าจะเอาผักกินไหม
กะหล่ำปลีฉีดยาไง
บริโภคใช้ในวารวัน
มูเซอก็ตอบว่า...แม่บ่กิน...สิ่งยิ่งใหญ่
ฉีดยาฆ่าแมลงไป
ส่วนกินไซร้ปลูกอีกแปลง
ความยิ่งใหญ่แห่งขุนเขา
ข่มตัวเราให้จ้อยร่อย
ป่าไพรอันไร้รอย
ข่มริ้วรอย...หม่นชีวิต
------------------------------
ผู้ซื้อในเมืองก็มีความเสี่ยงที่จะเกิดโรคในอนาคต ผักกะหล่ำจัดเป็นผักที่หาซื้อได้ง่ายราคาไม่แพง นิยมใช้คู่มากับอาหารหลายอย่่างที่ไม่ต้องทำเอง เช่น ในสลัด ไส้กอกอีกสาน ลูกชิ้นทอดที่ยิยมมีผักสดให้ด้วย ส้มตำ หมูกะทะ ฯ หากผู้ขายล้างไม่ทั่วถึงทุกใบไม่สะอาด ลักษณะห่อกลมใบซ้อนแน่น ซึ่งบ้างร้านอาจจะไม่ได้ล้างเลย ล้างแต่ภายนอกแล้วซอยหั่นๆมาขาย ยิ่งนึกยิ่งน่ากลัวนะคะ ยิ่งเป็นผักที่ไม่นิยมปลูกเองด้วย ซื้อสะดวกได้ง่าย ก็คงได้แต่บอกว่า ล้างให้ดีให้สะอาดปลอดภัย
เวลาพี่ทานคราวใด ให้นึกทุกครั้งเลยค่ะ กับการใช้ยาฆ่าแมลง...ว่าผักที่เราซื้อมาปลอดสารพิษแค่ไหน...แต่ก็ทาน เรียกว่า "ตายผ่อนส่งละกัน" ทำไงได้ ปลูกเองก็ไม่มีเวลา...โดยเฉพาะแม่ค้าชอบใส่ให้เอามาแอ้มกับส้มตำ อยู่ที่ตัวเราต้องเลือกบริโภคแล้วค่ะ :)