"ยิ่งเจริญ ยิ่งประมาท"
ความเจริญ คือจุดหมาย โลกใบนี้
คนยินดี ชี้กาล ทันสมัย
แสวงหา ค่านิยม สังคมไป
กระแสใจ ใคร่คลั่ง หวังร่ำรวย
โลกเจริญ เพลินไป ในวัตถุ
มนุษย์อยู่ เป็นหมู่ชน เป็นคนสวย
รูปร่างหล่อ คือบ่อเงิน เจริญรวย
เทคนิคช่วย อำนวยผล คนมายา
คนฉลาด ปราดเปลื่อง ทุกเรื่องรู้
จึงคิดสู้ ไม่อยู่นิ่ง ทิ้งปัญหา
อำนาจคน ล้นโลก โชคชะตา
กำลังบ้า ฆ่ากัน สนั่นเมือง
ไหนว่าคน ขนปัญญา พัฒนาโลก
สร้างสรรค์ปก ป้องกัน กั้นเมืองเหมือง
พัฒนา โลกา พารุ่งเรือง
แต่คนเมือง เป็นเหมืองเถื่อน เหมือนเมืองมาร
คนฉลาด ปราชญ์ชน ดูล้นโลก
แต่กลับตก ศีลธรรม นำเป็นฐาน
รักรบรา ฆ่าแกง ยื้อแย่งกัน
ประหัตประหาร พาลชั่ว ทั่วสังคม
นี่คือคน มองตน เป็นคนเลิศ
ว่าประเสริฐ เลิศกว่าสัตว์ กัดกันขรม
เจริญจริง สิ่งสร้าง วางแผนคม
แต่กลับจม อมกิเลส เหตุเลวทราม
มนุษย์ชน สนใจ ใฝ่เรื่องรถ
เป็นของโปรด โลดแล่น แน่นสยาม
รถใหม่ๆ ไหลออกมา ทุกครายาม
จนล้นหลาม ตามถนน ชนกันพัง
ความเจริญ เดินมา กับยาพิษ
ที่ผลิต ออกมา เหมือนยาสั่ง
ญี่ปุ่นสร้าง ฝรั่งส่ง ไทยหลงจัง
เสียสตังค์ นั่งรถหรู กูร่ำรวย
ความเจริญ ประเมินกัน ผ่านมีรถ
ตัวกำหนด กฎเดินทาง อย่างสดสวย
คุณค่าแท้ ถูกแปรผัน ว่าฉันรวย
มามอดม้วย มรณา ยามคราเมา
นี่นะหรือ คือคำว่า พัฒนาขึ้น
ที่แตกตื่น ชื่นชม จมโง่เขลา
เจริญยิ่ง ยิ่งจำเริญ เผชิญเมา
ชั่งน่าเศร้า เมาชีวิต ติดโลกา
เครื่องหมายเมือง เรื่องสื่อ คือของใหม่
ชนหลงใหล ไล่ซื้อ มือถือหนา
อินเตอร์เน็ต เผ็ดร้อน ร่อนวาจา
ทั้งก่นด่า กล้าประจาน สนั่นไลน์
ทั้งทีวี มีแต่เรื่อง ประเทืองฆ่า
โฆษณา ล่าเหยื่อ ชั่งเหลือหลาย
ยูทุบ เฟสบุก กระจุก กระจาย
เจริญไป ได้สองทาง พึงสังวร
ความเจริญ เพลินสื่อ คือจุดจบ
มีภาพลบ ระบบแชร์ แผ่อักษร
ทั้งคลิปลับ อับโหลด โปรดสังวร
อย่ารีบร้อน ร่อนลงสื่อ ถือระบาย
นี่นะหรือ สื่อสาร ทันสมัย
มันชั่งไร้ ใจสำนึก ตรึกตรองไหม
ความเมามัน การสื่อสาร อันตราย
โลกยุคใหม่ ไร้ปราณี มีเมตตา
โลกคนเมือง เป็นเรื่อง คนหนุ่มสาว
ต้องเร่งเท้า ก้าวเดิน หาเงินหนา
จนมองเมิน เพลินกับงาน กาลเวลา
ไม่ห่วงหา อาหาร การดื่มกิน
อาหารร้าน ย่านเซเว่น เป็นครัวท้อง
มีเงินทอง คล่องจ่าย สบายสิน
ร้านอาหาร ข้างทาง ยังไปกิน
จนเคยชิน กินประจำ ธรรมดา
อาหารเมือง เนืองนอง กระป๋องฮิต
อาหารพิษ อาหารภัย ไม่ยี่หระ
ใส่สารพิษ สารสี ที่เตะตา
สะสมมา ฆ่าเรา ตอนเฒ่าวัย
ใครจะสน คนเร่งรีบ กาลบีบคั้น
เมืองสวรรค์ คือการค้า หน้าเงินไว้
ความห่วงหา อาทร นั้นอ่อนไป
มีแต่ใจ ใคร่แต่อยาก เพื่อปากตน
คนในเมือง ยามเยื่องย้าย ไม่สะดวก
อยู่เหมือนปลวก คับแคบ แนบถนน
รถรามาก คนลำบาก และยากจน
คนรวยล้น อยู่บนตึก รู้สึกดี
คับที่อยู่ พอสู้ไหว ไม่ลำบาก
อยู่หอพัก รักคอนโด โชว์ราศี
ห้องแคบๆ แทบจะหา คนพาที
เกือบไม่มี ที่ว่าง มานั่งชม
ตึกสูงใหญ่ ในกรุง อาจยุ่งได้
แผ่นดินไหว ไฟไหม้ ตายทับถม
อันตราย หลายช่อง มองเห็นปม
นี่คือคม ความเจริญ เกินป้องกัน
ในทุกที่ ถิ่นเมือง เรื่องไฟฟ้า
เจริญมา ฟ้าสว่าง ทางสวรรค์
ไฟคือภัย อาจจะกลาย บรรลัยกัลป์
โทษมหันต์ ขั้นสิ้นชีพ แค่พริบเดียว
ทั้งโรงผับ อาบอบนวด ยามปวดเมื่อย
ทั้งโรงเลื่อย โรงยา น่าหวาดเสียว
ยามฝนฟ้า หน้าฝน ล้นทางเทียว
ไฟอาจเกี่ยว เหนี่ยวดูด ฉุดชีวา
สัญลักษณ์ ความเจริญ เกินพิกัด
คือตัววัด พัฒน์เมือง เรื่องตัณหา
เงินทอง กองวัตถุ ชูราคา
ตัวเลขพา ให้เศรษฐกิจ มีฤทธิ์กล
ประเทศไหน ได้ครอง ทองเงินมาก
ก็คึกคัก นักท่องเที่ยว มาเกี่ยวสน
ประเทศไหน ได้น้อย ก็พลอยจน
อีกผู้คน ก็หม่นหมอง ท้องแห้งไป
นี่คือโลก ถูกปกคลุม สุมสมอง
เรื่องเงินทอง กองสินค้า มาซื้อขาย
โลกเจริญ เดินด้วย อำนวยชัย
เครื่องของใช้ ได้สนอง สมปองตน
ยิ่งเจริญ เพลินเพลิด กำเนิดร้าย
คนมากมาย ไหลหลง ลงที่ผล
จิตเตลิด ตามตลอด กอดทรัพย์ตน
จิตตกหล่น ไม่พ้นเกาะ กามคุณ
โลกเจริญ เดินไป ใช้ความอยาก
เป็นเครื่องผลัก เครื่องกล พลแรงหนุน
ยิ่งได้มาก เจริญมาก รีบกักตุน
โลกจึงวุ่น สูญเสีย เกียร์ศีลธรรม
ด้วยเหตุผล พลโลก จึงโศกเศร้า
เพราะถูกเผา เหง้าใจ ให้ตกต่ำ
วัตถุของ ทองเงิน เจริญงาม
แต่ศีลธรรม ต่ำตก นรกรม
จึงเป็นเหตุ เพทภัย ให้พลโลก
เผชิญโชค ตกพัฒน์ ประมาทถม
เกิดภัยร้าย ตายเป็นเบือ เรือล่มจม
ตึกถล่ม ลมกระหน่ำ น้ำท่วมตาย
เพราะมัวเมา เคล้าประมาท ในชาติเกิด
มัวเตลิด ในตลาด ชาติฉิบหาย
‘อย่าประมาท’ ปราชญ์สอน สังวรตาย
เราอยู่ได้ ใจแน่นหนัก ในหลักธรรม
—————————-(๑๑/๘/๕๗)—————————-
ความเห็น (2)
โลกเจริญ เดินไป ใช้ความอยาก
เป็นเครื่องผลัก เครื่องกล พลแรงหนุน
ยิ่งได้มาก เจริญมาก รีบกักตุน
โลกจึงวุ่น สูญเสีย เกียร์ศีลธรรม
บทนี้ชอบจังเลยค่ะ
จบได้สวยจัง..อ้ะะ...."เราอยู่ได้ ใจแน่นหนัก..ในหลักธรรม"....
มีดอกไม้มาฝาก..มีรักมามอบให้..ผูกโบว์รักร้อย..เอาไว้...