สมมติ
ในระหว่างวันในการดำเนินไปของชีวิต บ่อยครั้งที่ผู้คนรอบข้างผ่องถ่ายอารมณ์ทั้งอันพึงประสงค์และไม่พึงประสงค์ เข้ามาปะทะกับอารมณ์แห่งตัวเราที่สลัดคราบของตัวตนออกไปไม่ได้ไล่ไม่ทัน
นำมาซึ่งกิเลสมัวหมอง ให้คิดคะคานเอาชนะกับอารมณ์นั้นๆ
บางครั้งหยุดนิ่ง จับตัวอารมณ์และเรียนรู้มัน
ไตร่ตรอง และมองมันลึกเข้าไปข้างใน
น่าประหลาดใจ กับสิ่งเล็กน้อยเหล่านั้น ที่มีอำนาจมากเหลือเกินที่หยุดให้เราต้องกลับมานั่งคิดไคร่ครวญ หาเหตุผลที่จะตอบสนองมัน
หรือทุกสิ่งอย่างในโลกนี้ ต้องมีเหตุ มีผล สอดผสาน ที่จะต้องรับส่งซึ่งกันและกัน
และ มันก็คือ ความทุกข์ ที่ต้องหาคำตอบ หาเหตุผลอธิบาย สิ่งที่เกิดขึ้นนั้น
และมันก็คือความสุข ความพอใจ ที่สามารถสนองตอบมันได้
สรุป มันคือกิเลส ความเศร้าหมอง ที่เราต้องผจญกับมัน กระนั้นหรือ
เวลาผ่านไป ในแต่ละวัน...
ได้กรองพอได้จับกับอารมณ์เหล่านั้น เห็นความนิ่งเฉย สงบนิ่ง
เมื่อดึงเอาตัวตนที่ซ่อนอยู่ภายในลึกๆ
ดึงออกมา
ดึงออกมา
แผ่เผยให้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเรา
สุดท้ายก็ไม่มีอะไรที่เป็นแก่นสาร ที่แน่นอน
แม้สิ่งที่เล่ามาทั้งหมด
ในวันนี้ ก็เพียงสิ่งสมมติ
ก็เท่านั้นเอง....
..............
ความเห็น (3)
"สุดท้ายก็ไม่มีอะไรที่เป็นแก่นสาร ที่แน่นอน"
ไม่มีอะไรที่จะจีรังยั่งยืนค่ะ
มันเป็นเช่นนั้นเอง
ประมาณว่าบางครั้งพี่ก็ปลงๆๆๆ ค่ะ
ขอบคุณทุกๆท่านที่เข้ามาอ่าน
ตถตา
มันเป็นเช่นนั้นเอง...