กาพย์ฉบัง๑๖ : อารมณ์ฟ้า
อารมณ์ฟ้า
เมฆดำหย่อนย้อยคล้อยเคลื่อน ล่องลอยค่อยเลื่อน
โบกโบยลมพัดผัดผ่าน
ใบไม้ลู่ลมข่มสะท้าน หมดแรงรั้งต้าน
ร่วงหล่นกลิ้งเกลื่อนพื้นดิน
ร้อนอบอ้าวไม่สุดสิ้น นกน้อยถลาบิน
หารังคืนเกาะกำบัง
มึดมิดตะวันลาสั่ง ลมแรงไม่ยั้ง
เม็ดฝนก็หลั่งโปรยปราย
กระหน่ำซัดสาดมิขาดสาย หรือฟ้าทลาย
ถล่มซ้ำฟันฟาดคำราม
สรรพสิ่งสำแดงแรงตาม เพียงเสี้ยวโมงยาม
ก็พลันหยุดสนิทหาย
หรือเป็นอารมณ์ร้อนค้อนคล้าย ได้มาระบาย
สมใจหมายก็จำจากจร
ใช่ฟื้นคำมาให้ยอกย้อน เพียงอยากเว้าวอน
ถึงอารมณ์ฟ้ามาบรรเทา
เหลือเพียงหริ่งหรีดหงอยเหงา ร้องกล่อมเบาเบา
ท่ามกลางย่ำมืดแห่งค่ำคืน.
...............
ในค่ำคืนที่ฝนมาแล้วห่างหาย
26 กรกฏาคม 2557
พ.แจ่มจำรัส
ความเห็น (7)
แถบอีสานดูเหมือนฝนจะตกครับ
มาอ่านกลอนครับ
ชื่นชอบค่ะ
ไพเราะมาก ชอบอ่านค่ะ
ได้อ่านกาพย์นี้แล้ว ได้หลากหลายอรรถรส ชวนให้อยากเขียนกาพย์ขึ้นมาทันทีทันใดเลยครับ...ขอบคุณมากครับ
เขียนมาให้อ่านด้วยครับพี่หนาน
ยิ่งตอนนี้ คนเขียน น้อยลงๆ...
ขอบคุณเช่นกันครับ
ชอบครับ พี่ พ. เขียนอีกนะครับ