ทุกข์ส่ำใด๋...ด้วยหัวใจ เราจะไม่ทิ้งกัน

“ส่ำพอสิหาใส่ปากใส่ท้องกะยากพอแฮง ขั่นสิไห่เอาคนพิการมาเลี้ยงอีก มันกะบ่ไหวแหล่ว เอาไว้นำหมอนั่นหล่ะ บ่ยากสิไปเบิ่งดอก” คำตอบจากญาติ “ตาไพ” ผู้ป่วยอุบัติเหตุมอเตอร์ไซค์ล้ม และได้รับบาดเจ็บที่ไขสันหลังระดับคอ ทำให้แขนขาทั้งสองข้างอ่อนแรง ซึ่งขณะนี้นอนรับการรักษาที่ตึกผู้ป่วยในก้าวเข้าสู่เดือนที่ 4 สะท้อนความรู้สึกไร้คุณค่า สร้างความรู้สึกเศร้าสะเทือนใจให้กับหลายคนที่ได้ยิน โดยไม่ได้นัดหมาย เสียงถอนหายใจพร้อมกับคำพูด “ออนซอนเนาะ ชีวิตคน” ตามมา หลังจากนั้นก็มีเสียงพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องราวชีวิต ตามมุมมองของแต่ละคน

ในฐานะพยาบาลซึ่งรับผิดชอบศูนย์ดูแลต่อเนื่องของโรงพยาบาลคอนสวรรค์ ฉันยังคงนำเรื่องของผู้ป่วยรายนี้มาครุ่นคิด การพยาบาลด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์ที่ท่านผู้อำนวยการมอบเป็นนโยบายเน้นหนักให้พวกเรานำมาปฏิบัติ เป็นเสมือนแสงเทียนนำทางให้พวกเราทั้งหลาย ต้องร่วมกันหาวิธีการในการดูแลผู้ป่วยอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขณะที่กำลังคิด ขาสองข้างก็ก้าวไปข้างหน้า เป้าหมายคือห้องทำงานนักกายภาพบำบัด หลังจากได้พูดคุยกัน ทำให้ได้ข้อมูลเพิ่มเติมว่า ผู้ป่วยยังมีปัญหากล้ามเนื้อที่ลำตัวไม่แข็งแรง ไม่สามารถลุกนั่งได้ด้วยตัวเอง มือสองข้างไม่มีแรง หยิบจับไม่ถนัด ขาสองข้าง ไม่มีแม้แต่แรงที่จะขยับในแนวราบ ชายผู้มีผมสีขาวทั้งศีรษะ หนวดเคราขาว นอนนิ่งแววตาเหม่อลอย ความรู้สึกท้อแท้ ที่ต้องกลายเป็นคนพิการจากอุบัติเหตุ ไม่เคยมีญาติมาเหลียวแล เป็นความเจ็บปวดที่สุดแล้วในชีวิต หนทางข้างหน้ายังมืดมน ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดี หากไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีญาติดูแล แม้จะไม่ได้พูดคุยกันเรื่องผู้ป่วยรายนี้มาก่อน เราทุกคนกลับมีเป้าหมายเดียวกัน คือต้องการช่วยให้ผู้ป่วยพึ่งพาตัวเองได้มากขึ้น มีที่อยู่อาศัย และไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาลไปตลอดชีวิต เป้าหมายสำคัญ คือหาแนวร่วมที่จะช่วยสนับสนุนการดำเนินงานของเราให้ไปสู่เป้าหมาย การทำงานเป็นทีมเริ่มต้นอย่างเข้มข้น มีการวางแผนและแบ่งงาน ภายใต้การสนับสนุนของผู้อำนวยการโรงพยาบาลในการดูแลรักษาให้ครอบคลุม ทั้ง 4 มิติ อย่างเหมาะสมเป็นองค์รวมและมีผู้ป่วยเป็นศูนย์กลาง

“หมอหนิง” พยาบาลวิชาชีพที่โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลแห่งหนึ่งในอำเภอคอนสวรรค์ เป็นความทรงจำสุดท้ายในความรู้สึกของผู้ป่วยก่อนที่จะกลายมาอยู่ในภาวะพึ่งพิง เราโทรหาหมอหนิง เพื่อแจ้งความประสงค์ของผู้ป่วยให้ฟัง ด้วยใจลุ้นระทึกว่าจะรับผู้ป่วยไว้ในความอุปการะได้หรือไม่ ในที่สุดฟ้าก็ไม่เคยปิดกั้นความประสงค์ที่จะทำความดี หมอหนิงรับปาก แต่ขอให้มีผู้ช่วยเหลือบ้างในเวลาที่ต้องไปทำงาน เพราะไม่อาจจะปล่อยให้ผู้ป่วยเป็นภาระของบิดา-มารดาสามีที่สูงวัย จิตอาสาเครือข่ายมิตรภาพบำบัดโรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพตำบลบ้านโสก ได้ประสานขอความช่วยเหลือจากองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น สนับสนุนงบประมาณในการปรับปรุงพื้นให้รถเข็นสามารถเคลื่อนไหวได้ง่าย สร้างราวจับในห้องน้ำ สร้างราวไม้ไผ่สำหรับฝึกเดิน มีอาสาสมัครสาธารณสุขช่วยดูแลและทำกายภาพบำบัด ทุกวันตอนบ่าย

เวลา 3 เดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันนี้ของตาไพ ในวัย 55 ปี เริ่มกลับมามีคุณค่าอีกครั้ง สามารถกลับมาดูแลกิจวัตรประจำวันได้เอง ช่วยงานบ้านเล็กๆน้อยๆให้หมอหนิง และมีความสุขในฐานะเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว การพยาบาลด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์ คือสิ่งบ่งบอกคุณภาพการดูแลที่ส่งผลให้ทั้งผู้ให้และผู้รับบริการมีความสุขใจอย่างแท้จริง และเราชาวโรงพยาบาลคอนสวรรค์ ขอสัญญาว่าจะให้บริการ

...ด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์...เราจะไม่ทิ้งกัน..สัญญา...

[ศิรินทร์ทิพย์ พันธุ์ทอง]

สุดยอดข้าน้อยขอคาระวะศิษย์พี่