ไม้กลางทุ่ง
กัมปนาท อัสนีบาต ฟาดดังเปรี้ยง
หวีดหวิวเสียง พายุฝน โอนลู่ลิ่ว
ยังยืนหยัด แม้ถูกซัด สะบัดปลิว
ไม่ยอมกิ่ว เกี่ยวก้าน หักราญลง
ถึงยามแดด แผดกล้า ฝ้าระยิบ
หนาวจับจิต อยู่ยื้อ กลางทุ่งโล่ง
ยืนโดดเดี่ยว เปลี่ยวเปล่า เฒ่าทะนง
เหยียดต้นตรง ชูชัน ไม่หวั่นภัย
หมายเลขบันทึก: 571965เขียนเมื่อ 7 กรกฎาคม 2014 23:03 น. ()แก้ไขเมื่อ 7 กรกฎาคม 2014 23:03 น. () สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (3)
.... เหยียดต้นตรง ชูชัน ไม่หวั่นภัย.....
ท่านผู้เฒ่าเหยียดชูชัน อิอิ
อ่านแล้วแกว่งๆ วิ่นๆ ไปกับถ้อยคำ...แต่สุดท้ายแข็งแกร่งหนักแน่นดีจัง....แต่งได้เพราะมากครับ
อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก