ความมั่นคงของรายได้ในครอบครัว

สวัสดีดีครับ เช้าวันอาทิตย์ที่ 6 กรกฎาคม 2557

วันนี้ตั้งใจว่าจะบันทึกเรื่องราวสักเรื่อง ไว้ในบล็อกอีกครั้ง เพราะไม่ได้มีภาระกิจใด เป็นผลมาจากการเจ็บป่วยด้วยโรคตาแดง เลยต้องขังตัวเองอยู่บ้าน แต่กระนั้นอยู่เฉย ๆ คงเบื่อน่าดู เลยหยิบ tablet คู่ใจมาบันทึกเรื่องราว เก็บไว้สักเรื่อง ตามที่ตั้งใจไว้ครับ

ที่ผ่านมา 1 อาทิตย์ได้ลาพักผ่อน แต่ไม่ได้พักผ่อนอย่างที่คิด เพราะอาชีพข้าราชการชั้นผู้น้อย จึงต้องวางแผนการจัดการเรื่องรายได้และที่มาของรายให้เป็นไปตามแผนที่วางไว้ ไม่งั้นประสบปัญหาทางการเงินแน่นอน 1อาทิตย์ที่ผ่านมาคุ้มค่าเหลือเกิน ได้มีเวลาไปช่วยภรรยาดูแลรายได้ รายวันที่ได้มาจากการเปิดร้านเสริมสวยและร้านขายของชำ ขายอาหารสด กับข้าว อาหารแห้งทุกชนิด โดยช่วยแนะนำการจัดเก็บสินค้า การแบ่งประเภทสินค้า ตรวจสอบวันหมดอายุ และที่สำคัญสินค้าทุกชิ้นต้องระบุราคาที่ชัดเจนให้กับลูกค้า รวทั้งเน้นย้ำเรื่องความสะอาดของร้าน เพราะเปิดทำร้านเสริมสวยไปด้วยจึงต้องใส่ใจเรื่องความสะอาดเป็นพิเศษ  ส่วนใหญ่แล้ว เราไม่ได้พักหลับนอนที่ร้านจะพักที่บ้านพักในโรงพยาบาลเพราะตอนเช้าภรรยาจะต้องสั่งสินค้าเข้าไปขายที่ร้านทุกเช้า มีคุณพ่อกับคุณแม่เท่านั้นที่อยู่ที่บ้าน รายได้ที่ได้จากขายสินค้า และบริการนี้ ผมจัดให้เป็นเงินรายวัน เพราะมีรายได้เข้ามาทุกวันเลย มากบ้างน้อยบ้างขึ้นกับเศรษฐกิจของชุมชนแถบนั้น รวมทั้งราคายางด้วย  รายได้รายวันนี้รวม ๆกันแล้วมากกว่าเงินเดือนผมอีกหลายเท่าตัว นอกจากนี้ผมยังจัดที่มาของรายได้รายเดือนและรายปีอีก รายเดือนส่วนใหญ่แล้วจะมาจากเงินเดือนของผู้เขียน และการขายยาง ในแต่ละเดือน ก็ถือว่าเพิ่มความมั่นคงของรายได้ ได้อีกทางส่วนรายได้รายปีนั้น ผู้เขียนได้ปลูกผลไม้ ทุกชนิด เลย เน้นผลไม้ที่เราไม่ต้องลงทุนมากโดยเฉพาะทุเรียน หมอนทอง เพราะให้ผลผลิตปีละครังเหมือนกับผลไม้ชนิดอื่น ๆ แต่เมื่อเป็นดอกผลแล้วจะมีผู้รับซื้อมาติดต่อและดูแลเลยจนกว่าจะถึงเวลาเก็บเกี่ยว  ส่วนผลไม้แย่าอื่นนั้นเราต้องจ้างคนเก็บ หากไม่มีแรงงานต้องเก็บเองบางครั้งไม่ทันเวลา ผู้เขียนก็ลดการปลูกลง ผีนี้ผลไม้ให้ผลผลิตมาก ราคาถูก โดยเฉพาะทุเรียนพื้นบ้าน มีมาก กิโลกรัมละ2-3บาท ขายไม่ได้เลยหล่นเต็มพื้นใต้ต้น ผู้เขียนก็ให้คนละแวกนั้นไปเก็บมากวนโดยไม่คิดเงิน เอามิตรภาพดีกว่า ครับ นอกจากนี้ยังปลูกยางเพิ่มอีก เพื่อเพี่ความมั่นคงของรายได้ในอนาคต ลาพักผ่อนที่ผ่านมาเลยคลุกคลีอยู่กับร้านและสวน ครับ สบายใจ เห็นผลไม้สุก ทะยอยสุก จะมีผู้รับซื้อหรือไม่ไม่สำคัญ หากขายไม่ได้กะว่าจะเก็บใส่รถ เอาไปแบ่งปันให้มิตรสหายได้รับประทานกันถ้วนหน้า เหมือนทุก ๆ ปี ครับ