เรื่องเล่าของ "ฟ้าคราม" ตอนไปโรงเรียน ๖ วันได้ท่าเต้นมาอวดแล้ว
ฟ้าครามไปโรงเรียนได้ ๖ วันมาแล้ว...ตอนนี้ไม่ร้องไห้ แต่ต้องให้พ่อเพรียง + แม่อ้อมไปส่งที่โรงเรียน...ย่าสังเกตเห็นว่า หนูจะเป็นคนที่ผู้ใหญ่พูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น เช่น เมื่อวันที่ ๔ ของวันที่หนูไปโรงเรียน หนูอ้อนให้ย่าไปส่ง แต่แม่อ้อมบอกว่า...ย่าต้องไปธุระกับปู่เรให้กับตาทวด แต่พอตอนเที่ยงย่าจะไปรับหนูที่โรงเรียน...หนูจึงยอมไปโรงเรียนโดยให้แม่อ้อมไปส่ง...พอตอนเที่ยงย่าเสร็จธุระกับปู่เรแล้ว ย่าจึงไปรับหนูที่โรงเรียนแทน...อาการของหนูดีใจน้ำตาไหล...
เมื่อวันที่ ๕ ของไปเรียน หนูอ้อนให้พ่อเพรียงไปส่งที่โรงเรียน พ่อเพรียงก็ไปส่ง แต่พอตอนบ่าย ๒ พ่อเพรียงต้องออกไปนา...เลยไม่ได้ไปรับหนู มีแต่แม่อ้อมไปรับแทน หนูยังจำคำที่พ่อเพรียงรับปากหนูว่า จะไปรับหนู ๆ ถามแม่อ้อมว่า "พ่อเพรียงล่ะ?" แม่อ้อมบอกหนูว่า...พ่อเพรียงไปนา...หนูก็บ่น ๆ กับแม่อ้อมว่า..."รับปากว่าจะไปรับหนูไง?"
ทำให้ย่าเห็นว่า...หนูเป็นคนที่มีเหตุผล พูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้น หนูเริ่มใช้เหตุการณ์แบบนี้แล้วกับพ่อ - แม่ - ย่า และทุก ๆ คน...ถ้าใครพูดอะไร ก็ต้องทำให้ได้ตามนั้น นี่เป็นจุดเริ่มต้นของหนู...เป็นการเริ่มต้นของการที่หนูจะเป็นคน "รักษาคำพูด"...แม้วัยเพียงไม่ถึง ๓ ขวบ แต่หนูก็เกิดอาการที่ต้องการให้พ่อ - แม่ - ย่า และทุก ๆ คนที่อยู่ใกล้ ๆ หนู เป็นคน "รักษาคำพูด" คือ พูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้น...เป็นการฝึกเบื้องต้นให้กับหนู
ช่วงนี้ หนูชอบเปิดเพลงใน youtube แล้วก็เต้นให้ทุก ๆ คนดู หนูไม่อาย หนูไม่เขิน หนูกล้าที่จะแสดงออกมากขึ้นแล้ว...ภาพข้างล่างเป็นภาพที่หนูเต้นให้กับทุกคนได้ดูค่ะ
ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้เกียรติเข้ามาอ่านบันทึกนี้ค่ะ
บุษยมาศ แสงเงิน
๑๘ พฤษภาคม ๒๕๕๗
ความเห็น (2)
มาดมั่นสมเป็นหลานย่าค่ะ...
ขอบคุณค่ะ พี่นงนาท 
และขอขอบคุณสำหรับดอกไม้กำลังใจด้วยค่ะ