กฎหมายระหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิมนุษยชนในสังคมไทย

กฎหมายระหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิมนุษยชนในสังคมไทย

สิทธิมนุษยชน คือ

            เป็นสิทธิที่มนุษย์ทุกคนบนโลกมี และได้รับติดตัวมาตั้งแต่เกิด ซึ่งมีแนวคิดพื้นฐานมาจากความเท่าเทียมกันของมนุษย์ที่จะไม่มีแบ่งแยกว่าใคร อยู่เหนือกว่าใคร ในแง่ของศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ กล่าวคือ มนุษย์ทุกคนจะต้องเคารพสิทธิ์มนุษยชนซึ่งกันและกัน นอกจากกฎหมายของแต่ละรัฐ หรือแต่ละประเทศจะต้องมีบทบัญญัติที่คุ้มครองสิทธิมนุษยชนของประชาชนในรัฐ นั้นๆแล้ว หน่วยงานระหว่างประเทศยังต้องมีกฎหมายหรืออนุสัญญาต่างๆ เพื่อคุ้มครองสิทธิมนุษยชนของมนุษย์ทั่วๆไป เพื่อควบคุมมิให้เกิดเหตุการณ์การละเมิดสิทธิมนุษยชนโดยรัฐ หรือโดยใครก็ตามสำหรับรัฐหรือประเทศที่เข้าชื่อเป็นภาคีสมาชิคของอนุสัญญา นั้นๆในส่วนของอนุสัญญาต่างๆหรือกฎหมายระหว่างประเทศที่มีเนื้อหาสำคัญคือการ คุ้มครองสิทธิมนุษยชนในด้านต่างๆของ มนุษย์ทุกคนบนโลก นอกจาก ปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชนแล้วยังมี ตราสารระหว่างประเทศด้านสิทธิมนุษยชนที่พัฒนามาจากปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิ มนุษยชนหลัก ๆ มีทั้งสิ้น 9 ฉบับได้แก่

1) กติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและสิทธิทางการเมือง

 (International Covenant on Civil and Political Rights-ICCPR) 

(2) กติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม

 (International Covenant on Economic, Social and Cultural Rights-ICESCR)

(3) อนุสัญญาว่าด้วยการขจัดการเลือกปฏิบัติในทุกรูปแบบต่อสตรี

(Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination Against Women-CEDAW)

(4) อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิเด็ก (Convention on the Rights of the Child-CRC) 

(5) อนุสัญญาว่าด้วยการขจัดการเลือกประติบัติทางเชื้อชาติในทุกรูปแบบ

(Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination-CERD)

 (6) อนุสัญญาว่าด้วยการต่อต้านการทรมานและการประติบัติหรือการลงโทษอื่นที่โหด ร้าย ไร้มนุษยธรรม หรือย่ำยีศักดิ์ศรี (Convention against Torture and Other Cruel, Inhuman or Degrading Treatment or Punishment- CAT)

 (7) อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิคนพิการ (Convention on the Rights of Persons with Disabilities - CRPD)

(8) อนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันบุคคลจากการหายสาบสูญโดยถูกบังคับ

(Convention on the Protection of All Persons from Enforced Disappearance - CED)

(9) อนุสัญญาว่าด้วยการคุ้มครองสิทธิของแรงงานโยกย้ายถิ่นฐานและสมาชิกใน ครอบครัว

(Convention on the Protection of the Rights of Migrants Workers and Member of their Families MWC)               

                ปัจจุบันประเทศไทยเข้าเป็นภาคีตราสารระหว่างประเทศหลักเหล่านี้แล้วทั้ง สิ้น 7 ฉบับส่วนอนุสัญญาอีกสองฉบับที่ไทยยังไม่ได้เป็นภาคีคือ อนุสัญญาว่าด้วยการป้องกันบุคคลจากการหายสาบสูญโดยถูกบังคับ และอนุสัญญาว่าด้วยการคุ้มครองสิทธิของแรงงานโยกย้ายถิ่นฐานและสมาชิกใน ครอบครัว

                ทั้งนี้ข้าพเจ้าเห็นว่า อนุสัญญาที่มักถูกละเมิดโดยบุคคลต่างๆ หรือโดยรัฐนั้นๆเอง และเป็นที่น่าสนใจเป็นอย่างยิ่งสำหรับข้าพเจ้าคือ อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิคนพิการ การเลือกปฏิิบัติต่อคนพิการ   ตัวอย่างกรณีศึกษาที่เห็นเป็นประจำในสังคมไทย คือการเลือกปฏิบัติต่อคนพิการ เสมือนเป็นประชาชนอีกชนชั้น   ที่มักจะถูกดูถูก ว่าไม่สามารถอยู่ในสังคมได้เช่นเดียวกับคนปกติ ที่มีร่างกายครบถ้วนสมบูรณ์ แม้ในบางกรณี การเลือกปฏิบัติต่อคนพิการจะมิได้ถูกแสดงออกอย่างชัดแจ้ง แต่บ่อยครั้งก็ได้ถูกแสดงออกมาในรูปแบบของการกีดกันการเข้าทำงานในอาชีพ ต่างๆ        เช่น การกำหนดคุณสมบัติในการรับสมัครเข้าทำงาน ซึ่งมีลักษณะที่กีดกันมิให้คนพิการมีสิทธิที่จะเข้าทำงานได้ เป็นต้น

                กล่าวคือ สังคมไทยในปัจจุบันนั้นยังคงมีการเลือกปฏิบัติต่อคนพิการอย่างไม่เท่าเทียมอยู่เสมอ ทั้งในเรื่องของการรับเข้าทำงาน หรือการ ดูหมิ่นเหยียดหยาม ความผิดปกติของผู้พิการนั้น ซึ่งข้าพเจ้ามองว่าการกระทำดังกล่าวเป็นการละเมิดสิทธิมนุษยชนอย่างน่าละอาย ของผู้ที่มีร่างกายทุกส่วนครบถ้วนสมบูรณ์ แต่กลับมีใจพิการ ที่ไม่ให้โอกาสแก่ผู้ที่มีความผิดปกติทางร่างกาย ที่แม้ว่าจะทำให้เขาไม่สามารถกระทำการสิ่งใดได้อย่างสมบูรณ์เช่นเดียวกับคน ปกติทั่วไป แต่ก็ควรที่จะให้โอกาสคนพิการที่จะใช้ความสามารถที่มีอยู่เพื่อทำงานเลี้ยง ชีพของตน และไม่ตกเป็นภาระปัญหาสังคมของประเทศต่อไป

อ้างอิง

[1]ตราสารระหว่างประเทศด้านสิทธิมนุษยชนที่ไทยเป็นภาคี http://www.mfa.go.th/humanrights/human-rights-conv…

[2]อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิของคนพิการ http://www.pwdsthai.com/files/law/rights.pdf

[3]สำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ, พันธกรณีระหว่างประเทศ,สืบค้นวันที่24/4/2557, http://www.nhrc.or.th/2012/wb/th/print_content.php…