15 วันในบรูไน: วันที่ 4 นำเสนอ Country Report

15 วันในบรูไน: วันที่ 4 นำเสนอ Country Report

สะดุ้งตื่นตอนตี 3 เพราะนอนไม่ค่อยจะหลับอยู่แล้ว ปรากฎว่า Roommate เปิดไฟสว่างโร่ เพราะตื่นขึ้นมาท่องหนังสือ เตรียม Present ตอนเช้า ห่มผ้าแล้วนอนต่อจนได้เวลา 6 โมงเช้า เลยถือโอกาสตื่นปรากฏว่าไฟดับแล้ว แสดงว่าเธอนอนต่อ อาหารเช้าวันนี้เหมือนเดิม คือกาแฟ (K0-Pi-O) ขนมปังลูกเกด 1 แผ่น อาบน้ำแต่งตัว วันนี้มีเรียนคอมพิวเตอร์ตอนเช้าที่ Computer Lab (CL) 8.30-10.00 น. เกี่ยวกับเรื่อง Power Point สนุกดี ก็ได้ลองทำไป 1 เรื่อง เกือบได้เรื่องแล้วล่ะ ได้มาต่างประเทศอีกครั้งคงดีขึ้นมากกว่านี้ เนื่องจากอยู่เมืองไทยไม่มีเวลาทำงานพวกนี้เลย เบรคด้วยเส้นหมี่ผัดซีอิ้ว แอบถามเพื่อนชาวบรูไน บอกว่า เรียกว่า “มีกอแล็ง” และกะหรี่พัพฟ์ ก็เรียกว่ากะหรี่พัพฟ์ เหมือนกัน และน้ำชา-กาแฟ ถาม Rohana จากมาเลเซียว่าประเทศของเธอเรียกว่าอะไร เธอบอกว่า มีกอแล็ง จริงๆ แล้วเป็นอาหารที่ประยุกต์มาจากอาหารไทย ก็เลยงงๆ ว่าอาหารอะไรกันแน่ หลังเบรคเข้าบรรยายหัวข้อ “Programme Overview” มีการ Disscuss กันเยอะมาก นี่คือ Charactor ของชาวต่างประเทศ ที่ต่างกับคนไทยซึ่งว่านอนสอนง่าย ฟังอย่างเดียว หลังจากนั้นพักกลางวัน ก่อนพักได้มีการเรียงลำดับการ Presentation 1. Vietnam 2. Combodia 3. Thailand 4. Indonesia 5. Phillippine 6. Lao PDR 7. Myanmar 8. Malaysia 9. Brunei Darussalam การ Present ของฉันได้ผลมากเลย ฉันยังขอบคุณหนังสือรวบรวมข้อมูลครบ 5 ปี ของสถาบันวิจัยและพัฒนา (สวพ.) ที่ช่วยชีวิตในวันนี้ ถ้าไม่ได้หนังสือเล่มนี้มาแปลเพื่องานนี้คงแย่แน่ๆ เลย กลับไปเมืองไทยจะไปกราบท่านผู้ช่วยอธิการบดี อิสรีย์ หรรษาจรูญโรจน์ พูดถึงการ Present อดที่จะพูดถึงตา Owen เพื่อนที่มาจากฟิลิปปินส์ เป็นคนร่าเริงมากเขามีกิจกรรมให้ทำด้วยก่อนฟังการนำเสนอ น่ารักมาก ดังนี้
“Tony Chestnut
Tony Chestnut Knows
I Love U
Tony Know (2X)
Tony Chestnut Knows
I Love U
That’s what
Tony Know"
ถึงเวลาของการ Present ของกลุ่มที่ 5 หลายคนทำท่าง่วงนอน มีการซักถามกันตามปกติ กว่าจะเลิกก็ 5 โมงครึ่ง อาจารย์เลยบอกให้หยุด แล้วเริ่มพรุ่งนี้ใหม่ตอน 8 โมงเช้า เลิกจากอบรมไปหุงข้าวแล้วกินข้าวเย็นกัน โดยชวนหนู “Tun” จากพม่าไปด้วย พูดถึงหนู “Tun“ คนนี้เธอเพิ่งจะอายุ 24 ปี กำลังเรียนต่อดอกเตอร์ทางด้าน Industrail Engeneering ด้วย หน้าตาน่ารัก ดูเป็นเด็กมาก น่าจะเป็นลูกสาวของฉันได้ด้วยซ้ำไป เป็นการเดินทางครั้งแรกที่ต้องออกนอกประเทศพม่า แล้วก็เจอเหตุการณ์ที่น่าสงสารมากๆ คือ หนู “Tun” จะต้องมาถึง International House พร้อมกับพวกเรา คือเมื่อวันเสาร์ แต่กลับมาถึงวันจันทร์เช้า เพราะว่าแกต้องมาลงเครื่องที่กรุงเทพฯ แล้วต่อเครื่องมาบรูไนอีกที แต่ขามาจากพม่ามีเจ้าหน้าที่ของ Seameo Voctech มากับ Tun Check-In ให้เรียบร้อย ซึ่งแกก็คงไม่ได้ดูว่าจะต้องทำอะไรบ้าง พอมาถึงเมืองไทยแกก็นั่งคอยเวลาเครื่องออกอย่างเดียวโดยไม่ได้ทำอะไรเลย คือไม่ได้ Check-In และก็ไมได้ทำอะไรต่อทั้งสิ้น ข่าวว่าเธออยู่ที่สนามบินดอนเมืองของประเทศไทย 1 วัน กับอีก 1 คืน จนเจ้าหน้าที่ Voctech ตามหาตัวแกจ้าละหวั่น ปรากฎว่าสุดท้ายคือไปต่อเครื่องที่สิงคโปร์ จากสิงคโปร์ต่อมาบรูไนอีกที เฮ้อ...เหนื่อยแทนเธอมากๆ ดูท่าเธอจะค่อนข้างขวัญหนีดีฝ่อ ต้องคอยพยายามชวนคุย ต่างคนก็ต่างไม่ชำนาญในภาษาอังกฤษ แล้วเธอคนนี้ก็จะเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูด เลยคุยกันรู้เรื่องกันใหญ่เลย
หลังกินข้าวพากันเดินไปเที่ยว Night Market เป็นตลาดขายกับข้าวกลางคืน และมีอาหาร ขนม พื้นเมืองของบรูไนเยอะแยะไปหมด ถ่ายรูปมากะว่าจะถามเพื่อนชาวบรูไนว่า มันชื่อว่าอะไรบ้าง เผลอๆ ไม่แน่นะอาจจะนำไปเป็นข้อมูลพื้นฐานทำวิจัยต่อได้อีกด้วย กลับจากตลาดไปห้อง CLส่ง E-mail ให้เพื่อนที่กรุงเทพฯ แล้วกลับห้อง ข่าวว่ามีคนจากเมืองไทยโทรมาหาเลยโทรกลับไปอีกที อาบน้ำแล้วเข้านอน